INTERVISTA: Unë jam Zllatan dhe dua t’i bëj njerëzit të lumtur

Kush je ti? “Zlatan Ibrahimovic, 39 vjeç”. Sigurisht. Këtë e dimë pak a shumë. Po kush jeni në të vërtetë? Keci nga periferitë suedeze, apo ylli planetar? “Unë jam ende ai djali i lindur atje, që bridhte botën me çantë në shpinë dhe i hyri një aventure të madhe”. Sepse kishte rënë në dashuri me topin. «Në fushën e futbollit jemi të gjithë njësoj. Në çdo cep të botës. Ti hyn, driblon, askush nuk të pyet nga vjen, djali i kujt je, cilat janë mendimet e tua, sa para ke në xhep. Je aty, provon, mjafton. Di si të luash? Shko përpara. Nuk është se mund të të rekomandojnë”. E thënë kështu, duket një vend i përsosur. “Si ide po, mes të rinjsh, po. Dhe nuk ka dallime sociale, kulturore, gjeografike. Një fushë, dy porta, të shohim kush shënon më shumë. Mund të jesh në oborr, mund të jesh në San Siro: Loja është lumturi”.

Edhe tani? A je aq i lumtur sa dikur? “Duhet, duhet, duhet të jesh. Ne jemi të lumtur dhe duhet t’i bëjmë njerëzit të lumtur. Gëzimi i futbollit na rrëmben dhe infekton të gjithë. Mendoni për stadiumet: çfarë pasioni, çfarë shpërthimi». Më duhet të imagjinoj, më shumë sesa të mendoj: stadiumet janë mbyllur prej muajsh, pandemia i ka bllokuar. «Dhe ne vuajmë shumë. Duhet të sjellim një mesazh pozitiv, pak besim”.

Kalendari 2020 tek gërma “I” ka Ibrahimovic. Një Milan copa-copa, një emër i shkëlqyer dhe një krizë e madhe, një kampion gati 40-vjeçar që rrok një grup të rinjsh dhe i shtyn lart. Po ku do të arrini? “Në ndërkohë, ne duhet të fillojmë mirë 2021-shin. Pastaj i marrim ndeshje pas ndeshjeje, sikur të ishte e para dhe e fundit e jetës në të njëjtën kohë”.

Por a është e mundur, Ibra? “A ta them në një mënyrë tjetër? Të kesh dëshirë. Për më tepër, të jesh i uritur: gjithmonë, çdo ditë, çdo moment». Uria e getos në Malmö, gjithmonë ajo, në një botë me flokë të verdhë dhe sy blu? “Çfarëdo që kam bërë deri më tani nuk ka rëndësi, çdo herë më duhet të provoj se kush jam”. Në Gazzetta Sports Awards ju fituat çmimin e kategorisë “Legjendë”. Kur u lidhët me botuesin tonë, Urbano Cairo, shqiptuat fjalën e pamundur: titull. «Skuadra duhet të ketë guximin të ëndërrojë. Dhe unë them se mund dhe dëshirojë të bëjë edhe më shumë». Këto ditë keni vendosur të flisni vetëm me Sette, Corriere dhe me BBC World. “Shumë po më kërkojnë … Edhe BBC do të më pyesë se sa do të vazhdoj: Unë do të vazhdoj të luaj derisa të bëj atë që po bëj tani”. Besimi te vetja nuk mungon, le të themi. Unë jam futbolli, që ishte titulli i librit tuaj. “Zoti është kthyer dhe ju shikon nga lart”, siç keni shkruar në rrjetet sociale me foton nga ballkoni. Gjithashtu, e vërtetë se 45.8 milion ndjekës në Instagram nuk janë shumë pak …

“Çfarë do të thotë? Po talleni? Fjala është e gabuar. Çfarë do të thoni? “Të mitë nuk janë ndjekës, ata janë besimtarë. Si e përktheni?». Nuk e di, do të thosha ndjekës ose diçka tjetër. «Sa më shumë aq më mirë. Janë njerëz që besojnë tek unë. Nuk jam unë që i kërkoj, janë ata që më duan, ka një ndryshim të madh”. Epo, Zlatan. Sidoqoftë, kolegët e Corriere, Arianna Ravelli dhe Carlos Passerini, të cilët dinë gjithçka për Milanin dhe futbollin, thonë se edhe ju keni pasur frikë këtë vit.

