Orët Rolex kanë qenë prej kohësh sinonim i pasurisë, të krahasueshme me zotërimin e një jahti apo avioni biznesi. Përkundër çmimit të lartë, Rolex ka adhurues të shumtë dhe një treg të qëndrueshëm, i cili gjithashtu ka shërbyer si karrem edhe për më shumë kopje. Prodhuesit e “fallsove” kanë mësuar të krijojnë “super klone Rolex”, të cilat praktikisht nuk janë inferiore ndaj origjinalit për sa i përket saktësisë dhe cilësisë, por janë shumë më të lira. Siç shpjegon Watchfinder & Co., kompania që shet kopje të tilla, zhvillimi i teknologjisë, rritja e fuqisë kompjuterike dhe ardhja e shtypjes 3D kanë kontribuar në krijimin e kopjeve supercilësore.
Edhe nëse Rolex-et e vërteta kanë qenë prej kohësh të njohur për montimin manual, prodhuesit e kopjeve tashmë dinë të bëjnë mostra me cilësi të lartë pothuajse po aq.
Gjithashtu, përparimet në teknologji kanë ndihmuar në krijimin e prototipave më shpejt. Nëse Rolex-it i duhen të shpenzojnë miliona dollarë dhe mijëra orë njeriu për të zhvilluar një prototip të ri, atëherë kur origjinali hyn në duart e prodhuesit fals, plagjiaturat mund ta rikrijojnë atë kompjuterikisht e më pas të fillojnë ta montojnë atë.
Kjo nuk është e gjitha: Disa prodhues kopjesh mund të dalin edhe me një numër pjesësh origjinale! Ne vijmë te përgjigjja e pyetjes kryesore: Nëse prodhuesit e kopjeve kanë mësuar të prodhojnë produkte kaq cilësore, pse të mos krijojnë markat e tyre të orëve? Bëhet fjalë për marketing, shpjegon prodhuesi i kopjeve. Përkundër faktit se prodhuesit e superkloneve tashmë kanë mjaft para dhe pajisje, nuk është fitimprurëse për ta që të konkurrojnë me një Rolex të vërtetë që ka kaluar gati një shekull dhe miliarda dollarë në marketing për t’u bërë ai që është – një prodhues më prestigjioz i orëve.
Prandaj, është shumë më fitimprurëse t’i shesësh ato si produkte me cilësi të lartë, por të rreme nën një markë të njohur. Vërtet, kopje të tilla nuk mund të blihen në dyqan ose në aeroport, por çmimi është aq i përballueshëm sa shumë do të harrojnë “vendin famëkeq” për të blerë orë.
