Nga Skënder Minxhozi/
Ka qenë një film i vjetër i Kinostudios, batuta e të cilit “dëgjuam krisma”, është nga më të famshmet e kinematografisë socialiste. Një djalë i vogël në një jetimore lëshon fjalët e mësipërme në një takim me një oficer të lartë fashist, për ta akuzuar si vrasësin e shokut të tij. Kjo batutë është përdorur në gjithëfarë formash e rrethanash në këto vite. Mund të adaptohet, për shembull, edhe për situatën aktuale, ku i madh e i vogël i mban sytë tek shifrat e infeksionit të koronavirusit, duke u përpjekur të kuptojë nëse ka ose jo “krisma”.
Le të bëjmë paktin e fjalës: 400 të infektuar dhe 22 viktima, pa harruar vuajtjet dhe ankthin e qindra familjeve të lidhura me ta, apo streset e panumërta të qindra mijë njerëzve të mbyllur në shtëpitë e tyre prej një muaji, pa punë, pa të ardhura dhe të ardhme – janë të gjitha një faturë tashmë e rëndë dhe tragjike e kësaj pandemie. Një “krismë” e fortë, një tragjedi e pakthyeshme për të gjithë njerëzit që kanë humbur të afërmit e tyre.
Por bota e sotme është e mbushur pothuajse e gjitha, me vajin dhe zinë e 90 mijë viktimave që virusi ka vrarë e po vazhdon të vrasë në 200 vende e territore. Pra, në çdo kilometër katror të planetit.
E parë në këtë optikë, fatura shqiptare e Covid 19 është deri tani një histori pozitive. Një përballje relativisht e qetë dhe jokomplekse me të keqen, në një kurbë infeksioni, e cila nuk ka qenë deri tani agresive as si në Itali, as si në Spanjë apo më tej në Nju Jork. I kemi parë mjetet ushtarake në rrugët e qyteteve tona, por për të mbrojtur rendin e imponuar rregullat e karantinës, por për fat jo për të transportuar trupat e të vdekurve, si në Bergamo e qytete të tjera të Lombardisë.
Afërsia jonë me Italinë, hezitimi fillestar për të mbyllur portet dhe aeroportet, kapacitetet e kufizuara të shëndetësisë së dobët shqiptare, gjendja ekonomike e rëndë e shtetit, varfëria e qytetarëve dhe efikasiteti i dyshimtë i institucioneve, krijuan disa javë më parë një gjendje pezullie dhe frike tek shumë qytetarë të këtij vendi. Shumëkush priste që përballja me cunamin që po vinte nga Kina të ishte tragjike dhe me pasoja të pariparueshme për një vend që sapo ka dalë nga tuneli i errët i tërmeteve të vjeshtës së shkuar.
Për fat të mirë, nëse vendosim sot përballë frikën tonë të javëve të fundit, me realitetin që shohim e dëgjojmë përmes mediave, apo atë pak dritë dielli që na kap syri kur dalim tek dyqani i lagjes, djalli nuk po duket aq i zi sa e prisnim. Në një muaj nga data e karantinës kombëtare, nuk kemi pasur vatra të papërballueshme infeksioni në qytete e fshatra, as të sëmurë rëndë të harruar nëpër shtëpitë e tyre, nuk kemi parë raste ekstreme me njerëz të vdekur në vetmi pa marrë asnjë ndihmë mjekësore, siç ka ndodhur rëndom në Spanjë e Itali. Të gjitha këto për fat të mirë nuk kanë ndodhur, ashtu siç nuk ka ndodhur as vërshimi i frikshëm i pacientëve në dyert e spitaleve, aq i mundshëm në raste të tilla. Epidemia ka ndjekur rrugën e saj relativisht të qetë dhe me kostot që jemi të shtrënguar t’i krahasojmë me atë që ndodh pranë nesh, apo edhe në vendet e largëta, që vuajnë shumë më tepër se ne shqiptarët.
Natyrisht jemi në mes të rrugës dhe konkluzionet bëhen në fund, kur të kesh mbërritur në stacionin final. Ka debate krejt normale për menaxhimin e financave të krizës, për ndihmën ekonomike ndaj familjeve e bizneseve, ka pakënaqësi e mosbesim për mënyrën e testimit të rasteve të dyshmita me Covid 19, për kapacitetet spitalore dhe mjekët e terrenit, për hetimin epidemiologjik dhe paisjet e stafit që përballet në vijën e parë të luftës, siç i pëlqen ta quajë sot e gjithë elita politike botërore krizën e koronavirusit.
Të gjitha janë normale. Të gjitha janë të pranueshme. Të gjitha i shlyen dhe i bën të duken të parëndësishme qetësia relative që po na shoqëron drejt majës së kurbës së epidemisë, në pritje që të nisë zbritja drejt normalitetit. Një normalitet, i cili të paktën muajt e parë, as që do i ngjajë fare jetës së dikurshme. Tani le të mbajmë frymën, pjesërisht të kënaqur që brenda dramës së madhe të koronavirusit, s’po dënohemi pamëshirshëm nga kjo zi e përbotshme, që për një moment menduam se do na godiste ballazi, rëndë dhe tragjikisht.
Gjithçka mund të ndodhë në ditët që do të vijnë, por të paktën deri tani mund të pranojmë pa zë dhe brenda vetes: për fat të mirë s’po dëgjojmë krisma!
