Marrëdhëniet sino-ruse janë kryesisht të motivuara nga antiamerikanizmi – por vetëm kjo do të avancojë lidhjet e deritanishme.
Nga Natasha Kuhrt dhe Marcin Kaczmarski/ Me një President të ri të SHBA në Shtëpinë e Bardhë që përballet me një p resion të f ortë për të qenë i a shpër me Rusinë dhe Kinën, a mund të provojë kjo fuqinë e partneritetit sino-rus – apo ta f orcojë atë? Shumë politikëbërës dhe komentues në Perëndim interpretojnë marrëdhëniet sino-ruse si kryesisht të formuara nga p resioni i u shtruar mbi ato dy shtete nga Shtetet e Bashkuara. Duke ndjekur këtë logjikë, ne duhet të kishim pritur një përshpejtim të bashkëpunimit sino-rus pasi Uashingtoni e përshkroi Kinën dhe Rusinë si “k onkurrentët strategjikë” në Strategjinë e Sigurisë Kombëtare të 2017, dhe p aralajmëroi që nga Strategjia e Mbrojtjes Kombëtare të SHBA në 2018 se Shtetet e Bashkuara mund të duhet të bëj një l uftë në dy fronte.
Një studim nga RAND në 2018 fliste për Rusinë si një “shtet m ashtrues” ndërsa përshkruante Kinën si “të barabartë” në lidhje me SHBA – me nënkuptimin që Rusia mund të mos llogaritet më lehtë, ndërsa Kina mbetet një forcë gjeoekonomike shumë e f ortë për të i njoruar. Biden i ka bërë jehonë këtij përshkrimi, duke e përshkruar Rusinë si një k undërshtare dhe Kinën si një k onkurrencë serioze. Ndryshimi në politikën e SHBA ndaj Kinës – larg angazhimit dhe drejt neo-f renimit – ka rritur potencialisht vlerën e bashkëpunimit më të ngushtë me Moskën për Pekinin. Sidoqoftë, bashkëpunimi sino-rus për dy vitet e fundit ka pasur sukses të përzier, transmeton lexo.com.al.
Në disa fusha, të tilla si k undërshtimi politik dhe normativ ndaj Perëndimit, energjia ose siguria, marrëdhënia ka lulëzuar. R etorika anti-amerikane e Xi Jinping ka filluar të ngjajë me atë të fjalimit të Vladimir Putinit në Mynih në 2007. Rusia dhe Kina kanë përmirësuar pozicionet e tyre brenda sistemit të OKB, duke përfshirë zgjedhjen në Këshillin e të Drejtave të Njeriut. Nga ana tjetër, p engesat që parandaluan të dy palët për të hyrë në një aleancë të plotë kanë mbetur në vend. Asnjëra palë nuk dëshiron të nënshkruajë politikat a gresive të tjetrit, për shembull trajtimin e Rusisë ndaj Ukrainës ose a rmiqësitë kineze në Detin e Kinës Jugore. Për më tepër, Rusia ka aftësi të k ufizuara për të ndihmuar Kinën të zhvillohet ekonomikisht në r ivalitet me Shtetet e Bashkuara. Megjithëse Moska ka treguar k undërshtim të fortë ndaj INDOPACOM (komanda e re e SHBA në Azi-Paqësor), duke përshkruar konceptin e “Indo-Paqësorit” si “s hkatërrues”, Rusia nuk mund t’i ofrojë Kinës shumë në fusha të tilla si tregtia, investimet ose teknologjia.
Për më tepër, politika gjithnjë e më a gresive e Pekinit u drejtohet partnerëve tradicionalë të Rusisë në Azi, të tilla si India ose Vietnami. Duke iu përgjigjur p ërplasjeve kufitare sino-indiane, Moska bëri çmos për të zbutur të dy partnerët dhe për të qëndruar neutrale. Një aleancë me Pekinin do ta bënte një politikë të tillë shumë më të vështirë. Për më tepër, Rusia vazhdon t’i shesë Indisë një gjeneratë të përparuar të a rmatimit, ndërsa i ka siguruar Indisë se do t’i dorëzojë sistemin r aketor S-400, i cili nga ana tjetër ka z emëruar Uashingtonin. Kishte shpresë që Presidenti i ri i SHBA do të rinovonte dialogun transatlantik mbi Rusinë dhe Kinën në mënyrë që të adresonte s fidën që të dy shtetet paraqesin ndaj perëndimit që është nën f ragmentim. NATO ka sinjalizuar tashmë gatishmërinë e saj për t’i kushtuar më shumë vëmendje Kinës dhe lidhjeve sino-ruse njësoj. Biden planifikoi të kontaktojë Bashkimin Evropian në mënyrë që të zbusë ndikimin e Kinës në rajon dhe botë. Këto plane janë n dërlikuar nga vendimi b efasues i BE-së për të vazhduar me një marrëveshje të re investimi me Kinën vetëm disa javë para se Biden të merrte detyrën. Kjo marrëveshje mund të jetë gjithashtu një lajm i k eq për Rusinë, e cila kërkon të bashkëpunojë me Pekinin përmes “Partneritetit të Madh Euroaziatik” që lidh Iniciativën e Rripit dhe Rrugës Kineze me Bashkimin Ekonomik Euroaziatik të Rusisë. Rusia kontrollon ende në mënyrë thelbësore sistemin hekurudhor që Kina ka nevojë për të arritur në Evropë, por Kina së shpejti do të zhvillojë infrastrukturë tjetër për të siguruar që nuk do të ketë nevojë të varet vetëm nga Rusia, transmeton lexo.com.al.
Ndërsa Shtetet e Bashkuara kanë rëndësi si për Moskën ashtu edhe për Pekinin, faktorët që mbështesin afrimin sino-rus nuk mund të reduktohen në thjesht a rmiqësi të përbashkëta ndaj fuqisë dhe politikave amerikane. Duhet të ketë më shumë. Aktualisht, politika e brendshme ruse ofron një terren pjellor për marrëdhënie më të ngushta me Pekinin – Kremlini nuk e sheh f uqinë në rritje të Kinës si m inimin e legjitimitetit të saj të brendshëm ose k ërcënimin e mb ijetesës së r egjimit, ndërsa Kina vlerëson në mënyrë të barabartë mbështetjen e Rusisë dhe zbutë siç duhet e gon e liderëve të saj. Është kjo shtrirje normative që ilustron më qartë qëndrimin e tyre anti-perëndimor. Sigurisht që Kina dhe Rusia kanë një p ërbuzje me rrënjë të thella për rendin liberal perëndimor dhe i shohin p roblemet e brendshme të Perëndimit (Brexit, p rotestat Black Lives Matter, etj.) si legjitimimin e mëtejshëm të r egjimeve të tyre. Sidoqoftë, përkundër këtyre ndjenjave të përbashkëta anti-perëndimore që nënvizojnë partneritetin e tyre, Rusia dhe Kina preferojnë të mos jenë aq të lidhura ngushtë me njëra-tjetrën sa të h umbasin të gjithë hapësirën për manovrim. Siç një akademik kinez sugjeroi, Kina dhe Rusia “nuk po hyjnë në një aleancë, por i mbajnë derën hapur një të tillë. Ky format ka mundësi të mëdha zgjeruese… “. Por kjo do të thotë gjithashtu që marrëdhëniet sino-ruse do të përparojnë deri aq./TheDiplomat/Lexo.com.al/e.c.
