Standarti i një “të poshtri” si Edi Rama ndër vite: Nga Plasari, te Haradinaj

Në një fjalim denoncues e avokues njëherësh të enjten në parlament, teksa mbronte Hashim Thaçin nga pretendimet e Speciales për të, kryeministri Rama jo vetëm s’e veçoi nga Haradinaj, por këtij të fundit i kushtoi një “kapitull të veçantë” duke e nominuar si rast unik vitaliteti në luftë e persekutimi në paqe, në raport me proceset që i janë ngritur në vite nga gjykatat ndërkombëtare.

Por siç dihet, Haradinaj duhet të përgjigjet në një gjyq që Rama ka hapur ndaj tij me akuzën e shpifjes. E kjo s’është pak, kur me gjasë e ka të humbur, e juridikisht do vuajë xanxën e shpifësit me vendim gjykate.

E ky është i fundit rast i një standarti etik të shtrirë në kohë, që Rama, edhe pse “i poshtër”, e ka përcjellë si askush tjetër ç’prej kur hyri në xhunglën e politikës shqiptare, dramatike në mungesën e etikës më minimale njerëzore.

Edhe cilësimi “i poshtër” për të, është një zgjedhje spekulative në funksion të idesë, pasi për shumëkënd ai është “i poshtër”, politikisht, sigurisht. Eshtë i tillë për kundërshtarët e tij, të rinj apo klasikë, të vonë apo të traditës. Te kjo e fundit veçon Berisha, që më shumë se “i poshtër”, që për të do ishte një cilësimpërkëdhelës, e heq kundërshtarin politik për fare nga lista e të qënit njeri.

E ka bërë me Ramën, e ka bërë dhe me çdo kundërshtar që ka patur përballë ndër vite në momente të caktuara. Ish-zëdhënësi i tij për një kohë, Ermal Hasimja, do i kushtonte një shkrim pikërisht këtij tipari të Berishës; faktin që për të, kundërshtari që ka përballë nuk është thjesht një rival, gjithsesi njeri, por një mostër njerëzore që s’meriton të quhet njeri.

Pra, “i poshtri” Rama, veç shumë poshtërsive, ka treguar ndër vite një lloj etike të pakonkurueshme deri më sot, ku përfshihet dhe vetë Berisha në një rast.

T’i marrin me radhë:

Plasari

Në 1998, si ministër Kulture, ai do emëronte Aurel Plasarin në krye të Bibliotekës Kombëtare, një post që Plasari do e mbante për 15 vite. Por siç dihet, Plasari ka qenë gjithëherë një kundërshtar në mos kulturor, patjetër politik i Ramës. Ky i fundit nga ana e tij, i padakortë me Plasarin edhe në çështje kulturore, siç “Teatri”, e ka vlerësuar atë si një ikonë të mendimit shqiptar.

Berisha

Me Berishën, Rama do sprovohej në etikë politike në rastin e Gërdecit. Dihet tashmë akti i tij i ngushëllimit dhe përkrahjes me rrahje shpatullash në rrethana spitalore, pak momente pas shpërthimit tragjik. Pos kësaj, Rama kurrë s’e futi Gërdecin në fjalor akuzator gjatë kohës së të qënit në opozitë.

Por jo vetëm kaq. Edhe politikisht, Rama ka vlerësuar qeverisjen e Berishës në tre vitet e para të mandatit 2005-2009.

Dashamir Shehi

Për atë që Rama ka bërë me Shehin vite më parë kur drejtonte Bashkinë, ky i fundit duhej të ishte tejet i rezervuar në telendisjet që mëton si i bën shefit të qeverisë për cilësinë qeverisëse. Sepse atë që s’ja ka dhënë as Berisha për 8 vite në pushtet, duke mos i besuar Shehit asnjë përgjegjësi shtetërore, të çfarëdo niveli qoftë, ka tentuar t’ja japë Rama, edhe pse jo i kahjes së tij politike. Rama do e ftonte Shehin që të bëhej pjesë e ekipit të tij në Bashki, pas fitores së 2007, duke ia pranuar e potencuar aftësitë e mundshme teknokratike, edhe pse pa tregues realë të tyre, duke qenë vetëm teorik. Shehi e refuzoi ofertën, duke thënë se do i qëndronte besnik shijes së tij politike si i djathtë.

