Presidenti ka një histori të v ështirë në rajon. Shenjat e hershme sugjerojnë që ai dëshiron të përqendrohet diku tjetër.
Nga Natasha Bertrand dhe Lara Seligman/ Presidenti Joe Biden është l odhur duke u marrë me Lindjen e Mesme – dhe, thuajse një muaj nga mandati i tij, rajoni e ka vërejtur këtë. Sipas këshilltarëve të tij, sinjalet nuk kanë për qëllim të jenë delikate. Presidenti ka bërë vetëm një telefonatë tek kreu i një shteti në Lindjen e Mesme – Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu të mërkurën – e cila madje u vonua me më shumë se tre javë dhe ndoqi telefonatat ndaj aleatëve të tjerë dhe madje edhe kundërshtarëve si Rusia dhe Kina. Ai njoftoi një fund të mbështetjes së SHBA për operacionet e drejtuara nga Sauditët në Jemen në dy javët e tij të para në detyrë, një veprim i paraprirë nga një ngrirje e disa shitjeve të a rmëve në rajon. Dhe administrata e tij ka zënë me qëllim një vend të tërhequr, duke iu përgjigjur një s ulmi v dekjeprurës me r aketa në Irakun verior që synoi koalicionin e udhëhequr nga SHBA.
Një ish zyrtar i lartë i sigurisë kombëtare dhe këshilltar i ngushtë i Biden tha se “Nëse do të renditni rajonet që Biden i sheh si një përparësi, Lindja e Mesme nuk është në tre vendet e para. Është Azi-Paqësori, pastaj Evropa dhe pastaj Hemisfera Perëndimore. Dhe kjo pasqyron një konsensus dypartiak se çështjet që kërkojnë vëmendjen tonë kanë ndryshuar pasi k onkurrenca e madhe e fuqisë [me Kinën dhe Rusinë] është ringjallur”. Një këshilltar tjetër joformal i Biden e shprehu më troç: “Ata thjesht po synojnë jashtëzakonisht shumë për të mos u tërhequr në Lindjen e Mesme”. Zhvendosja e energjisë dhe të burimeve larg rajonit reflekton atë që këshilltarët e kanë përshkruar si një përpjekje të qëllimshme për t’i dhënë përparësi asaj që ata i konsiderojnë si çështje më të ngutshme globale. Është një qasje që paraardhësit e menjëhershëm të Biden e provuan veten e tyre, shpesh pa sukses. Dhe në zemër të saj është një ndjenjë a carimi që politika e jashtme e SHBA shpesh m bingarkohet nga m oçalet në Gjirin Persik, transmeton lexo.com.al.
Kjo është veçanërisht e vërtetë për Biden. Presidenti ka një histori të gjatë dhe të v ështirë në Lindjen e Mesme. Ai votoi kundër L uftës së parë në Irak në 1991, të cilën SHBA e fitoi shpejt. Si kryetar i Komitetit të fuqishëm të Senatit për Marrëdhëniet me Jashtë, ai shtyu për rezolutën e kongresit që autorizonte Presidentin George W. Bush të p ushtonte Irakun në 2003 – një votë për të cilën ai ka thënë se p endohet. Në vitin 2007, ndërsa kandidonte për President, Biden propozoi një plan që do të ndante Irakun në tre rajone gjysmëautonome të mbajtura nga Shia, Sunitët dhe Kurdët. Ai u shqyrtua gjerësisht nga ekspertët e Lindjes së Mesme dhe analistët e politikës së jashtme të cilët thanë se kjo mund të çonte në më shumë g jakderdhje. Pas disa vitesh lëvizjesh para dhe mbrapa midis Uashingtonit dhe Lindjes së Mesme – trajtimi i portofolit të Irakut për Presidentin Barack Obama, zhvillimi i një b eteje të vetmuar për të parandaluar një rritje të planifikuar të trupave amerikane në Afganistan, trajtimi i l uftës civile siriane dhe ngritja e ISIS – Biden s ulmoi aleatët në 2014, duke f ajësuar ata për ngjitjen e grupit t errorist dhe duke lëshuar z hgënjimet e tij të përgjithshme me rajonin.