“A po flasim për epideminë, për Covidin?” Po, kur e more dhe mungove disa ndeshje. A u shqetësove? “Natyrisht. Kur më ndodhi në fillim, isha mjaft i qetë, gati i intriguar, oh, dua të shoh se çfarë është ky Covid. Goditi të gjithë botën, një tragjedi e madhe, tani më ka ardhur Mua. Isha në shtëpi duke pritur, le të shohim se çfarë do të ndodhë». Edhe çfarë? Na thoni, nëse keni mundësi, kurrë nuk i keni treguar detajet. “Dhimbje koke, jo shumë e fortë, por e bezdisshme, një gjë e vështirë. Kam humbur edhe pak shijen. Dhe isha gjatë gjithë kohës, në shtëpi, i mërzitur, nuk mund të dilja, nuk mund të stërvitesha mirë. Të qëndrosh në vend është e tmerrshme”. Një luan në kafaz, për të cituar veten Tuaj. “Në një moment po flisja me shtëpinë dhe u vendosja emra mureve. Bëhet një problem mendor. Ia ngul sytë vetes dhe imagjinon të gjitha të këqiat që mund të të bien, madje edhe ato që nuk i ke. Një vuajtje prej asaj që ndjen dhe asaj që mendon se ndjen”. Ju gjithashtu xhiruat një reklamë për Rajonin e Lombardisë. “Ky virus është i tmerrshëm dhe nuk duhet të sfidohet. Distancat dhe maskat, gjithmonë».

Ju mungon familja? “Shumë. Po me të vërtetë shumë. Jam lodhur, nuk duroj dot më. Unë do të doja të qëndroja me gruan dhe fëmijët e mi Maximilian dhe Vincent, të cilët janë 14 dhe 13 vjeç dhe jetojnë në Suedi».

Dhe nuk mund të shkosh herë pas here? «Por imagjinoni, unë u përpoqa. Trajneri, u përgjigj se nuk mund të lëviz dhe se kam një familje edhe në Milanello: ai thotë se kam 2 djem atje, por këtu unë kam 25 dhe ata kanë nevojë për mua”. A prisni shumë nga fëmijët tuaj? Të vërtetët, them unë, jo shokët e ekipit. Pioli do të më falë. «Disiplinë edhe për ta. Kur luajnë futboll, unë nuk i gjykoj si baba, por si futbollist. Dhe mbi të gjitha, nuk kanë pse ta bëjnë atë për mua. A e kanë gëzimin të luajnë? A e nxjerrin pasionin? A stërviten seriozisht? Atëherë është në rregull».

Gruaja juaj, Helena Seger, shfaqet shumë pak: një zgjedhje juaja? “Po sigurisht. Ajo nuk është një futbolliste, është e drejtë që ajo të ketë privatësinë dhe jetën e vet. Secili prej nesh ka një rrugë dhe nuk duhet të mbingarkohet nga tjetri».

A nuk vijnë ata në Milano? “Djemtë shkojnë në shkollë. Në Suedi gjithçka është më e hapur, qeveria ka bërë zgjedhje të tjera». A është e vërtetë që çmendesh nëse një shok gabon në pasim? «Po, gjithmonë, edhe në stërvitje. Problemi është kush nuk zemërohet». Po sikur të gaboni? “Unë kurrë nuk gaboj”. Mos më thuaj… “Epo mirë, ata do të zemërohen me mua, ku është problemi? Ndoshta me një gjest, një fjalë, një vështrim. Secili lojtar ka mënyrën e tij të zemërimit. Më mirë. Kështu merret përgjegjësi, ndjen se gjithçka është e rëndësishme». Në filozofinë tuaj, “talenti pa përpjekje është talent i çuar dëm”, asgjë për të shtuar. Fjalë të padiskutueshme. “Talenti është i dobishëm nëse e kultivon. Duhet të punosh, të punosh, të punosh. Duhet sakrificë. E çfarë janë 90 minutat e lojës? Asgjë, nëse nuk jeni stërvitur çdo ditë dhe për shumë orë».

