Nga Singhant Singh/ K onflikti midis Kinës dhe Indisë në Himalajet ka qenë më pak aktiv gjatë muajve të ftohtë të dimrit, edhe pse trupat mbeten të vendosura në 4,500 deri 5,500 metra në temperatura që bien në minus 5 gradë. Por ndërsa bora shkrihet, bllokimi ushtarak 8-muajor rifillon. Ndërsa Nju Delhi ishte i zënë me sfidën e dyfishtë të një pandemie të furishme dhe një ekonomie në recesion, Pekini u zhvendos për të ndërtuar një fshat të ri në territorin indian në një zonë tjetër kufitare, Arunachal Pradesh, rreth 1.000 milje larg k onfliktit origjinal në Luginën e Galwanit. Javën e kaluar, kishte një p ërplasje jofatale midis ushtarëve indianë dhe kinezë në Naku La në veri të Sikkim, rreth 750 milje larg Galwan. Megjithatë, Kryeministri indian Narendra Modi deri më tani ka mbajtur kryesisht një qëndrim të heshtur ndaj Kinës. Të pasigurt për lëvizjet e ardhshme të Presidentit kinez Xi Jinping në verë, Nju Delhi i ka kërkuar miqve dhe partnerëve mbështetje dhe ndihmë, me Shtetet e Bashkuara në krye të tyre.
Pasi investoi shumë në marrëdhëniet me ish-Presidentin amerikan Donald Trump, Modi mori një dhuratë para lamtumirës. Administrata në largim e Trump e deklasifikoi strategjinë e saj e Indo-Paqësorit të 2018, që fillimisht duhej të kishte qenë sekrete për tre dekada, në javën e parë të janarit, me synimin e limitimit potencial të qasjes së pasardhësit të tij ndaj Kinës. Por ndërsa strategjia mund të ngrohë disa zemra në Nju Delhi, nuk është një qasje për të cilën India mund të angazhohet publikisht – qoftë sepse ngre pyetje s hqetësuese në lidhje me aftësitë u shtarake dhe ekonomike të vetë vendit, transmeton lexo.com.al.
Dokumenti i strategjisë nuk ka ndonjë befasi të madhe, por megjithatë lajmi se administrata Trump parashikoi të forconte kapacitetet e Indisë për t’i mundësuar asaj të punojë me vendet e tjera për të vepruar si një “kundërpeshë ndaj Kinës” ishte muzikë në veshët e strategëve në Nju Delhi. Qëllimi i deklaruar ishte të siguronte që India të mbetet “aktive në Azinë Jugore dhe të marrë rolin udhëheqës në ruajtjen e sigurisë së Oqeanit Indian, të rriste angazhimin me Azinë Juglindore dhe të zgjeronte bashkëpunimin e saj ekonomik, mbrojtës dhe diplomatik me aleatët dhe partnerët e tjerë të SHBA në rajon”. Nëse kjo nuk do të mjaftonte, dokumenti parashikonte “mbështetjen e SHBA për Indinë përmes kanaleve diplomatike, u shtarake dhe të inteligjencës – për të ndihmuar adresimin e s fidave kontinentale të tilla si mosmarrëveshja kufitare me Kinën dhe aksesi në ujë, përfshirë lumin Brahmaputra dhe lumenjtë e tjerë që përballen me devijim nga Kina”.
Deklasifikimi i parakohshëm i dokumentit ishte, megjithatë, një siklet i vogël për Nju Delhi-n. Ai bëri publike që arsyeja kryesore për atraktivitetin e Indisë tek Shtetet e Bashkuara nuk ishte ndonjë virtyt i saj, por padobia e saj për t’iu kundërvënë ndikimit kinez. Nju Delhi, i cili ka theksuar gjithmonë autonominë e tij strategjik dhe politikën e jashtme të pavarur, ka pohuar publikisht se marrëdhënia e tij me çdo vend – duke nënkuptuar Shtetet e Bashkuara – nuk ka të bëjë me përmbajtjen e ndonjë vendi tjetër – me fjalë të tjera, Kinën. Në qershor 2019, Ministri i Jashtëm indian S. Jaishankar tha në një konferencë të përbashkët shtypi me homologun e tij amerikan se koncepti i Free and Open Indo-Pacific ishte “për diçka, jo kundër dikujt”.
