Në rezultatin 0-3 preku edhe poshtërimin personal në “Bernabeu”. Mbi një orë nënshtrim dhe siklet të gjerë, Ancelotti vendosi se ishte koha për të ndryshuar, madje rrënjësisht. Jashtë Kroos, i pazëvendësueshëm, që nuk e priti mirë, më pas Mendy dhe në fund tjetri, shumë titular, Casemiro.
Modric e shpërbleu menjëherë guximin e tij me një passim diagonal të denjë për në Luvër, i cili lejoi Rodrygo të rihapte lojën dhe të ndryshonte rrjedhën e histories. Reali me “Benzemagic” vranë kampionët e Evropës.
Në prezantimin e ndeshjes, “Corriere della Sera” kishte nënvizuar “normalitetin e Ancelottit në Champions”. Ajo që ai donte dhe duhej të ishte një kompliment, urtësia e Carlos, u lartësua në artikull. Ancelotti është gjithçka tjetër veçse normal.
Trajneri që është gati të vendosë një rekord të paprecedentë, të fitojë titullin kombëtar në pesë ligat kryesore evropiane (Premier, Bundesliga, La Liga, Serie A dhe Ligue 1) dhe që ka ngritur tre herë Champions-in e dy herë Kupën Interkontinentale, duhet konsideruar shumë i veçantë, përveç normales.
Ancelotti është i vështirë për t’u kapërcyer për kompetencën, konceptet dhe njohuritë, menaxhimin e ekipit, lojtarëve dhe presidentëve (me përjashtim të De Laurentiis, me të cilin megjithatë ka mbajtur një marrëdhënie të mirë). Ancelotti është futbolli universal dhe gjithmonë brenda kohës së tij, një profesionist i matur në botën e lojës me top.
Ai nuk thotë budallallëqe me pak fjalë, nuk e ndërlikon një sport në të cilin cilësitë e interpretuesve, marrëdhëniet dhe episodet janë vendimtare. Trajneri italian respekton karakteristikat e lojtarëve të tij dhe studion ato të kundërshtarëve.
Ai përditësohet vazhdimisht, shpenzon orë të tëra duke përgatitur çdo fazë të lojës, parashikon. Vuan dhimbjet e “ferrit” pa e humbur toruan, si mbrëmë. Ancelotti është i veçantë sepse dyzet vjet futboll dhe shumë miliona në llogarinë rrjedhëse nuk e kanë ndryshuar as edhe një pikë. Ai është ende i thjeshtë dhe i respektueshëm, nuk e ka humbur sensin praktik.
Pak vite më parë, nga frika se do të qëndronte jashtë loje, ai pranoi, duke i habitur të gjithë, madje edhe Sacchi, propozimin e Napolit. U rikthye në lojë, bëri që Liverpool të vuante në Ligën e Kampionëve, por duke ndjekur vazhdimisht parimet e tij. Ishte i mbingarkuar nga marrëdhëniet me disa lojtarë kryesorë dhe presidentin. Disa ditë pas shkarkimit ai gjeti mbështetje tek Everton.
Me blutë, të dënuar me një merkato të bllokuar nga sanksionet e UEFA-s, mori kënaqësi të madhe. Bashkë me Richarlison dhe Calvert-Lewin bënë gjëra të rëndësishme. Ancelotti ishte gjithashtu i veçantë kur, katër ditë pas ‘jo’-së së Allegrit ndaj Florentino Perezit (më 27 maj ai preferoi të kthehej te Juve), i tha José Angel: “Do të kthehem”.
Dhe drejtori i Realit besoi tek fjala e tij. Ancelotti është i veçantë sepse ende nuk ka dalë një ish-lojtar i tij apo një koleg që flet keq për të dhe nuk thekson sinqeritetin, korrektësinë e tij. Ancelotti është i veçantë sepse është i lehtë, por edhe i thellë, ironik dhe vetëpërçmues. Pas fitores së Realit në Vigo me djalin e tij në pankinë, ai u mbyll në shtëpi në shoqërinë e Covid-it të pakëndshëm dhe i shkroi një miku gazetar: “Davide ka më shumë tope se babai”.
Për shkak të djalit të tij e larguan nga Bayerni dhe Napoli. E kemi dëgjuar këtë të përsëritet disa herë. Dhe Carlo, natyrisht e çoi atë tek Evertoni, e mori me vete edhe në Madrid, duke i dhënë më shumë përgjegjësi dhe autonomi. Kushdo që fillon nga toka, ngjitet në hënë dhe mund të kthehet në tokë për të arritur përsëri në hënë, nuk mund të cilësohet si normal.