Ai u tha studentëve të Harvardit gjatë një bisede atë vjeshtë: “Turqit…sauditët, emiratet, etj., çfarë po bënin?. Ata ishin aq të vendosur për të rr ëzuar [Presidentin sirian Bashar] Assad dhe në thelb kishin një l uftë proxy Sunni-Shia, çfarë bënë ata? Ata derdhën qindra miliona dollarë dhe dhjetëra, mijëra me mijëra a rmë për këdo që do të luftonte kundër Assadit”. Aleatët u z emëruan dhe Biden kërkoi shpejt falje. Tani si President, Biden do të duhet të trajtojë disa nga ato çështje me g jemba që e s hqetësuan atë një dekadë më parë. Ai ka dhënë disa indikacione deri më tani, nëse do të përfundojë tërheqjen e SHBA nga Afganistani, e cila është planifikuar për në maj nën një marrëveshje paqeje që administrata Trump bëri me Talibanët, transmeton lexo.com.al.
Megjithëse Biden k undërshtoi në mënyrë të paharrueshme çdo rritje të niveleve të trupave amerikane në vend ndërsa shërbente si Zv/President, Sekretari i tij i Mbrojtjes, Lloyd Austin, dha sugjerimin minimalist gjatë një takimi këtë javë të Ministrave të Mbrojtjes të NATO-s, se tërheqja e SHBA mund të mos vazhdojë siç ishte planifikuar në vërejtjet. Pentagoni, tha Austin, nuk do të “ndërmerrte një tërheqje të nxituar ose të çrr egullt”, sipas një leximi të dhënë nga Pentagoni. Aktualisht SHBA-të kanë vetëm 2,500 trupa atje, por zyrtarët e Pentagonit kanë treguar që d huna mbetet shumë e lartë për të justifikuar zerimin e tyre. Austin është dukur i prirur për të mos u z hytur në Lindjen e Mesme. Ai nisi kohët e fundit një analizim të vendosjeve të trupave amerikane në të gjithë botën që pritet të rivlerësojë praninë u shtarake të SHBA në Gjirin Persik, por nuk ka gjasa të zvogëlojë praninë e trupave amerikane në rajonin e Azi-Paqësorit, tha një zyrtar i lartë i administratës javën e kaluar. Austin tregoi gjithashtu se Lindja e Mesme nuk ishte një nga përparësitë e tij kryesore kur ai instaloi tre këshilltarë të veçantë për çështjet kryesore: Kinën, Covid dhe klimëm. Zëvendësja e tij, Kathleen Hicks dhe shefi i tij i kabinetit, Kelly Magsamen, janë të dy ekspertë të njohur ndaj Kinës.
Pentagoni nuk është i vetmi vend ku personeli ofron sugjerime për një seri të re të përparësive. Në Këshillin e Sigurisë Kombëtare, këshilltari i sigurisë kombëtare Jake Sullivan ka zvogëluar ekipin e përkushtuar në Lindjen e Mesme dhe ka grumbulluar njësinë që koordinon politikën e SHBA ndaj rajonit të Indo-Paqësorit. Dhe emërimi i mundshëm i një këshilltari të Bernie Sanders, Matt Duss, në një pozitë të nivelit të lartë në Departamentin e Shtetit ka ngritur gjithashtu d yshime se administrata nuk është tepër e shqetësuar me politikën e brendshme tradicionale rreth politikës së Lindjes së Mesme. Një këshilltar i afërt i Biden tha se ai ishte kundër emërimit, duke argumentuar se Duss dhe progresistë të tjerë ishin shumë të gatshëm të hiqnin dorë nga lidershipi pohues i SHBA dhe të qetësonin k undërshtarët e SHBA si Irani, Siria dhe Rusia në emër të de-p ërshkallëzimit. Por Tom Malinowski, i cili shërbeu si ndihmës Sekretar i Shtetit për demokracinë, të drejtat e njeriut dhe punën në administratën e Obamës, tha se këto shqetësime janë të tepruara. Ai tha se Biden “dëshiron njerëz në këtë administratë që përfaqësojnë lloje të ndryshme të mendimit brenda koalicionit të gjerë të partisë demokratike. Kjo nuk i ndryshon angazhimet që ai ka bërë ose bindjet që e përcaktojnë atë, kjo thjesht do të thotë se do të ketë debat të shëndetshëm”, transmeton lexo.com.al.
