“A do të vish”(Alo alo alo) mbetet një hitet më ikonike të festivaleve të dikurshme, ende të pakonkurueshme në kualitet artistik në disa drejtime, ku veçojnw dy kolonat: teksti dhe vija melodike.
Kënga e kënduar nga Luan Zhegu, në fundin e viteve ’80, me kompozim të Osman Mulës dhe tekst të Agim Doçit, duket si një romancë e arrirë dashurie kur e shijon, pa u vëmendësuar shumë në nëntekstin e tekstit. Në fakt është një romancë dashurie me fill ideologjik.
Dihet se në atë kohë, emërimet diku larg ishin një sfidë e vërtetë. Kinemaja shqiptare e asaj kohe i ka kushtuar madje disa filma asaj që ishte një problem i madh për të sapodiplomuarit e jo vetëm, kuadrot e shumë, të cilët prisnin apo rrinin me ankth se ku do i emëronte Partia, më saktë ku do degdiseshin.
Kjo këngë përçon pikërisht mesazhin e pranimit të këtij realiteti, por jo vetëm, edhe përqafimin e tij.
Mesazhi i tekstit përcjell faktin se te një çift i dashuruar, ai ose ajo, por po themi ai, djali, meqë intepretimi është mashkullor, është emëruar diku larg dhe vajza heziton të ndjekë pas, duke riskuar kështu në aspektet e zemrës.
Por unë do shkoj dhe po të mos vish
Se koha mua më kërkon(Partia, ideali)
S’mund ta kuptosh ti dashurinë veç në qytetet me neon(refuzimi i fshatit)
Më pas vjen kthesa në vetëdijen e saj:
Dikush më tha se ti do të vish
Më prit më the, në telefon…
Kriza që ata kaluan si çift nga ky moment, shprehet në vargjet:
Në një stinë dashurie diell s’ka gjithnji
Ka dhe dimër në mes verës edhe diell me shi
Por kur jeta thurret bukur diell ka përherë
Katër stinët zemrat i bëjnë pranverë…
Është ky pra një “happy end”, i tillë që në një variant filmik të atyre viteve nuk ndodh.
Te “Kur hapen dyert e jetës”, doktor Bardhyli e humb dashurinë, Lizën, pasi shkon të shërbejë në fshat pa pranuar të qëndrojë me mik në qytet. Dhe Liza, viktimë e një nëne mikroborgjeze, nuk pranon të ndjekë nga pas.
