Nga Thomas Fazi, Unherd
Giorgia Meloni po përballet me krizën e saj më të madhe. Gjatë javës së kaluar, ishulli i vogël italian i Lampedusa, më afër Tunizisë sesa kontinentit italian (dhe, në fakt Sicilisë), është pushtuar nga mbi 10,000 emigrantë, dukshëm më shumë se 7,000 banorët e ishullit.
Që nga janari, më shumë se 130,000 njerëz kanë arritur në brigjet e vendit nga Afrika e Veriut, dyfishi i numrit nga e njëjta periudhë e vitit të kaluar.
Meloni është nën presion në rritje për të bërë diçka për këtë situatë të krijuar. Ajo është zotuar këtë javë se Europa nuk mund ta trajtojë vendin e saj si një “kamp refugjatësh”, megjithatë, si çdo kryeministër italian i dekadës së kaluar, Meloni gjithashtu i ka bërë thirrje BE-së për ndihmë.
Presidentja e Komisionit Ursula von der Leyen udhëtoi për në Lampedusa të dielën dhe ofroi një plan të paqartë për të ndihmuar Italinë në trajtimin e krizës së emigrantëve, raporton abcnews.al.
Por Meloni duhet ta dijë si të gjithë se asnjë ndihmë konkrete nuk do të vijë nga Brukseli.
Me kalimin e viteve, çdo përpjekje për të gjetur një zgjidhje në mbarë BE-në për problemin e migrantëve të Italisë ka dështuar dhe nuk ka asnjë arsye për të besuar se këtë herë do të jetë ndryshe.
Në të vërtetë, një ditë pas vizitës së von der Leyen në Lampeduza, ministri i brendshëm francez Gérald Darmanin i tha homologut të tij në Romë se Franca nuk do të pranonte asnjë emigrant që mbërrinte në Lampeduza.
“Do të ishte një gabim të thuash se emigrantët duhet të rishpërndahen nëpër Europë dhe Francë,” tha ai. Franca madje thuhet se ka forcuar sigurinë përgjatë kufirit të saj me Italinë.
Duhet të jetë e qartë që tani, pas dekadës së krizës thuajse të përhershme të Europës, se kjo mungesë solidariteti midis shteteve anëtare është një tipar, jo një defekt i BE-së.
Këmbëngulja e Melonit për një “zgjidhje europiane” që është e pamundur për nga definicioni, duket se është një tjetër dëshmi e pafuqisë së saj politike.
Kjo është veçanërisht e vërtetë kur merret parasysh se pjesa më e madhe e përgjegjësisë për rritjen e fundit të ardhjeve të emigrantëve qëndron mbi vetë BE-në.
Në sfond është një marrëveshje prej 255 milionë eurosh e nënshkruar midis BE-së dhe Tunizisë në korrik për të ndihmuar në frenimin e migracionit të paligjshëm, kryesisht në Itali, nga kombi afrikan, i cili është bërë një nga rrugët më të njohura për kontrabandistët e njerëzve.
Nisma u drejtua nga Komisioni Europian dhe Meloni. Megjithatë, që kur u nënshkrua, numri i njerëzve që kalojnë nga Tunizia në Itali është rritur me gati 70%. Më e rëndësishmja, asnjë nga fondet e premtuara nuk i është dhënë Tunizisë.
Së fundmi u zbulua se shtete të ndryshme anëtare, të udhëhequra nga shefi i punëve të jashtme të BE-së, Josep Borrell, kanë punuar në prapaskenë për të sabotuar marrëveshjen.
Në një letër drejtuar Komisionit të datës 7 shtator, Borrell shkroi se “në korrik, disa shtete anëtare shprehën moskuptimin e tyre në lidhje me veprimin e njëanshëm të Komisionit për përfundimin e këtij memorandumi të mirëkuptimit dhe shqetësimet për disa nga përmbajtjet e tij”.
Këto shqetësime i referoheshin zyrtarisht historisë së dobët të të drejtave të njeriut të qeverisë tuniziane. Megjithatë, ka arsye për të besuar se marrëveshja ishte e papranueshme në sytë e disa qeverive dhe përfaqësuesve të BE-së që kundërshtonin ideologjikisht Melonin, sepse Komisioni e negocioi marrëveshjen drejtpërdrejt me qeverinë e “djathta ekstreme” të Italisë, për të mirën e kësaj të fundit.
Prandaj vendimi për ndërprerjen e procedurës.
Në këtë kuptim, mund të themi se ka disa aktorë brenda BE-së që po përdorin rrugën e Tunizisë si një “armë të migrimit masiv” për të destabilizuar Italinë dhe për të bërë presion mbi qeverinë Meloni.
Nuk ka zgjidhje të lehtë dhe afatshkurtër për problemin e emigrantëve të Italisë, por çdo zgjidhje domosdoshmërisht duhet të jetë e njëanshme. Meloni ka të ngjarë ta kuptojë këtë, problemi është se ajo gjithashtu e di se duhet të përmbushë kushtet e BE-së për të qëndruar në pushtet.
Ndërkohë, nën peshën e këtyre kontradiktave, Italia vazhdon të shembet