I ndjeri Olldashi

Eshtë rast pa krahasim dhe i vetëm deri më tani në politikën shqiptare të pas ’90-ës; ikja e një figure të rëndësishme politike në kulm të karrierës, duke vënë në sprovë kundërshtarët në pushtet. Rama anullon menjëherë vizitën në Londër sapo merr lajmin kobzi, vlerëson me fjalë të përzgjedhura me kujdes njeriun që fort e luftoi, si dhe e rivalizoi në një garë për Bashkinë, e më pas i organizoi ceremoninë mortore.

Bujar Nishani

Në kulmin e acarimit politik, në periudhën më të vështirë të Ramës në opozitë përballë pushtetit të Berishës, pra viti 2012, ky i fundit zgjedh, pa tentuar asnjë konsensus, në injorim të plotë të kryeopozitarit, Bujar Nishanin si president. Ngjante dhe me një lloj përtallje kjo zgjedhje, si të zgjidhte veten për të qenë edhe në Presidencë përveçse në Kryeministri.

E Rama, për vetë kontekstin politik si ndodhi, do ishte normale ta bojkotonte ceremoninë e inagurimit. Nuk e bëri. Shkoi dhe respektoi Presidentin e ri, duke lënë pas çdo zemërim politik, sado legjitim.

Mit’hat Frashëri

Angazhohet në sjelljen në Shqipëri për më të urryerin në një pjesë të elektoratit të PS-së, atij të moshës së tretë e jo vetëm; pra të ish-kreut të Ballit Kombëtar, Mithat Frashëri. I organizon ceremoni nderimi që as ithtarët të tij s’do mund t’ja organizonin me aq solemnitet e seriozitet, e gjithashtu e vlerëson si figure me aso gjuhe e stili, jo vetëm letrar por dhe si të një historiani të ftohtë e profesionist, që po ashtu s’ka gjasë të mbrohet as nga të vetët në të gjallë me aq thellësi argumentuese për vlerat që mbart si figurë.

Zef Mazi

Zgjedh Zef Mazin si kryenegociator për negociatat me BE-në, një kritik i qeverisjes së tij, më tepër në planin diplomatik, ku dhe Mazi ka një karrierë brilante. Rama e potencon këtë fakt në përzgjedhje dhe emërim, pra të qënit kritik të Mazit ndaj tij, por thotë se është nder e fat për Shqipërinë që ta ketë atë si zërin kryesor në Bruksel.

Ilir Meta

Në një përplasje të paprecedent, e cila vijon të jetë aktive, Rama vendos ta respektojë Metën si kreu i shtetit, duke bërë ndarjen mes arsyeve të ngërçit epik mes tyre, e asaj që i nevojitej opinionit nën fatkeqësi. Ndodhi kjo dy herë, me tërmetin dhe krizën pandemike, duke mos diskutuar për asnjë çast shkuarjen në takimet e Këshillit të Sigurisë Kombëtare, thirrur pra nga Presidenti. Nga një president pra shpallur si jo i tillë në etikë politike, në përgatitje për shkarkim.

Të gjitha këtyre, u shtohen dhe vlerësimet për disa kryebashkiakë të PD-së, bërë për ta vitet e fundit, si drejtues cilësorë me të cilët qeveria bashkëpunonte me zell. Veçonte atë të Tropojës, kushëri i Berishës, të Bilishtit e Përmetit.

Haradinaj pra, është i fundit i një serie aktesh etike të Ramës, të cilat të përkthyera politikisht janë një avantazh i madh ndaj kundërshtarëve, të tilla që instikti i zgjedhësit e përkthen në votë në çastin kur vendos se ç’do fusë në kuti.

Sikur Basha ta kuptonte këtë! (Tesheshi)