Kur filantropisti Kenneth Behring kaloi nëpër zonën e Gjirit të San Franciskos në vitet 1990, ai papritur vuri re se portofolin e tij kishte humbur. Ndihmësi i tij tha me ankth: “Ndoshta keni humbur portofolin tuaj gjatë ecjes tuaj në mëngjes nëpër lagjet e varfra në Berkeley. Çfarë mund të bëjmë tani? ”
Behring me ngurrim tha: “Ne mund të presim vetëm për personin që ka gjetur portofolin tim për të na kontaktuar” Dy orë më vonë asistenti i Behring i tha Behring: “Epo, mos e humbni kohën duke pritur që dikush që jeton në lagjet e varfra të kthejë portofolin tuaj. Ne nuk duhet të shpresojme shumë nga këta njerëz “. Behring tha me qetësi: “Jo, unë ende dua të pres dhe të shoh” Ndihmësi ishte në mëdyshje: “Personi që mori portofolin tuaj mund të na kontaktoje me lehtësi, pasi ka karta biznesi në portofolin tuaj. Duhen vetëm disa minuta për të bërë një telefonatë. Ne kemi pritur tërë pasditen. Duket sikur personi që e ka marre portofolin nuk ka ndermend ta ktheje atë tek ju. Behring këmbënguli që ai do të vazhdonte të priste. Dita u kthye në natë dhe papritmas, telefoni ra. Personi i cili e thirri ishte personi që gjeti portofolin e Behring. Ndihmësi i Behring-it tha: “A mund të jetë ky një kurth? Ndoshta ata duan të na kërcënojnë ose na shantazhojnë? ”
Behring duke injoruar asistentin e tij i kerkoi shpejt ta conte në Kata Street. Kur arritën, një djalë shkoi drejt tyre dhe në duart e tij të vgola ishte portofoli i humbur Behring. Ndihmësi i shpejtë i Behring e rrëmbeu portofolin dhe numëroi paratë brenda. Ai u befasua se nuk mungonte asgje. “Zotëri, a mund të kërkoj dicka ne kembim?” Tha djali. Pas dëgjimit të këtyre fjalëve, ndihmësi i Behring-it duke qeshur: “E dija …” Para se të përfundonte fjaline, Behring ndërpreu ndihmësin e tij të buzëqeshur duke pyetur: “Sa do të donit?” “Vetëm një dollar.” Djali u përgjigj me dëshpërim. “Unë kam qenë në kërkim të një telefoni publik për një kohë të gjatë dhe kur më në fund gjeta një, unë nuk kam pasur me para , unë kam marrë hua një dollar nga pronari i nje dyqani për të bërë këtë telefonatë. Tani kam nevojë që dollarin tia kthej atit “. Pas dëgjimit të shpjegimit të djalit, asistenti i Behring u turpërua nga vetja. Behring u prek aq shumë saqë i dha djalit një përqafim. Behring investoi paratë e tij në disa shkolla në Berkeley dhe qëllimi i këtyre shkollave ishte për të edukuar fëmijët që jetojnë në lagjet e varfëra. Gjatë ceremonisë së hapjes, Behring tha: “Ne nuk duhet të supozojmë që çdo person atje është lakmitar apo egoist. Ne duhet të krijojme hapësirë dhe t’i japim çdo personi një mundësi për të provuar se ekzistojne zemra të pastra dhe të mira. Ja vlen te investosh per njerez me kete lloj shpirti”