Peisazhi i tanishëm gjeopolitik e detyron Indinë të kërkojë partneritete të forta me vendet me të njëjtin mendim për t’iu kundërvënë k ërcënimit të drejtpërdrejtë kinez në kufijtë e saj, por ajo nuk ka dëshirë ende të shihet si një levë amerikane. Realistët e ashpër do të argumentojnë se heqja dorë nga pretendimi dhe pranimi i realitetit i të qenit një aleat i Shteteve të Bashkuara, kur Kina është kaq a rmiqësore me Indinë, do të ishte e barabartë për kursin. Por një lëvizje e tillë do të kufizonte hapësirën e Indisë për të negociuar me Kinën, në një kohë kur Nju Delhi ende nuk po pranon të marrë një qasje direkte k onfrontuese ndaj Pekinit dhe të investojë në angazhimin diplomatik. Për më tepër, bërja e Indisë plotësisht të varur nga Shtetet e Bashkuara do ta kufizonte seriozisht hapësirën strategjike të vendit, transmeton lexo.com.al.
India ka një histori të gjatë të ndjekjes së mos angazhimit partiak, por mendimi aktual në Nju Delhi drejtohet nga një paradoks i pazgjidhur i fuqisë. Shtetet e Bashkuara duan një Indi të fortë për t’iu kundërvënë Kinës, por vetëm një Indi e dobët kërkon në mënyrë aktive miq dhe partnerë. Një Indi e fortë do të ishte e kënaqur duke shfrytëzuar hapësirën strategjike për një politikë të jashtme të pavarur, duke ndjekur mbrojtje me të gjitha fuqitë e mëdha. Nëse tensionet në kufijtë me Kinën do të ulen papritmas, a do të ishte India ende entuziaste për bashkëpunimin në Indo-Paqësor? Mbi të gjitha, India mbetet një anëtare aktive e Organizatës së Bashkëpunimit të Shangait të mbizotëruar nga Kina dhe huamarrësi më i madh nga Banka Aziatike e Investimeve në Infrastrukturë e udhëhequr nga Kina. Vitin e kaluar, Kina u shfaq përsëri si partneri më i madh tregtar i Indisë, duke zbritur Shtetet e Bashkuara në pozicionin e dytë pas dy vitesh. Me sa duket, opsioni i preferuar i Nju Delhit është të bashkëpunojë me Pekinin kur është e mundur dhe të konkurrojë vetëm kur është e nevojshme.
Nuk mund të ketë dyshime se India përfiton nga dukshmëria më e lartë që i siguron strategjia e deklasifikuar e Indo-Paqësorit për rolin e saj global dhe për rajonin e saj të afërt. Qeveria indiane zgjodhi në mënyrë të kuptueshme të përqendrohet në administratën e re të SHBA sesa të theksojë lidhjet e saj të ngushta me atë në ikje. Strategjia, në fakt, u v arros nga mbulimi i gjerë i ngjarjeve t ronditëse në Capitol Hill, që u regjistruan në të njëjtën kohë. Për më tepër, Modi kishte një interes politik partiak për të mos i kujtuar indianëve s fidën ushtarake të paraqitur nga Kina në kufij dhe për të tërhequr vëmendjen e padëshiruar të publikut për humbjen e territorit indian. Një përgjigje e nivelit të ulët ndihmoi gjithashtu në zbutjen e f rikës së Pekinit rreth veprimeve indiane që vinin vetëm me urdhër të Shteteve të Bashkuara. Duke vërejtur përgjigjen zyrtare kineze, e cila u përqendrua vetëm në s ulmin ndaj Shteteve të Bashkuara, dukej se kjo kishte funksionuar, transmeton lexo.com.al.
