Pyetja më e zakonshme që kuratori Edward Bleiberg has nga vizitorët në galeritë e artit të Egjiptit në Muzeun e Brooklyn është një e drejtpërdrejtë, por e spikatur: Pse janë hundët e statujave të thyera?
Bleiberg, i cili mbikëqyr zotërimet e gjera të muzeut për artin egjiptian, klasik dhe të lashtë të Lindjes së Afërt, u befasua që herët e para që e dëgjoi këtë pyetje. Ai e kishte marrë si të mirëqenë që skulpturat ishin dëmtuar; trajnimi i tij në Egjiptologji e inkurajoi të vizualizonte sesi do të dukej një statujë nëse do të ishte ende e paprekur.
Hulumtimi i Bleiberg është tani baza e ekspozitës marramendëse “Fuqia goditëse: Ikonoklazma në Egjiptin e Lashtë”. Një përzgjedhje objektesh nga koleksioni i Muzeut në Brooklyn do të udhëtojë drejt Fondacionit të Arteve Pulitzer më vonë gjatë këtij muaji nën drejtimin e kuratorit shoqërues të këtij të fundit, Stephanie Weissberg. Bashkimi i statujave dhe relieveve të dëmtuara që datojnë nga shekulli i 25 para Krishtit deri në shekullin e 1 pas Krishtit me homologë të paprekur, dëshmon për funksionet politike dhe fetare të objekteve të lashta egjiptiane – dhe kulturën e ngulitur të ikonoklazmës që çoi në gjymtimin e tyre.
Në epokën tonë të llogaritjes me monumentet kombëtare dhe shfaqjet e tjera publike të artit, “Fuqia goditëse” shton një dimension tjetër në të kuptuarit tonë të një prej civilizimeve më të vjetra dhe më të gjata në botë, kultura vizive e së cilës, për pjesën më të madhe, mbeti e pandryshuar mbi mijëvjeçarë. Kjo vazhdimësi stilistike pasqyron – dhe kontribuoi drejtpërdrejt – shtrirjet e gjata të stabilitetit të perandorisë. Por pushtimet nga forcat e jashtme, luftërat për pushtet midis sundimtarëve dinastik dhe periudha të tjera të trazirave lanë plagët e tyre.
“Përputhshmëria e modeleve ku dëmtimi gjendet në skulpturë sugjeron se është me qëllim,” tha Bleiberg, duke përmendur motivime të shumta politike, fetare, personale dhe kriminale për akte të vandalizmit.
Egjiptianët e lashtë, është e rëndësishme të theksohen, i atribuan fuqi të rëndësishme imazheve të formës njerëzore. Ata besonin se thelbi i një hyjnie mund të banonte në një imazh të asaj hyjnie, ose, në rastin e njerëzve të thjeshtë, një pjesë e shpirtit të asaj qenie njerëzore të ndjerë mund të banonte pjesërisht në një statujë të realizuar për atë person të veçantë. Këto veprime të vandalizmit kishin për qëllim të “çaktivizonin forcën e një imazhi”, sipas Bleiberg.
Praktika e përhapur e dëmtimit të imazheve të formës njerëzore – dhe ankthi që rrethon përdhosjen – daton në fillimet e historisë egjiptiane. Mumjet e dëmtuara me dashje nga periudha parahistorike, për shembull, flasin për një “besim kulturor shumë themelor që dëmtimi i imazhit dëmton personin e përfaqësuar”, tha Bleiberg.
Një praktikë e tillë duket veçanërisht e egër për shikuesit modern, duke e konsideruar vlerësimin tonë për artikujt egjiptianë si vepra mjeshtërore të artit të shkëlqyeshëm, por Bleiberg është i shpejtë për të theksuar se “Egjiptianët e lashtë nuk kishin një fjalë për” art “. Ata do t’u referoheshin këtyre objekteve si “pajisje”. “” Kur flasim për këto objekte si vepra arti, tha ai, ne i kontekstualizojmë ato. Prapëseprapë, këto ide për fuqinë e pamjeve nuk janë karakteristike për botën e lashtë, duke iu referuar epokës sonë dhe pikëpyetjes mbi trashëgiminë kulturore dhe monumentet publike.
