Mizoritë në luftë ndodhin kur ushtarët kanë një ndjenjë mosndëshkimi, kur ndihen të pavëzhguar, kur janë të turpshëm nga pushteti – dhe ndonjëherë kur janë të bindur se kanë Perëndinë, çdo zot, në anën e tyre. Këmbanat e alarmit duhet të kishin rënë kur Kirill, patriarku i Moskës i Kishës Ortodokse Ruse, u lut për fitore në “luftën e shenjtë” kundër Ukrainës. Ky ishte momenti kur duhej të ishte e qartë për të gjithë se konflikti nuk kishte të bënte me interesat kombëtare shtetërore, të llojit që mund të përfundonte me diplomaci konvencionale, por më tepër me një luftë civilizuese që synonte eliminimin e identitetit kombëtar ukrainas.
Kur trupat sulmuese kuptojnë atë mesazh, dorezat janë të fikur. Merrni vrasjen e civilëve ukrainas në Bucha. Pse një ushtri do ta bënte këtë? Pse do të lidheshin duart e viktimave të tyre pas shpine? Pse do të hidheshin jashtë shtëpive të tyre si vrasës në rrugë? Përgjigja konvencionale – se ata u torturuan për informacion – nuk është plotësisht e besueshme. Më shumë gjasa, më duket, ata janë vrarë nga vrasës profesionistë, mercenarë, të cilët kanë përdorur teknikat e tyre në konfliktet e mëparshme në Çeçeni apo Siri. Varrimi i muslimanëve supozohet të bëhet brenda 24 orëve. Vendosja e kufomave në pamje të publikut dhe kapja e tyre në grackë për të hedhur në erë të afërmit e tyre u bë një taktikë mizore dhe cinike kundër kryengritjes.
Ukrainasit nuk janë myslimanë, nuk janë kryengritës, nuk bëjnë xhihad, nuk veshin jelekë vetëvrasës, por ata po qëndrojnë në rrugën e Vladimir Putinit për të krijuar një Rusi të Madhe. Pretendimi i tij se ai po organizon një operacion kundër nazistëve përdoret për të justifikuar një listë në rritje të mizorive: bombardimin e një stacioni hekurudhor të mbushur me njerëz; rrafshimi i Mariupolit. Lufta ruse po udhëhiqet nga oficerë që fituan nxitjet e tyre duke vrarë civilë sirianë. Shtetësia ukrainase po trajtohet sikur të paraqiste të njëjtën sfidë vdekjeprurëse si ISIS.
Kohët më të miraNe do t’ju dërgojmë historitë tona kryesore, në të gjitha seksionet, direkt në kutinë tuaj hyrëse. Sa e thjeshtë.Regjistrohu me një klikim.
Ideja toksike e asgjësimit të kulturës ukrainase mund të ketë pushtuar Putinin në vitin 2007 kur ai takoi disidentin dhe kritikun e ashpër të Gulagut, Alexander Solzhenitsyn. Ishte një takim i pamundur, por doli që Putini ishte një adhurues i bindjeve të Solzhenicinit për Rusinë e Madhe. Ja shkrimtari i pansllavizmit: “Ne të gjithë së bashku dolëm nga Kievi i çmuar nga ku filloi toka ruse. Kthimi i këtyre tokave në Rusi u pa nga të gjithë si ribashkim”. Për Putinin, Russky Mir – bota ruse – u përcaktua nga gjaku i derdhur gjatë shekujve dhe jo nga kufijtë territorialë. Ishte detyra e tij të mbronte pakicat ruse kudo.
Një proces i ngjashëm mendimi dukej se ishte duke u zhvilluar në ushtrinë ruse. Avokati i Rusisë së Madhe Aleksandr Dugin, i cili dikur jepte leksione mbi gjeopolitikën në akademinë ruse të shtabit të përgjithshëm, argumentoi se Lufta e Ftohtë nuk kishte të bënte me fitoren e demokracisë liberale mbi komunizmin, por thjesht me fazën e parë në një konflikt qytetërues midis Euroazisë dhe Euro-Azisë. Bota e Atlantikut.
