Juventusi dhe Interi do të takohen përsëri të martën në mbrëmje në “Allianz Stadium”. Një derbi italian, që do të ofrojë diçka shumë të rëndësishme: finalen e Kupës së Italisë. Në Torino, zikaltrit do ta nisin nga disavantazhi 2-1, sepse rivalët bardhezinj e fituan me këtë rezultat ndeshjen e parë në “San Siro”. Padyshim, kualifikimi është ende i hapur.
Andrea Pirlo, gjithashtu e di mirë këtë, prandaj po përgatitet të jetojë një mbrëmje si ish i shkëlqyeshëm. Në fakt, Interi ishte klubi i parë i madh që vuri bast mbi të, kur ishte një talent shumë i ri, që sapo kishte lulëzuar te Brescia. Gjithsesi, ajo që mund të ketë qenë një histori e gjatë në nivelet më të larta, në fakt u ndal në kapitujt e hapjes…
Nëse është e vërtetë që zikaltrit ishin të parët që panë cilësitë e pazakonta të Pirlos, është gjithashtu e vërtetë që ata nuk kishin durim të vinin bast fort mbi të. I mbërritur në Milano sezonin 1998-1999, ose atë të katër trajnerëve të ndryshëm, që pasuan njëri-tjetrin në stol në një edicion të vetëm (Simoni, Lucescu, Castellini dhe Hodgson), atij iu garantua më pak hapësirë sesa pritej, aq sa tashmë, verën tjetër u huazua te Reggina, ku e konfirmoi veten si një nga lojtarët e rinj më të mirë në skenën e futbollit italian.
Duke u kthyer tek Interi vitin e ardhshëm, pas një fillimi të sezonit me mungesë mundësish, më pas u kthye te Brescia për ta treguar veten, për të mos e veshur kurrë më fanellën e Interit. Për Pirlo, i cili më vonë iu përkushtua Milanit dhe Juventusit, duke fituar një vend në mesin e lojtarëve më të mëdhenj italianë të të gjitha kohërave, Interi përfaqësoi një lloj keqardhjeje.
Në autobiografinë e tij, Pirlo pranoi se aventura e tij me zikaltrit mund të kishte qenë shumë e ndryshme, nëse në sezonin 2000-2001, eksperienca e Marcello Lippi në stol nuk do të kishte përfunduar kaq shpejt:
“Karriera ime do të kishte marrë një drejtim shumë specifik. Me të në stol, do të kisha qëndruar për gjithë jetën në atë klub, tifoz i të cilit isha qysh fëmijë. Idhulli im i padiskutueshëm ishte Lothar Matthäus, ai luajti me numrin 10, shënoi gola, “tërhoqi zvarrë” shokët e tij të skuadrës. Për mua nuk kishte lojtar më të mirë se ai”.
Në vend të Marcello Lippi ishte Marco Tardelli, trajneri me të cilin Pirlo kishte fituar një Kampionat Europian U-21, por që nuk i dha hapësirë te zikaltrit: “Ai zhbëri një dashuri potencialisht të pafund. Doja të shpëtoja dhe e bëra, falë telefonatës së zakonshme që i bëra Tinti: Më largo nga kjo çmenduri, kurrë më tek Interi, kurrë më. Më gjeni një ekip tjetër, cilindo”.
Prandaj, në Juventus-Inter, Andrea Pirlo do të sfidojë më shumë sesa të kaluarën e tij. Interi ishte dashuria e tij e madhe e pashpërblyer.
