Në zemër të Rripit të Gazës, një gazetar u ka shkruar një letër emocionuese fëmijëve të tyre, Iyas dhe Ezz, duke treguar realitetin e zymtë në të cilën ata po rriten mes një konflikti të pafund dhe krize humanitare. Letra përshkruan betejat e përditshme të familjeve që jetojnë në Gaza, duke përfshirë bombardimet, mungesën e ujit të pastër, mungesën e ushqimit dhe mungesën e furnizimeve bazë si formula për fëmijë dhe pelenat.
Ky gazetar, i cili shërben gjithashtu në një spital lokal, përshkruan numrin emocional të shkaktuar nga skenat e fëmijëve të plagosur dhe të vrarë, dhe realitetet e rënda të jetës nën rrethim. Ata theksojnë mungesën e energjisë elektrike, internetit dhe lehtësive të komunikimit, si dhe mungesën e nevojave elementare. Letra qëndron si një testament për brezat e ardhshëm, një kujtesë e vështirësive të duruara dhe një kritikë e atyre që heshtën gjatë vuajtjeve të tyre, raporton Al Jazeera.
Duke shprehur keqardhje dhe pikëllim të thellë për rrethanat në të cilat po rriten fëmijët e tyre, gazetari i referohet botës si një ‘varrezë për të pafajshmit’, duke kritikuar sulmet ajrore dhe gjakderdhjen e vazhdueshme të shkaktuar nga agresioni izraelit.
Letra e gazetarit
Foshnja ime Iyas ka mbushur tre muajsh dhe nipi im Ezz sapo ka mbushur një muaj. Këtu është shënimi im për ta: Të dashur Baby Iyas dhe Baby Ezz, Unë e kuptoj që ju ndjeni se diçka nuk është në rregull. Reagimet tuaja ndaj shpërthimeve janë të dukshme – duke u dridhur dhe duke qarë me çdo tingull goditjeje. Ndonjëherë, ju kërkoni përgjigje në fytyrat tona, të shqetësuar nga bombardimet e vazhdueshme dhe nga zhurmat e avionëve gjatë natës. Foshnjat e mia të dashura, e shkruaj këtë letër me shpresën se ju do të rriteni në një botë të sigurt për ta lexuar. Megjithatë, për fat të keq, kjo është e pasigurt. Situata e vazhdueshme më detyron ta dokumentoj këtë dëshmi për brezin tuaj. Ndërsa shikoj në sytë tuaj, imagjinoj foshnjat e lindura para kohe në spitalin al-Shifa duke u zhvendosur, duke rrezikuar jetën e tyre.
Bota është shndërruar në një varrezë për qeniet më të pafajshme. Mendoj për historitë e dhimbshme të prindërve të cilët nuk kanë mundësi për të pritur lindjen e fëmijëve të tyre për shkak të pushtimit tokësor ose, më keq, atyre që mund të jenë zhvendosur ose vrarë. Fëmijët e mi, zemra ime qan pa masë. Çdo ditë në spital derdh lot për fëmijët që rriten mes këtij kaosi. Unë qaj kur i shoh duke qeshur në çadrat e improvizuara, të pavëmendshëm ndaj fatkeqësisë tragjike që shpaloset rreth tyre – një realitet që ata mund ta kuptojnë vetëm në të ardhmen. Mirëqenia juaj në këto rrethana tragjike na shqetëson thellë ne, prindërit tuaj. Javën e kaluar, të qarat dhe shqetësimet tuaja të pandërprera na hutuan derisa dhimbja e veshkave të gjyshes suaj zbuloi shkakun – uji i papastër. Pavarësisht ndërgjegjësimit tonë, ne nuk kishim alternativë, duke na çuar në një kërkim për shishe uji mineral të pastër për sigurinë tuaj.
Çdo ditë, shkonim në spital, gjithashtu në vendin tim aktual të punës si gazetare, duke kërkuar informacion për çdo burim uji në dispozicion. Gëzimi i kthimit në shtëpi me ujë ndihej i ngjashëm me mbajtjen e një thesari, një kujtesë e zymtë e kaosit që rrethon një domosdoshmëri themelore – ujin . Ndërsa lundrojmë në këtë betejë të vërtetë të etjes dhe urisë, diskutimi i ushqimit tuaj më të përshtatshme për ju duket si një luks. Gjithçka tani sillet rreth parandalimit të urisë . Unë dua t’ju njoh me këtë botë “të mrekullueshme” që dëshmon luftën tonë nën mjete të ndryshme gjenocidi. Përtej mungesës së ujit dhe ushqimit, ka mbi një muaj pa energji elektrike, internet, rrjete komunikimi, furnizime supermarketesh, bukë apo karburant.
Sulmet ajrore të vazhdueshme shkaktojnë gjakderdhje të pafund, duke synuar çdo aspekt të jetës, duke e bërë këtë botë të pasigurt për foshnjat e pafajshme si ju.
Çdo ditë në spital, unë dëshmoj trupa të mbështjellë me qefina – gra, burra dhe pleq – por ato që më lëndojnë zemrën janë trupat e fëmijëve. Foshnjat këtu mësojnë tingujt e raketave përpara melodive të fëmijërisë.
Të shpërngulur, të shkëputur, të humbur dhe të rrethuar – kjo është mënyra se si populli i Gazës e përballon agresionin e vazhdueshëm izraelit. Të dashurit e mi, kjo mund të jetë letra ime e fundit. Mos harroni të mos i falni ata që qëndruan të heshtur përballë vuajtjeve tona. Jeta në Gaza ka qenë gjithmonë sfiduese, por ne u përpoqëm të jetonim, të ëndërronim. Tani, keqardhja pushton çdo moment që kemi përfytyruar duke ju sjellë në një jetë më të mirë. Vëzhgimi i buzëqeshjeve tuaja dhe mbajtja e dorës mes kaosit më thyen zemrën. Shpresa për një të ardhme më të mirë këtu është e pakët; e ardhmja duket se premton vetëm më shumë tortura.
