Pas javësh pritjeje të një përshkallëzimi midis Izraelit dhe Hezbollahut, për shkak të kërcënimeve të Hezbollah për t’u hakmarrë për vrasjen e shefit të shtabit të tij, Fuad Shukr, ngjarjet e fundit sinjalizojnë se asnjëra palë nuk është gati për luftë.
Izraeli e parandaloi sulmin e Hezbollah me një goditje disi të kufizuar, duke shmangur goditjen e objektivave strategjikë. Hezbollahu, edhe pse dështoi në zbatimin e planit të tij, paraqiti një imazh të fitores për publikun e tij, duke treguar se ky kapitull ka marrë fund.
Siç tha lideri i Hezbollahut, Hassan Nasrallah, në një fjalim televiziv: “Përgjigja e Hezbollahut ka përfunduar dhe në fazën aktuale Libani mund të pushojë dhe libanezët që ikën mund të kthehen në shtëpitë e tyre”.
Megjithatë, përshkallëzimi Izrael-Hezbollah është larg nga përfundimi. Të gjitha shenjat sugjerojnë se do të bëhet shumë më intensive sesa do të zbehet, një prirje e qartë për të cilën vendimmarrësit në Uashington duhet të përgatiten.
Kanë kaluar pothuajse 11 muaj që kur Hezbollahu nisi sulmin e tij të parë kundër Izraelit, një ditë pas sulmit të 7 tetorit nga Hamasi që vrau më shumë se 1200 izraelitë dhe mori peng më shumë se 200 izraelitë.
Në atë kohë, Hezbollahu lëshoi qindra dronë dhe mijëra raketa ndaj komuniteteve izraelite në veri, duke rezultuar në dëme masive dhe viktima.
Qeveria izraelite në fillim të luftës vendosi të evakuojë dhjetëra mijëra civilë nga veriu, duke parashikuar një tjetër sulm të ngjashëm me Hamasin, një vendim që sot duket se mund të ketë qenë i nxituar.
Ata të evakuuar kanë jetuar si refugjatë në vendin e tyre që atëherë. Shumë prej tyre strehohen në komunitete të tjera në Izrael ose kanë banesa të përkohshme me qira në qendër, por kjo situatë nuk është e qëndrueshme, as praktikisht dhe as ekonomikisht.
Tani, me fillimin e vitit shkollor në Izrael, këto familje nuk janë as të sigurta se ku t’i dërgojnë fëmijët e tyre.
Vetëm këtë javë, një nga kryetarët e qarkut në veri i tha ministrit të Arsimit në një diskutim urgjent për vitin shkollor se “nuk do ta falin kurrë këtë qeveri që na braktisi dhe na dogji të gjallë”.
E vërteta e shëmtuar është se qeveria nuk ka një zgjidhje të qëndrueshme për të mbrojtur këto komunitete ndërkohë që luftimet vazhdojnë. Edhe nëse luftimet ndalojnë, shumë nga ata të evakuuar nuk janë të gatshëm të kthehen nëse nuk janë të sigurt.
Shpresa, për disa, është se një marrëveshje pengjesh me Hamasin do të ndalojë luftimet në Gaza, duke çuar në ndalimin e sulmeve të Hezbollahut në veri, duke u mundësuar familjeve të kthehen në shtëpitë e tyre.
Por negociatat janë aktualisht pezull dhe nuk duket sikur një përparim është në kartat, që do të thotë se Hezbollahu mund të vazhdojë të sulmojë.
Çështja më e rëndësishme, e cila po mungon nga shumë komentues, është se edhe nëse një marrëveshje pengjesh do të finalizohej për mrekulli dhe Hezbollahu do të ndalonte të gjitha sulmet e tij, izraelitët tani janë bërë shumë të vetëdijshëm për kërcënimin e Hezbollahut në kufirin verior, dhe ata nuk janë të gatshëm të kthehen dhe të jetojnë nën një kërcënim të tillë.
Në një sondazh të kohëve të fundit nga instituti kryesor i sigurisë kombëtare i Izraelit, më shumë se 40 për qind e izraelitëve duke iu përgjigjur pyetjes “çfarë duhet të bëjë Izraeli në përgjigje të sulmit të Hezbollahut” u përgjigjën se Izraeli duhet të nisë një operacion të gjerë ushtarak kundër Hezbollahut duke rrezikuar një lufte rajonale.
Ky rezultat nuk duhet të tronditë askënd. Sondazh pas sondazhi në muajt e fundit ka treguar se shumë izraelitë mbështesin një luftë kundër Hezbollahut. Sulmet e vazhdueshme të Hezbollahut kundër izraelitëve që nga 8 tetori e bënë të qartë për shumë izraelitë fuqinë që Hezbollahu ka në Liban.
Gjithashtu u tregoi atyre se strategjia e Izraelit për të parandaluar Hezbollahun nga ndërtimi i kapaciteteve të tij ushtarake duke shmangur luftën nuk pati sukses.
Po diplomacia?
SHBA është përpjekur vazhdimisht gjatë muajve të fundit të negociojë mes Izraelit dhe Hezbollahut, për të ndaluar luftimet dhe për të larguar disa nga forcat luftarake të Hezbollahut nga zona kufitare.
Fatkeqësisht, nuk u arrit asnjë përparim domethënës.
Për më tepër, pas dështimit të plotë të Rezolutës 1701 të OKB-së që përfundoi luftën e dytë të Libanit dhe që supozohej të sigurohej që Hezbollahu të mos riarmatosej në Libanin e jugut, shumë izraelitë humbën çdo besim në efikasitetin e diplomacisë për të ndaluar Hezbollahun.
E vërteta brutale është se lufta midis Izraelit dhe Hezbollahut është e pashmangshme, edhe nëse nuk do të ndodhë këtë javë ose javën tjetër, apo edhe në muajt e ardhshëm.
Hezbollahu u ka dëshmuar izraelitëve dhe vendimmarrësve izraelitë se është një kërcënim i konsiderueshëm që nuk mund të trajtohet vetëm duke u përpjekur të ndalojë riarmatimin e tij.
Po, vendimmarrësit izraelitë do të duhet të përcaktojnë se çfarë do të konsiderohet fitore në një mënyrë shumë më të mirë sesa në Gaza, por heqja e aftësive strategjike të Hezbollahut dhe largimi i forcave të tij nga kufiri do të jetë një fillim i mirë.
Pavarësisht nëse kjo luftë do të ndodhë nën këtë administratë apo tjetrën, Uashingtoni duhet ta trajtojë këtë skenar si më të afërt dhe të mendojë për mënyrat për të kufizuar ndikimin e një lufte të tillë në të gjithë rajonin dhe të dalë me mekanizma efektivë për t’i dhënë fund një lufte të tillë që do të përfitojnë si SHBA ashtu edhe Izraeli.
