Na duhet një sistem më i mirë i transferimit të pacientëve, për të siguruar kujdesin më të mirë gjatë fazës tjetër të pandemisë, shkruan Theodore J. Iwashyna, profesor i Mjekësisë së Brendshme në Universitetin e Miçiganit, sipas gazetës amerikane ”The New York Times” (NYT).
”Ndërsa spitalet në pjesën më të madhe të vendit po përballen me një rritje të pacientëve me COVID-19 dhe kërcënimin e gripit këtë vjeshtë dhe dimër, ne duhet të jemi të kujdesshëm ndaj përpjekjeve për të kufizuar pranimet e pacientëve ose për të kufizuar kapacitetin e kujdesit intensiv.
Gjatë rritjes në valën e parë të COVID-19 në pranverë, spitalet humbën mbi 200 miliardë dollarë dhe po shkojnë drejt humbjes së më shumë se 320 miliardë dollarë gjithsej deri në fund të vitit.
Qendrat e mëdha mjekësore akademike u detyruan të heqin dorë nga procedurat fitimprurëse me zgjedhje, sepse ato thithnin ngarkesa të larta pacientësh të nxitura nga koronavirusi i ri.
Por, ato u ofrojnë të sëmurëve në gjendje më të rëndë mundësinë e tyre më të mirë për mbijetesë dhe duhet t’i mbajnë dyert e hapura për pacientët me simptomat më të rënda.
Mundësia që disa spitale të kërkojnë të përjashtojnë pacientët, veçanërisht ata që janë të varfër dhe të prekshëm, u theksua kohët e fundit nga një artikull në WSJ, sipas të cilit disa sisteme të mëdha spitalore në Kaliforni refuzuan ose vonuan në mënyrë të papërshtatshme pranimin e pacientëve me COVID-19, duke u bazuar në statusin e sigurimit të tyre shëndetësor.
”Pacientët e sëmurë rëndë mbetën duke pritur për kujdesin mjekësor, ndërsa spitalet e tjera u mbingarkuan përtej maksimumit të tyre”, raportoi ”Wall Street Journal”.
Ky nuk ishte një shembull i izoluar.
Në maj, në Çikago, pandemia zbuloi një sistem të fragmentuar dhe të pakoordinuar të transferimit të pacientëve, sipas një raporti nga WBEZ, stacioni i radios publike atje.
”Spitaleve iu desh të luanin një lojë stresuese me radhët e gjata për të transferuar pacientët COVID-19″, raportoi ky stacion radioje.
Pasi e patën të vështirë për të transferuar pacientë, spitalet e vogla të mbingarkuara ndaluan edhe përpjekjen për të transferuar pacientë, duke hequr dorë nga vetëveprimi.
Në Nju Jork në kulmin e pandemisë në prill, NYT raportoi se pacientët në disa spitale të komunitetit kishin tri herë më shumë gjasa të vdisnin, sesa ata në qendrat mjekësore në pjesët më të pasura të qytetit.
Mjekët në dy sisteme kryesore spitalore të Nju Jorkut u ankuan për pabarazi në kujdes midis spitaleve të tyre anije dhe pajisjeve. Të dhënat mbarëkombëtare sugjerojnë të njëjtën histori.
Spitalet nuk kanë nevojë për politika zyrtare të përjashtimit për të prodhuar pabarazi.
Ata thjesht mund të heqin dorë nga përpjekjet për të tërhequr pacientë të shërbyer keq dhe të sëmurëve rëndë, si edhe të lejojnë joefikasitetin dhe armiqësinë e përdoruesve të burokracive moderne të kujdesit shëndetësor të bëjnë pjesën tjetër të punës.
COVID-19 dhe gripi mund të shkaktojnë dëmtime të rënda të frymëmarrjes.
Pacientët kanë nevojë për vëmendje nga minuta në minute, përditë, ndonjëherë me javë.
Ky kujdes ofrohet më së miri në qendrat kryesore mjekësore, ku është e disponueshme jo vetëm teknologjia e mrekullueshme e fundit, por edhe të gjitha detajet e kujdesit të një pacienti, të ndjekura me aftësi të përsosur gjatë viteve të kujdesit për pacientë të ngjashëm: duke dhënë diagnozë të saktë, duke parandaluar ventilatorët që të dëmtojnë më tej mushkëritë, duke përdorur ilaçe për të minimizuar tmerret e delirit, duke punuar për të ruajtur të paprekur lëkurën dhe muskujt të fortë, duke integruar pacientë në programet e rimëkëmbjes.
Por, shqetësohem nëse spitalet, si imi, do të vazhdojnë t’u ofrohen tërë komuniteteve, nëse rishfaqet trysnia financiare e pandemisë.
Ne dimë se pacientët me vështirësi në frymëmarrje, për të cilët kujdesen spitalet e mëdha akademike, kanë më shumë të ngjarë të mbijetojnë.
Këto spitale duhet të përmirësojnë dhe të angazhohen publikisht në protokolle me spitale të vogla të komunitetit për transferime të hershme dhe të sigurta të pacientëve me probleme të supozuara virale të frymëmarrjes.
Nëse këto spitale janë serioze në lidhje me vlerësimin e jetës së çdo njeriu, ata do të krijojnë lidhje të reja me çdo komunitet, ku mungojnë burimet mjekësore.
Spitalet e mëdha akademike kanë vërtetuar se mund të dyfishojnë, madje edhe katërfishojnë, kapacitetin e kujdesit intensiv kur e kërkon një krizë.
Ne nuk mund t’i lejojmë ato që të mos e bëjnë këtë tani.
Konkurrimi, jo koordinimi, ka qenë një filozofi thelbësore e ekonomisë së kujdesit shëndetësor në SHBA, por bashkërendimi i transferimeve mund të shpëtojë mijëra jetë në një vit kur kanë vdekur tashmë kaq shumë”, përfundon Theodore J. Iwashyna, profesor i Mjekësisë së Brendshme në Universitetin e Miçiganit.
