Në luftën që po zhvillohet në Lindjen e Mesme ka gjëra që nuk mund të zbulohen zyrtarisht, por edhe të pashprehura, ato janë mjaft të dukshme për ata që nuk i njohin çështjet gjeopolitike dhe ushtarake. E para ka të bëjë drejtpërdrejt me palestinezët. Një ekspert ambasador në çështjet e Lindjes së Mesme e përkufizoi këtë çështje si një kokëçarje të madhe për vendet arabe.
Me fjalë, të gjithë mbrojnë banorët e Gazës dhe Bregut Perëndimor, duke akuzuar Izraelin për gjenocid dhe duke bërë thirrje për një zgjidhje me dy shtete. Në realitet, askush nuk është i gatshëm të angazhohet në këtë drejtim, sepse shumica e atyre që protestojnë kundër Jeruzalemit e dinë se konflikti jo vetëm nuk do të përfundonte me shpalljen e një kombi palestinez, por krijimi i tij do të ishte destabilizues për të gjithë zonën.
Disa mund të mendojnë se ky është një lexim disi bizantin i konfliktit. Megjithatë, vëzhgimet nuk bazohen vetëm në faktin se edhe në të kaluarën vendet arabe kanë demonstruar një farë ngurrimi për të mirëpritur palestinezët (në të vërtetë, në Jordani Mbreti Husein përdori ushtrinë për t’i dëbuar në vitet 1970, duke shtypur gjakatarisht një përpjekje për grusht shteti ), duke preferuar ta përqafojnë kauzën vetëm me fjalë.
Por bazohet edhe në vëzhgimin se një vit pas pushtimit të Gazës si reagim ndaj masakrës së 7 tetorit, asnjë shtet arab nuk ka ofruar realisht një zgjidhje apo edhe thjesht ndërmjetësim, madje duke refuzuar t’u hapë dyert refugjatëve. Nga Riadi në Aman, nga Kajro në Abu Dhabi ata janë të gjithë në solidaritet me palestinezët, vetëm se nuk kanë bërë as edhe një deklaratë që nuk nënkupton asgjë tjetër.
Dhe pastaj, le të jemi të sinqertë: në të kaluarën, operacionet e shënjestruara me të cilat Izraeli eliminoi kreun e Hamasit, Isma’il Haniyeh, në Teheran dhe kreun e Hezbollahut, Hassan Nasrallah, në Bejrut, do të kishin shkaktuar demonstrata të dhunshme në rrugë në të gjitha kryeqytetet arabe. Por asgjë nga këto nuk ndodhi.
Përkundrazi, në disa vende ka pasur reagime ngazëllimi, me imazhe që kanë bërë xhiron e rrjeteve sociale. Po, regjimet që qeverisin këto shtete protestojnë, ia kthejnë shpinën kryeministrit Benjamin Netanyahu kur ai flet në OKB, ama në realitet nuk duket se u vjen shumë keq për atë që po ndodh. Në të vërtetë, thellë brenda tyre duket se po vëzhgojnë me pëlqim lëvizjet e “armikut” Izraelit, ndoshta të bindur se do të zgjidhë disa probleme në emër të tyre.
Si fillim, kombet sunite nuk i shohin mirë synimet hegjemoniste të një vendi shiit si Irani në rajon. Dhe nuk bëhet fjalë vetëm për ndarje fetare, por për çështje thelbësore, të cilat rrezikojnë të prishin të gjithë zonën dhe ekuilibrat e konsoliduar. Teherani e ka ëndërruar prej kohësh idenë për t’i hequr Arabisë sovranitetin e Mekës dhe Medinës, qytetet e shenjta që kanë qenë gjithmonë një pikë referimi për botën islame.
Objektivi, edhe pse i padeklaruar është vetëm një: delegjitimimi i monarkisë saudite. E cila në fakt e konsideron Iranin si armikun e vet më të keq, më shumë se Izraeli.
Për më tepër, janë vetë Gardianët e Revolucionit, pra krahu i armatosur i Ajatollah Khamenei-t, ata që armatosin Houthi-t, d.m.th. guerilët që jo vetëm kërcënojnë Jeruzalemin me raketat me rreze të gjatë veprimi, por duke pushtuar Jemenin në fakt janë bërë një gjemb në anën e Riadit.
Për më tepër, në të kaluarën dora e Iranit u pa edhe në sulmin ndaj puseve të naftës saudite, të cilat e detyruan Arabinë Saudite të ndalonte një pjesë të prodhimit, si dhe në sulmin me dron në aeroportin e Abu Dhabit. Dhe përsëri për shkak të Houthi-ve, Egjipti, me raketat që goditën anijet perëndimore në Detin e Kuq, rrezikon të paguajë një çmim mjaft të lartë, në dobi të porteve të Evropës Veriore dhe në dëm të atyre në Mesdhe.
Prandaj, për një sërë arsyesh, edhe nëse nuk shprehen zyrtarisht në favor të Jeruzalemit, shumë vende arabe nuk janë aspak të pakënaqur nga dobësimi i Iranit dhe, bashkë me të, i të ashtuquajturit Islam politik. Ata ndoshta mendojnë se duke eliminuar Hamasin, Hezbollahun dhe Houthi-t, edhe ata, dhe jo vetëm Izraeli, do të ishin më mirë.
Sigurisht, disa monarki do të ndiheshin më të sigurta. Dhe nuk ka rëndësi nëse kjo do t’i shohë palestinezët të sakrifikohen për të njëqindtën herë. / (Maurizio Belpietro)