Një nga instrumentet kryesore për zbatimin e strategjisë së Indo-Paqësorit të Shteteve të Bashkuara është Dialogu Katërpalësh i Sigurisë, ose Quad, një forum jozyrtar që përfshin Indinë, Australinë, Japoninë dhe Shtetet e Bashkuara, i cili mbajti stërvitjen e fundit detare nëntorin e kaluar. Grupi u ngrit në nivelin ministror në 2019 dhe kishte biseda rreth zyrtarizimit të Quad përpara takimit të dytë ministror në Tokio vitin e kaluar. Quad është një zhvillim i rëndësishëm, por India është pjesa e çuditshme në këtë grupim: Shtetet e Bashkuara kanë aleanca me traktate me Japoninë dhe Australinë, dhe dy të fundit kanë zhvilluar një partneritet të fortë sigurie në vitet e fundit. Quad ka pasur sukses si një mekanizëm për të sinjalizuar që të gjitha fuqitë e mëdha aziatike janë në të njëjtën faqe në lidhje me marrëdhëniet me Kinën, siç dëshmohet nga përgjigja e a shpër e Ministrit të Jashtëm kinez Wang Yi duke e krahasuar atë me NATO-n. Por Quad mbetet ende një institucion konsultativ, shumë më pak se një institucion i mbrojtjes kolektive me një arkitekturë zyrtare të sigurisë. Nëse perceptimi i forcës dhe rëndësisë së tij është i ekzagjeruar, siç ishte rasti nën administratën Trump, kjo mund të a larmojë Kinën në një reagim të fortë, ndërsa Quad nuk do të kishte mekanizmat e duhur për të reaguar.
Në rastin e Indisë, një kthim i tillë mbrapa do të vinte në kufirin kontinental 2,200 milje me Kinën, i cili është gjithashtu vendi i sfidave të saj më të menjëhershme dhe të ngutshme nga fqinji i saj përtej Himalajeve. Quad, në formën e tij aktuale, nuk është në gjendje të përmirësojë ato p resione ose të kompensojë dobësitë kontinentale të Indisë. Aftësitë detare të Indisë janë shumë të kufizuara në Indo-Paqësor, dhe vendi nuk mund të ankorojë në mënyrë efektive një arkitekturë sigurie në Indo-Paqësorin më të gjerë – apo edhe në Oqeanin Indian. Barra e pritëshmërive është e papërballueshme për Indinë, me ekonominë e saj të dobët dhe ritmin e ulët të modernizimit ushtarak, transmeton lexo.com.al.
Administrata e Biden-it i ka dhënë një theks të veçantë politikës së jashtme të SHBA-së ne përqendrimin në vlera dhe demokraci, së bashku dhe si pjesë e strategjisë së saj për Indo-Paqësorin që synon menaxhimin e rritjes së Kinës. Një raport i fundit i Chatham House nga Londra e vendosi Indinë si pjesë e “katër të vështirave”, në shoqërinë e Rusisë, Turqisë dhe Arabisë Saudite, për shkak të prapambetjes demokratike nën qeverinë shumicë hindu të Modi. Ndërsa rastet e mazhoritarizmit joliberal, d hunës së aprovuar nga shteti dhe të toletuar dhe mungesa e mbrojtjes së barabartë ndaj pakicave nën sundimin e ligjit në Indi marrin më shumë vëmendje, kjo mund ta vendosë administratën e Biden në një pozitë të vështirë. Ndonëse thirrjet për imponimin e kostove ndaj aleatëve të SHBA që minojnë demokracinë ka të ngjarë të hidhet poshtë në favor të një politike realiste të Indo-Paqësorit, tensionet midis vlerave të saj të pretenduara dhe interesave të saj reale në rajon do të vazhdojnë.
Në disa qarqe ekziston shqetësimi që me fokusin e saj të brendshëm, administrata e Biden mund të lejojë largimin e Oqeanit Indian ndërsa i jep përparësi Paqësorit. Ndërsa Nju Delhi harton një strategji pragmatike për t’u marrë me një Kinë më a ntagoniste dhe kategorike, ajo do të shikojë drejt Shteteve të Bashkuara si një partner thelbësor në Indo-Paqësor. Edhe nëse destinacionet janë në një linjë, udhëtimi në vijim do të shënohet nga t ensione, f ërkime dhe p engesa – pavarësisht nga shpresat e mëdha të vendosura në axhendën e Trump./ForeignPolicy/Lexo.com.al/e.c.
