Nga: Charles Bukowski
Mundohem të jem i kujdesshëm për të mbajtur në fyt fjalët: kam kaluar pjesën më të madhe të jetës duke mos shprehur ato që desha të thosha dhe jam penduar.
Natyra njerëzore na kërkon që të dërgojmë mesazhe, të komunikojmë me gjeste, sepse kemi frikë të ekspozohemi ashtu si në të vërtetë jemi. Edhe ndaj vetvetes.
Kur gjithçka të ketë përfunduar, jam mëse i sigurt që do të më jepet një minutë për të menduar përsëri, të gjitha herët që kam dashur të ulëras për atë që ndieja, por unë heshtja nga frika se nuk do të më kuptonin, dhe ndjej keqardhje për qëllimet që kam braktisur, sepse frika nga dështimi më ka ndaluar gjithmonë t’i ndjek.
Kjo jetë është e poshtër dhe me siguri do të më thyhet zemra, në djall, jam i dashuruar!
Kështu shkon, rum dhe dardhë, sepse ka disa momente të fuqishme që të lënë një shije të hidhur në gojë dhe të tjerë aq të bukura që të bëjnë të harrosh shijen e pakëndshme që ka jeta.