Megjithatë, keni bërë videon ku vrapon në dëborë? «Sa më shumë që stërvitem, aq më mirë ndihem. Unë i them vetes dhe të tjerëve: mos u dorëzoni kurrë. Do ta shpjegoj në një mënyrë tjetër: nëse nuk dorëzohesh, fiton». Dhe le të kthehemi te djali nga Malmö, me kapelë mbi sy dhe strehimet popullore prapa krahëve. Suedia Jugore, periferia e mirëqenies, djali i migrantëve Jugosllavë, fëmijëri e komplikuar. Babai mysliman, i lindur në Bosnjë dhe nëna katolike, e ardhur nga Kroacia. Po feja juaj? «Feja e respektit për të tjerët. Për të gjitha besimet, për të gjitha mendimet. Kështu jam rritur dhe kështu mendoj tani».

A jeni rehat në Milanello, ku stërviteni? “Shumë mirë, ndihem si në shtëpinë time. Jam i lumtur, janë ditë të këndshme, njerëzit më duan. Drejtuesit e lartë, traineri, shokët e ekipit, komunikimi, gjithçka funksionon këtu». Por a është e vërtetë që ju dhanë dhomën e Berluskonit? Le të mos e ekzagjerojmë. Por ata më trajtojnë si komandant». A po thoni se doni të qëndroni në Milano për gjithë jetën? «Unë them që jam vërtet mirë, por do ta shohim. Jeta vazhdon dhe nuk i dihet se çfarë ndodh. Nuk e kam këtë ego gjigande për të thënë se vetëm unë do të vendos: familja ime është më e rëndësishme se gjithçka».

Dhe nuk do të dëshironit të luanit në Champions League? “Kush nuk do ta donte atë … nëse mund të qëndroj, do ta bëj.” A e doni gjithmonë Milanon? “Oh po. Sa mirë jetohet! Dhjetë vite më parë nuk ishte kështu: tani e gjeta atë më të gëzueshëm, të gjallë, ndërkombëtar. Pandemia ka bllokuar pothuajse gjithçka, por them se është vetëm kalimtare. Ky qytet pastaj fillon përsëri nga e para».

Dhe Italia? “Më pëlqen shumë gjithçka. Në të gjitha këto vite kam qenë ndoshta më shumë këtu sesa në Suedi. Eshtë pikërisht filozofia e vendit, mënyra e jetesës, që më rrëmben: është gjithashtu bukur të lëvizësh dhe të shikosh peisazhet. Po gjuha e trupit? A doni të flasim për këtë? I kupton njerëzit edhe kur ata nuk thonë asgjë».

Kuzhina? «Unë do të doja të haja gjithçka, gjithmonë, duke filluar me makaronat. Tani kam zbuluar edhe panetonen me shumë aroma, është e mahnitshme, por mund ta shijoj vetëm». Goli i parë më 30 tetor 1999. Malmö, Amsterdam, Torino, Milano, Barcelonë, ​​Paris, Manchester, Los Angeles, ju keni fituar 31 trofe, përfshirë 11 kampionate kombëtare. Si ka ndryshuar futbolli? «Eshtë rritur, por ndoshta është përmirësuar gjithashtu: me një klikim në mediat sociale ne flasim me miliona njerëz. Megjithëse mbase mund të jetë një problem për brezat e rinj. Bën më pak gjëra dhe menjëherë njihesh më mirë. Por sa zgjat? Dhe nuk po e them këtë vetëm për sportin». Ju keni shkruar një lavdërim të madh për Maradonën. «Më i forti i të gjitha kohërave. Ikona e futbollit, simboli i botës. Pastaj shumë herë ai e bënte zemrën të vendoste, ndërsa ne e dimë që truri është më racional, më politik, nuk e di nëse mund ta themi kështu”.

A mendoni edhe për veten tuaj? “Po. Jo gjithmonë me zemër bën zgjedhjen e duhur”.
Dhe Paolo Rossi ynë? «Njeri i shkëlqyer, futbollist i shkëlqyer. A e dini se çfarë thonë njerëzit?Në të njëjtën kohë një gjigant dhe njëri prej nesh». Në Suedi ju kushtuan një statujë dhe një koktej. “As unë nuk e dija për koktejin”. Ju jeni 39 vjeç, hyni në fushë dhe ndryshoni ndeshjet: a ekziston mosha? “Jo, nuk ekziston. Eshtë e gjitha dhe vetëm çështje mendjeje. Gëzuar festat për të gjithë». Eshtë e vështirë të thuash nëse ai është mirë dhe i qetë tani. Me pak fjalë, mbase jo. Sigurisht që djali nga Malmö është bërë i pëlqyeshëm, madje edhe autoironik.