Nga Skënder Minxhozi
Gënjeshtrat më të mëdha janë ato që thuhen solemnisht. Mundësisht kur ke vënë edhe syze dielli në mes të dimrit që të japin mundësi të fshehësh vështrimin që mund të të tradhëtojë. Gënjeshtrat janë gjithashtu krijesa të çuditshme të cilat duhen ndërtuar me kujdes dhe art, nëse do që të jenë të besueshme dhe të mashtrojnë sa më shumë njerëz dhe për një kohë sa më të gjatë.
Xhonatan Suift shprehet se që një gënjeshtër të jetë sa më e besueshme, ajo duhet të ndërtohet mbi një ngjarje që ka ndodhur në një qytet sa më të largët nga vendi ku tregohet. Së dyti shprehet ai, gënjeshtra duhet të ketë brenda elemente të të vërtetës, pasi kështu bëhet më pak e dallueshme nga kjo e fundit. Sali Berisha nuk ka as problemin e parë, as të dytin, në raport me gënjeshtrat. As merakoset të shkojë fjala vjen në Gjirokastër që të gënjejë lezhjanët, as kujdeset të thotë ndonjë të vërtetë aty-këtu sa për ta shkartisur me të pavërtetat e të gjitha përmasave që ka prodhuar gjatë 30 vjetëve në politikë. Është nga ata politikanë që na kanë gënjyer sheshit dhe nuk është merakosur fare as kur të gjithë shqyenin sytë nga habia për ato që dëgjonin. Grushti i shtetit i 21 janarit fjala vjen, me thikat-pistoletë ka mbetur në histori si një ndër dhjetra rastet e tilla.
Prej 30 vitesh, qëkurse ka hyrë në politikë, ai beson se gënjeshtrat shërbejnë momentin politik, se me to mund të arrihen avantazhe të cilat më pas nuk kthehen në bumerang pasi shqiptarët kanë memorie të shkurtër për ato që thonë dhe bëjnë liderët e tyre. Kjo në fakt është sëmundje që prek shumë të tjerë si Berisha në të dy anët e llogores partiake. Ish-kryeministri hodhi në përvjetorin e Partisë Demokratike, një nga ato fraza që duket se i ka menduar, peshuar, kalibruar e lëmuar me kohë në mendjen e vet. Berisha tha se mes nënës dhe të vërtetës, ai zgjedh të vërtetën. Një fjali me efekt, nga ato që e bëjnë të duartrokasë demokratin standart, që ka vuajtur sinqerisht për nëntë vjetët në opozitë dhe ka qarë ditën që një i çmendur goditi me grusht në fytyrë Doktorin.
Berisha mblodhi shumë duatrokitje dhe shumë tituj mediash me figurën letrare që përdori në përvjetorin e partisë. E duartrokitën në atë sallë ku foli edhe ata që dikur i kishte rrahur, i kishte përzënë me sharje e shkelma nga partia, apo i kishte përdorur për interesat e tij më të pandershme politike. Duartrokitën ata që u dhunuan fizikisht vite më parë, ashtu si edhe ata që u hodhën në llogoren e zjarrit për të mbrojtur mynxyra që s’i besuan kurrë as vetë. Të gjithë ishin të përmallur e të prekur nga përmendja e nënës së Berishës, pa u marrë shumë me domethënien reale të frazës së ish-kryeministrit. Sali Berisha nuk banon më prej kohësh nën një çati me të vëërtetën. Ka fatkeqësinë e pariparueshme të jetë politikani më jetëgjatë i vendit. Që do të thotë se është edhe më i ekspozuari, më i pambrojturi e më i konsumuari e i paragjykuari në ato që thotë publikisht. Qoftë edhe kur ze kokën e nënës para kamerave. Në fund të ciklit politik dhe biologjik, kjo klasë drejtuese që ka për dekan Sali Berishën, i ka shterruar mjetet që t’i bëjnë të besojnë shqiptarët e thjeshtë. Prandaj edhe përbetimi i Berishës në favor të të vërtetës është një truk që mund të nxisë duartrokitjet e telekomanduara të një salle besnikësh, por vështirë se t’i ngre kuotat politike në sytë e bashkëkombasve. Ashtu siç ndodhi ditën fatale kur u qëllua në fytyrë, kur në bulevard e prisnin aq protestues sa i mblidheshin dikur poshtë stëpisë. Atëëhere kur s’kishte nevojë të zinte be nënën, sepse nuk na kishte gënjyer akoma kaq shumë, e s’na kishte zhgënjyer ende kaq thellë sa sot.
