Kryeministri bëri një gjest plotësisht të përshtatshëm mbështetjeje duke vizituar Kievin. Angazhimi i tij për t’i dërguar më shumë armë Ukrainës u mirëprit. Në përgjigje të brutalizmit rus, duket e drejtë edhe dërgimi i armëve të avancuara si raketat kundër anijeve, për të cilat personeli ukrainas duhet të trajnohet në vendet e NATO-s. Tanket dhe teknologjia e tyre duhet t’i nënshtrohen dhe riparohen nga anëtarët e NATO-s.
Njerëzit e Presidentit Zelensky pothuajse me siguri kanë frustruar përpjekjen e Kremlinit për të shuar kombin e tyre. Perëndimi, me Amerikën dhe Britaninë në krye, ka siguruar armë të mjaftueshme për të shtypur rëndë forcat e Putinit, ashtu siç bënë finlandezët me ushtritë e Stalinit në vitin 1939.
Sfida tjetër do të jetë mposhtja e ofensivës së afërt ruse, e krijuar për të shtypur ushtrinë e Ukrainës dhe për të konsoliduar kontrollin e Moskës në segmentin lindor të vendit. Nëse mbrojtësit vazhdojnë të luftojnë me vendosmërinë dhe aftësinë që kanë treguar deri më tani, dhe rusët e mbajnë rrëmujën e tyre, edhe ky objektiv mund të rezultojë i arritshëm.
Pjesa e vështirë fillon më pas. Kombet e NATO-s duhet të gërmojnë, pothuajse fjalë për fjalë, për të penguar ose zmbrapsur një Rusi armiqësore, të udhëhequr nga Putini ose djali i Putinit. Mos rrini zgjuar në pritje të një zëvendësimi demokratik të Kremlinit të afërt perëndimor. Moska u trondit padyshim nga shfaqja e vendosmërisë së Perëndimit, përballë asaj që është thjesht e fundit në aktet e njëpasnjëshme të agresionit. Por ne duhet të diskreditojmë ende bindjen e Putinit se evropianët dekadentë dhe amerikanët e përçarë nuk kanë bark për një luftë të gjatë kundër popullit të tij, i cili është ndër më të pamëshirshmit dhe nacionalistët në tokë.
Ai do të ketë vënë re se, mes përpjekjeve për të krijuar një bojkot të naftës dhe gazit rus, asnjë lider perëndimor nuk ka guxuar t’u kërkojë votuesve të reduktojnë ngrohjen qendrore. Ne duhet të heqim dorë nga pretendimet e fryra pasi “bota” tërhiqet nga veprimet e Rusisë. Gjysma e bën këtë, por gjysma tjetër është thjesht duke shijuar blerjet e energjisë së Putinit me kushtet e përputhjes së çmimit të Aldit. Gjermania përpëlitet ndërsa përpiqet të mbështesë NATO-n, ndërsa vazhdon të financojë përpjekjet e Rusisë për luftë.
Rritjet e premtuara të shpenzimeve evropiane të mbrojtjes do të mjaftojnë vetëm për të futur njëfarë forcimi në forcat e armatosura të zbrazura dhe jo për të rritur aftësitë. Është e pamundur të përmirësohen në muaj dy breza të atrofisë.
Perëndimi përballet me një kërcënim të ri epokal. Duke cituar një mik ushtarak, ai thotë; “Ne duhet të kalojmë nga menaxhimi i krizës në hartimin e strategjisë.” Ne duhet të presim që të vendosim forca për vite në shtetet baltike dhe Poloni, për të penguar agresionin e mëtejshëm rus.
Udhëheqësit tanë duhet t’i sinjalizojnë në mënyrë të pagabueshme Moskës ku vizatohen vijat tona të kuqe dhe të kuptojnë atë që thonë. Aktualisht, për kënaqësinë e Putinit, kryeqytetet perëndimore lëshojnë mesazhe të përziera. Kjo nuk është befasuese, duke pasur parasysh gjendjen e papërsosur të presidentit të Amerikës, një qeveri të pasigurt franceze, një hungareze antidemokratike dhe një lidership britanik që pretendon të pavërtetën si monedhën e vetme të qëndrueshme politike. Disa njerëz të guximshëm po kërkojnë një angazhim të plotë të NATO-s, duke përfshirë dërgimin e trupave në Ukrainë. Megjithatë, një mësim kyç i Luftës së Ftohtë është kujdesi me të cilin të dyja palët u sollën kryesisht, duke ditur se çdo përplasje e përgjithshme pothuajse me siguri do të bëhej bërthamore.
