I rrethuar nga pylli, fshati Yahidne në Ukrainën veriore duket në mënyrë mashtruese paqësor.
Në një ditë të ndritshme vere, një trupë këngëtarësh të veshur me kostume kombëtare performojnë në rrënojat e një klubi komunitar të bombarduar. Zërat e tyre ndezen dhe ngrihen, ndërsa trupat e tyre lëkunden. Publiku duartroket, buzëqesh dhe ngrihet në këmbë.
Në sipërfaqe, ka pak shenja të traumës së përbashkët që kanë pësuar. Por po të shikoni më nga afër këtë skenë të gëzueshme, ka edhe disa spektatorë që po qajnë. Të tjerët mbajnë kokën në duar.
Kujtimi i “28 ditëve të tmerrit” kur ushtarët rusë bllokuan pothuajse të gjithë popullsinë në një bodrum shkolle nuk është fshirë ende nga memorja e tyre.
Në mes të performancës së tyre, këngëtarët heshtin, me kokën ulur për të nderuar ata që humbën jetën kur rusët pushtuan fshatin.
“Ne kemi hyrë si fëmijë dhe kemi dalë si të rritur. Vlerat e tua ndryshojnë kur nuk mund të hash, të flesh apo të bësh dush”, thotë Marina 16-vjeçare, një nga këngëtaret. “Është e vështirë të harrohet dhe e vështirë të mbahet mend”.