Në këtë përzierje erdhi edhe patriarkana e Moskës, e cila nën udhëheqjen e Kirillit në thelb është bërë pjesë e armaturës së Putinit. Në një predikim disa ditë më parë në Katedralen kryesore të Forcave të Armatosura në Moskë, Kirill kërkoi të mblidhte trupat dhe të forconte shpirtin e tyre luftarak. Në një ceremoni tjetër, patriarku, dikur oficer i KGB-së, i dorëzoi një ikonë kreut të gardës kombëtare të Rusisë, e cila po lufton përkrah ushtrisë së Putinit në Ukrainë. Ikona përshkruan paraqitjen e Virgjëreshës Mari tek ushtarët rusë gjatë Luftës së Parë Botërore. Për Kirill, Ukraina është një fushë beteje kundër ndikimit dhe dekadencës perëndimore. Dhe kjo është pjesë e një fushate për të rikthyer peshkopët ukrainas nën kontrollin e tij.
Këto mund të duken si luftëra mjaft të errëta në terren, politika e pakënaqësisë. Por për Putinin, ato janë një mision shpirtëror. Në këndvështrimin e tij botëror, ekziston një vazhdimësi e pandërprerë midis heshtjes së kritikëve të supozuar të frymëzuar nga perëndimi në shtëpi dhe bombardimit të qyteteve të fqinjëve të tij. Institucioni kryesor është në bord. Gjeneralët mund të kafshojnë gjuhën e tyre për keqmenaxhimin e ofensivës ushtarake, por ata ende duket se besojnë se kjo luftë e shthurur është një kauzë e drejtë. Ata kanë ikonat e Kirillit për ta vërtetuar atë dhe sigurinë e tij se Putini është një “mrekulli nga Zoti”. Ata në shërbimet e sigurisë që kanë shprehur dyshimet e tyre janë duke u spastruar. Vetëm besnikët pansllavë do të mbijetojnë në nivelet më të larta të aparatit të sigurisë. Në fund të gjithë kësaj, masakra në Ukrainë do të duhet të vishen si një fitore historike për Rusinë.
Ukrainasit e kuptojnë më mirë se mbështetësit e tyre perëndimorë se çfarë kanë kundër. Pyetni kuratoret që po përfundojnë veprat e artit ukrainas në Kharkiv të goditur, mbështjellës me flluska po aq të çmuar në rrugën e tij si parzmoret e trupit. Disa kryevepra kanë gjetur rrugën e tyre nëpërmjet Lviv për në Krakov, Poloni. Vullnetarët po mobilizohen jo vetëm për të mbushur thasë me rërë, por edhe për të zhvendosur pikturat. Në një luftë të asgjësimit kulturor askush nuk mund të llogarisë në pushtuesit që respektojnë Konventën e Hagës të vitit 1954 për mbrojtjen e artit dhe antikiteteve.
Kur ministri i jashtëm rus Sergej Lavrov vizitoi Ballkanin vitin e kaluar, atij iu dhurua një ikonë ortodokse lindore 300-vjeçare nga udhëheqësi serb i Bosnjës Milorad Dodik. Ekspertët më vonë kuptuan se ikona ishte grabitur nga një kishë në Luhansk nga mercenarët serbë të Bosnjës që luftonin përkrah forcave të mbështetura nga Rusia në Ukrainën lindore në vitin 2014. Lavrov ia ktheu ikonën Dodikut, por ai ende nuk e ka kthyer në Ukrainë. Përse duhet të mendojë ai, kur Rusia, mbrojtësi i tij i madh, po e deklaron Ukrainën si një joshtetëror, një ndihmës të perandorisë në zgjerim të Putinit? Një vend për t’u plaçkitur?