Në tmerrin tonë ndaj teprimeve ruse, ndonjëherë duket se harrojmë se kjo është ende rasti. Disa konservatorë britanikë dhe amerikanë kërkojnë që Zelensky të kënaqet me asgjë më pak se “fitoren”. Bombasti i tyre më kujton linjën e Kipling për xhindët në shtëpi gjatë Luftës së Boerit, “kur të kesh mbaruar të vrasësh Kruger me gojën tënde”. Ekziston një mashtrim i egër midis një grupi të vogël figurash të larta të qeverisë britanike, me sa duket duke përfshirë edhe vetë kryeministrin, se ekziston një mundësi për t’i shkaktuar Rusisë një disfatë strategjike brezash, përpara se “Britania globale” të përqendrohet drejt Paqësorit. Ushtarët seriozë tundin kokën me mosbesim. Një fantazi e tillë, injektimi i nxitjes në çështjet e luftës dhe paqes, është e rrezikshme për të gjithë ne.
Ata kanë një shans të drejtë për të frustruar përparimet e mëtejshme të mëdha ruse. Ata pothuajse me siguri nuk janë aq të fortë sa duhet, megjithatë, edhe me më shumë armë perëndimore, për të dëbuar forcat e Putinit nga Donbasi, pa marrë parasysh Krimenë. Ata në mënyrë të arsyeshme nuk i bëjnë të ditur humbjet e tyre, por ne e dimë se këto janë tashmë të konsiderueshme.
Ka të ngjarë të ketë një armëpushim që ngrin konfliktin në vend, ndoshta në një mënyrë jo të pakënaqshme për Putinin. Mos harroni kurrë se sfida heroike finlandeze e vitit 1939 përfundoi me Stalinin që ‘gëlltiti’ një pjesë të Finlandës lindore.
Rusia ka po aq gjasa të mbajë një pjesë të Ukrainës lindore dhe mund të rifillojë sulmet me raketa ndaj pjesës tjetër të vendit sipas dëshirës së Kremlinit. Dhe me ç’lloj do t’i mbetet Zelenskit për të ngushëlluar njerëzit e tij? Ekonomia dhe infrastruktura e saj janë të shkatërruara. Eksodi i madh i të arratisurve do të hezitojë të kthehet në frikë, mungesë dhe pasiguri. Evropa është e destabilizuar nga katër milionë refugjatë dhe ende e dëshpëruar për naftën dhe gazin rus. Toka e Zelenskit është rrënuar si një shembull ekonomik dhe social në kufirin e Rusisë.
Kjo është arsyeja pse unë besoj se Perëndimi duhet të zotohet për një mbështetje të madhe ekonomike, për të sfiduar Putinin duke rindërtuar rrënojat e Ukrainës. Banka Botërore bëri thirrje dje për ndihmë urgjente financiare për Kievin, e cila me siguri duhet të sigurohet. Dhe kjo është arsyeja pse unë gjithashtu mbetem i bindur se lufta do të përfundojë, ose të paktën do të ndërpritet, përmes ndonjë pazari të ndyrë që nuk e ndëshkon Rusinë ashtu siç e meriton, sepse kjo nuk mund të arrihet pa i angazhuar forcat tona dhe pa rrezikuar luftën bërthamore. Ndoshta ju, si disa kryqtarë të krahut të djathtë, jeni të gatshëm të quani bllof të Putinit dhe të refuzoni shantazhin bërthamor. Unë nuk jam aq i guximshëm si kumarxhi.
Ndërkohë, vetëruajtja kërkon rigjenerimin e NATO-s. Ne kemi mësuar nga përvoja tragjike e Ukrainës se koha e vetme e duhur për të frustruar agresionin është para se të lejohet të ndodhë. Bashkëpunimi dhe konkurrenca paqësore u përshtaten fituesve të Luftës së Ftohtë – kombeve që atëherë janë ‘shëndoshur’ përmes globalizimit, gjenialitetit teknologjik, imagjinatës sipërmarrëse dhe suksesit ekonomik. Megjithatë, kjo nuk i ka përshtatur humbësve të hidhëruar, ndër të cilët Rusia qëndron në krye.
Putini kërkon të sigurojë me dhunë respektin që vendi i tij duket se e ka të pamundur që ta arrijë në mënyrë të ndershme. Për të penguar zemërimin e tij të mëtejshëm, nëse dëshirojmë që nipërit e Evropës të rriten në liri, ne duhet të bëjmë politikë mbi supozimin ngurrues, por realist se Rusia dhe Kina do të mbeten kundërshtarët tanë të rrezikshëm.
Ne duhet të gëzojmë veten me reflektimin se, ndërkohë që demokracitë janë të ngadalta për t’u bashkuar dhe armatosur, historia sugjeron që kur e bëjnë këtë, ato shpesh mbizotërojnë. Por liderët e Evropës kanë një marshim të gjatë përpara, për të mbledhur popujt e tyre për një konfrontim historik; për të mbështetur mbështetjen për Ukrainën; dhe gjithashtu për të treguar maturi ekstreme në matjen e çdo hapi të përgjigjeve përshkallëzuese të NATO-s dhe çdo fjalë të retorikës së qeverive të saj.
