Papa Françesku, në fillim të dhjetorit, në rezidencën e “Casa Santa Marta” në Vatikan, priti Stefano Barigeli, drejtorin e “La Gazzetta dello Sport”, si dhe Pier Bergonzi, zv.drejtor i “Gazzetta”, me të cilët zhvilloi edhe intervistën e mëposhtme:
At i Shenjtë, ju thatë që si fëmijë keni shkuar në stadium me prindërit për të pare ndeshje futbollit?
“Më kujtohet shumë mirë dhe me kënaqësi kur, si fëmijë, familja ime shkoi në stadium, “El Gasómetro”. Mbaj mend, në veçanti, kampionatin e vitit 1946, atë që San Lorenzo im fitoi. Mbaj mend ato ditë të kaluara, duke parë futbollistët që luanin, lumturia e ne fëmijëve dukej në fytyrë, adrenalina ishte në gjak. Pastaj kam një kujtim tjetër, atë të topit të leckave, kostoja e lëkurës ishte e lartë për ne që ishim të varfër, goma nuk ishte ende aq e zakonshme, kështu që një top lecke ishte i mjaftueshëm që ne të argëtoheshim dhe gati të bënim mrekulli, duke luajtur në sheshin e vogël afër shtëpisë. Si fëmijë më pëlqente futbolli, por nuk isha ndër më të mirët, me të vërtetë. Unë isha nga ata që në Argjentinë e quajnë “pata dura”, fjalë për fjalë “këmbë fortë”. Kjo është arsyeja pse ata gjithmonë më linin të ruaja portën. Por të qenit portier, ishte një shkollë e shkëlqyer e jetës për mua. Portieri duhet të jetë i gatshëm t’u përgjigjet rreziqeve që mund të mbërrijnë nga të gjitha anët… Dhe gjithashtu kam luajtur edhe basketboll, më pëlqente basketbolli, sepse babai im ishte një kolonë e ekipit të basketbollit në San Lorenzo”.
A ka ndonjë faqe sportive, apo ndonjë ngjarje, që e mbani mend me kënaqësi?
“Unë nuk kam atë njohuri të madhe për këtë temë, por mund t’ju them se ndjek me interes të gjitha ato histori sportive që nuk janë qëllim në vetvete, por përpiqen të largohen nga bota, duke e lënë atë pak më mirë sesa e gjetën. Gjatë një udhëtim apostolik, kur isha në Yad Vashem në Jeruzalem, mbaj mend që ata më treguan për Xhino Bartali, çiklistin legjendar, i cili i rekrutuar nga Kardinali Elia Dalla Kosta, me arsyetimin e stërvitjes me biçikletë, u largua nga Firence për në Asizi, duke u kthye me dhjetra e dokumenteve të rreme të fshehura në kornizën e biçikletës, të cilat u përdorën për të shpëtuar mjaft hebrenj. Ai pedaloi me qindra kilometra çdo ditë duke e ditur se, nëse ata do ta ndalonin atë, ai udhëtim do të ishte fundit për të. Duke bërë këtë, ai ofroi një jetë të re për të gjithë familjet e persekutuara nga nazistët, duke fshehur disa prej tyre edhe në shtëpinë e tij. Thuhet, se ai ndihmoi rreth tetëqind hebrenj me familjet e tyre, të cilët shpëtuan gjatë barbarisë që ata iu nënshtruan. Dhe e mira bëhet dhe nuk thuhet, përndryshe çfarë dobie ka? Kjo është historia e një sportisti, që u largua nga bota duke e lënë pak më mirë sesa e gjeti”.
Futbolli, me të vërtetë sporti, kohët e fundit ka humbur Maradonën, i konsideruar nga shumë njerëz si futbollisti më i mirë i të gjitha kohërave. Çfarë përfaqësonte ai për Argjentinën tuaj?
“Unë u takova me Diego Armando Maradonën, me rastin e një ndeshje për “Paqen më 2014”. Kujtoj me kënaqësi të gjitha ato që Diego bëri për “Scholas Occurrentes”, fondacioni që kujdeset për nevojtarët në të gjithë botën. Në fushë, ai ishte një poet, një kampion i madh që u dha gëzim miliona njerëzve në Argjentinë, si dhe në Napoli. Ai ishte gjithashtu një njeri shumë i brishtë”.
Trajnimi është rruga e përmirësimit, është pika fillestare për të kapërcyer veten?
“Asnjë kampion nuk është ndërtuar në laborator. Ndonjëherë, ka ndodhur dhe nuk mund të jemi të sigurt se nuk do të ndodhë më, edhe nëse nuk shpresojmë! Por koha tregon talentet originalë nga ato të ndërtuara: një kampion lind dhe forcohet me stërvitje. Dopingu në sport nuk është thjesht një mashtrim, është një rrugë e shkurtër që dëmton dinjitetin. Talenti është një dhuratë, por kjo nuk mjafton: duhet të punosh për të. Trajnimi, pra, do të thotë të kujdesesh për talentin, të përpiqesh ta bësh atë të pjekur në mundësitë më të mira të tij. Më kujtohen ata që vrapojnë 100 metra në Lojërat Olimpike: për ato shumë pak sekonda, vite dhe vite stërvitje, pa dritat e ndezura. Herë pas here lexoj për ndonjë kampion të madh, i cili është i pari, ose për të arritur në trajnim dhe i fundit që do të largohet: është dëshmia që vullneti është më i fortë se aftësia. Këtu sporti udhëton dorë për dore me jetën: bukuria, sido që të jetë prishja e saj, është gjithmonë fryti i një flake për t’u mbajtur ndezur ditë pas dite”.
Ky është numri i parë i “La Gazzetta”-s për vitin 2021. Cila është dëshira e Papa Françeskut për njerëzimin në fillim të vitit?
“Dëshira ime është shumë e thjeshtë, e them me fjalët që ata kishin shkruan në një fanellë që më kanë dhuruar: “Më mirë një humbje e pastër, sesa një fitore e ndyrë”. I uroj të gjithë botës, jo vetëm atyre të sportit. Eshtë mënyra më e bukur për të rrezikuar jetën tënde me kokën lart. Zoti na dhëntë ditë të shenjta. Lutu për mua, të lutem: që të mos e ndërpres stërvitjen me Zotin!”
