Nga Endri Kajsiu/
Në një vend ku liria e medias është kthyer në himn kombëtar, Irfan Hysenbelliu ka gjetur mënyrën më të zgjuar për të bërë “rezistencë”: të shmanget nga detyrimet financiare. Ai nuk është më thjesht një biznesmen, por një magjistar i artit të zhdukjes së pagave, duke e kthyer News 24 nga një televizion në një teatër me hyrje falas dhe bileta të papaguara.
Gazetarët, ata heroizmat e heshtura të kësaj historie, kanë marrë rolin e kalorësve të betejës për “fjalën e lirë”. Por kjo luftë është disi e veçantë, sepse gjatë përleshjes nuk po kërkojnë vetëm mikrofonë dhe kamera, por edhe pagat që nuk u kanë ardhur prej muajsh. Ironia e madhe është që ndërsa brohorasin për lirinë, heshtin si mumje kur flitet për kuletat bosh.
Në këtë fabul moderne, Irfani është princ i një mbretërie pa para, ku ligji i shtetit dhe kontratat janë thjesht letra që përdoren për t’u fshirë hundët kur zhurma bëhet e tepërt. Ai përdor median si një këmishë të bardhë për t’u fshehur nga kreditorët, duke u shfaqur si mbrojtës i idealit, ndërkohë që pagat e gazetarëve janë zhdukur në një labirint boshllëku.
Gazetarët, në anën tjetër, janë artistë të maskuar. Me zë të lartë mbrojnë lirinë e fjalës, por në heshtje përpiqen të mbajnë familjet nga një pagë që vjen më rrallë se lajmet e mira. Në vend që të bëjnë bujë për pagat e vonuara, ata vazhdojnë t’i shërbejnë skenës, duke interpretuar rolin e viktimave me përkushtim.
Skena e këtij teatri është vetë ndërtesa që dikur i kishte marrë me qira nga shteti, tani e kthyer në një fushë beteje administrative. Kontrata ka përfunduar prej kohësh, por ajo që po vazhdon është shfaqja e një drame ku askush nuk dëshiron të marrë përgjegjësi, përveç Irfanit që vazhdon të jetë aktori kryesor në rolin e biznesmenit të “paqartë”.
Përtej fjalëve të mëdha për lirinë, kjo histori është një reflektim i trishtë i një realiteti ku mediat mund të jenë viktima dhe bashkëfajtorë njëkohësisht. Kur pagat mbeten në heshtje dhe liria bëhet shfaqje, atëherë humbësi i vërtetë është vetë e vërteta.
Në fund të fundit, gazetarët që sot bëjnë thirrje për “fjalën e lirë” duhet të kujtojnë se ajo nuk ka kuptim pa dinjitetin e punonjësit. Dhe Irfani duhet të kuptojë se liria nuk është një justifikim për borxhet që nuk paguhen.
Kjo nuk është vetëm historia e një televizioni, është parabola e një shoqërie ku fjalët kanë vlerë vetëm nëse paguhen dhe dëgjohet zëri i atyre që punojnë për to.