Në kohën e tij të shkurtër si President, Biden po sinjalizon tashmë gatishmërinë e tij për t’iu përmbajtur disa prej përparimeve diplomatike që paraardhësi i tij ndërmjetësoi midis Izraelit, Emirateve të Bashkuara Arabe dhe Bahreinit. Por prova e madhe me të cilën ai përballet – një provë e cila mund të përcaktojë fare mirë nëse përpjekjet e tij për të vendosur Lindjen e Mesme në pozitën e prapme janë të suksesshme – është se si apo nëse do të zhbëjë vendimin e ish-Presidentit Donald Trump për t’u tërhequr nga marrëveshja e Iranit. Rikthimi në Planin e Përbashkët të Përgjithshëm të Veprimit është përshkruar nga Sullivan si një “përparësi k ritike e hershme” – një gjë që administrata është vendosur të negociojë sa më shpejt muajin tjetër me Mbretërinë e Bashkuar, Francën, Kinën, Rusinë dhe Gjermaninë, të njohur si P5 +1. Disa nga aleatët e Presidentit s hqetësohen se Biden dhe ekipi i tij mund të jenë shumë të shpejtë për të hyrë në marrëveshje, ta perceptojnë atë si një fitore dhe pastaj të mbyllin një sy q orr për çështje të tilla si rekordi iranian i Iranit për të drejtat e njeriut, programi i r aketave balistike dhe s ulmet e tij ndaj SHBA dhe forcat e koalicionit në rajon.
Sullivan ka këmbëngulur që kjo nuk do të ndodhë, duke shënuar në një ngjarje muajin e kaluar se qëllimi i administratës është që të “kthehet në diplomaci” me Iranin dhe të vendosë programin e saj b ërthamor “në një kuti”, në mënyrë që “k ërcënimet e tjera” të paraqitura nga Irani të mund të adresohen nga SHBA-të dhe aleatët e saj. Çështja ka qenë tashmë u rgjente. Irani ka pretenduar 21 shkurtin si një afat përfundimtar për heqjen e s anksioneve të naftës dhe gazit nga vendi ose inspektorët e OKB do të d ëbohen. Por ajo mori një u rgjencë të ripërtërirë të hënën e kaluar, kur tre r aketa g oditën një bazë ajrore irakiane në Erbil, ku janë vendosur f orcat e SHBA, duke v rarë një kontraktor jo-amerikan dhe duke p lagosur pesë amerikanë. Grupi i milicisë Shia që p retendoi kredi për s ulmin është i njohur gjerësisht se ka lidhje të ngushta me Teheranin. Por në një sinjal tjetër që administrata dëshiron ta nxjerrë veten nga rajoni me g jemba, zyrtarët amerikanë thonë se inteligjenca nuk tregon ende një f ajtor të qartë dhe se ata do të lënë irakianët të drejtojnë hetimin dhe çdo përgjigje u shtarake. Zëdhënësi i Pentagonit John Kirby tha të enjten se “Megjithëse ekziston sigurisht një ndjenjë u rgjence, ekziston gjithashtu një interes i vërtetë i f ortë për të qenë të sigurt se jemi të përfshirë në procesin këtu, në procesin e vendimmarrjes dhe se jemi në hap me bllokun me partnerët tanë irakianë. Ne duam t’u japim atyre kohën dhe hapësirën që ata kanë nevojë për të hetuar”./Politico.com/Lexo.com.al/e.c.
