Nida Balliu është 27 vjeç, jeton në Kalabri. Për dy ditë, në mes të pandemisë së koronavirusit, do të kurorëzojë ëndrrën e saj të jetës: të bëhet sipërmarrëse, duke hapur një biznes të sajin, pasi ka kaluar gjysmën e jetës duke u munduar për të mësuar. Por historia e 27-vjeçares shqiptare është diçka më shumë, është jeta që triumfon mbi vdekjen dhe paragjykimet. Është historia e një vajze me origjinë shqiptare e lindur për herë të dytë në një gomone në mes të detit, e cila sfidoi fillimisht racizmin dhe më pas errësirën. Por sot mund të festojë një kapitull të ri të ekzistencës së saj, shkruar me djersën e ballit dhe vendosmërisë.
Mbërritja në Itali me gomone
Nida nuk e mban mend atë udhëtim shprese në një varkë të mbushur me njerëz. Ishte viti 1997 dhe ajo nuk kishte mbushur as dy vjeç. Nënë Mimoza dhe babai Arti, po iknin nga uria dhe nga një Shqipëri e goditur në atë kohë nga rënia e komunizmit dhe krimi i vitit të vështirë të 97-ës. Ata donin të fillonin sërish një jetë të re me dy vajzat e tyre të vogla dhe të shtyrë nga nevoja, hipën në një gomone që kalonte detin për orë të tëra, pa asnjë garanci. Ishte si të luani ruletë ruse, ishte si të hidheshim në boshllëk. Përfundimisht, e rraskapitur, por e gjallë, familja Balliu mbërriti në portin e Barit, ku fatmirësisht u pritën dhe shpëtuan nga vullnetarë. Ajo natë ishte fillimi i jetës së dytë.
Ardhja në Kalabri
Jetonin por pa çati mbi kokë, asnjë qindarkë në xhep dhe me dy vajza disavjeçare për të ushqyer, situata po bëhej dramatike. Por pak ditë më vonë, fati i çon në Kalabri, në Tortora, në bregun e Kozencës. Mimoza flet pak italisht, rri në shtëpi për të rritur dy vajzat me forcën e luanit, ndërsa babi Tano përveshi mëngët dhe kërkoi punë. U bë punëtor ndërtimi dhe me rrogën e tij garanton më në fund një jetë dinjitoze për familjen e tij, duke u përpjekur të fshijë vitet e errëta. Ndërkohë Nida rritet dhe shkon në shkollë. Pikërisht këtu ajo has për herë të pare paragjykime si rezultat i injorancës. Nida është shqiptare dhe nuk mund të qëndrojë në Itali. Por kush e tha këtë? Vajza ngre supet dhe nuk i interesonin ato fjalë, ka të tjera për të menduar, si për shembull realizimin e ëndrrave të saj. Fatmirësisht janë episode të izoluara, në Tortora janë të gjithë dashamirës dhe e pritën familjen Balliu si duhet ndaj çdo njeriu, me dashuri dhe respekt. Veçanërisht, Jolanda Maceri dhe Don Antonio Rossi. Sot ata të dy nuk janë me, por kujtimi i tyre është më i gjallë se kurrë.
Fillimisht puna, pastaj koma
Nida është një vajzë me vetëbesim, e cila e di shumë mirë se çfarë është sakrifica dhe i ka idetë shumë të qarta. Kështu që në moshën 13-vjeçare ajo në mënyrë të pavarur vendos të kërkojë edhe një punë. Fillon të frekuentojë lokalet e zonës, i pëlqen të jetë në kontakt me të tjerët, ato lojëra aromash, tingujsh dhe ngjyrash e bëjnë të lumtur. Ajo perfeksionon veten, ndjek shkollat e specializimit, derisa mbërrin në një restorant në qendër të Praia a Mare, i cili do të bëhej shtëpia e saj e dytë për të. Gjithçka dukej se po shkon mirë dhe përkundrazi, një ditë në 2015-ën ekzistenca e saj kthehet sërish përmbys. Teksa shkonte në punë me një motoçikletë, një makinë e përplas dhunshëm. Nida përfundon në koma. Por edhe në këtë rast ajo nuk pushon së luftuari. Ajo rihap sytë katër ditë më vonë dhe, megjithë lëndimet në të gjithë trupin, pak më shumë se një muaj më vonë u ngrit përsëri në këmbë. Gjëja që i mungonte më shumë, thotë ajo, ishte puna.
Biznesi i ri
Është shtatori i një viti më parë. Italia dhe bota po përballen me një nga periudhat më të vështira në histori, por entuziazmi i Nidës nuk shuhet. A mendoni se tani është koha për të hapur një biznes? Po kriza? Pandemia? Infeksionet? Durim, ajo është mësuar të përballet me stuhitë, nuk përmbahet as këtë herë. Tetë muaj më parë ideja bëhet një vendim i pakthyeshëm. 26-vjeçarja niset në kërkim të një vendi për të menaxhuar dhe e gjen pikërisht në qytetin e ishullit Dino. Është një lokal, tashmë është i pajisur me të gjitha, do të mjaftonte të vinte çelësin në derë dhe të fillonte t’u shërbente klientëve. Por Nida dëshiron ta bëjë atë në imazhin dhe ngjashmërinë e saj dhe urdhëron disa rregullime. Do të duheshin disa javë që të bëhej gati. Inaugurimi u caktua për të shtunën e 5 dhjetorit. Kur kishin mbetur më pak se 48 orë për t’u hapur, e reja ishte shumë e emocionuar. Ajo ka bërë një rrugë të gjatë që kur mbërriti në atë gomone 25 vjet më parë, duke rrezikuar jetën e saj dhe ka ende shumë përpara. Dhe, falë kokëfortësisë së tij, sot e ardhmja është më e ndritshme se kurrë. (Shqiptarja.com)
