Deputete e Partisë Socialiste Vlorë, Vilma Bello
Pas stuhisë të enjten e fill pas histerisë që e pasoi në Vlorë e gjetkë pezmin opozitar nëpër rrjet për ujin që vërshoi mbi rrugët e sheshet e reja a të rindërtuara këto vite në Vlorë, e kam pyetur shpesh veten: çfarë e ysht këtë urrejtje? Ç’bark e mban këtë reagim opozitar që nuk nginjet me rrebeshe e fatkeqësi të qiellit e të tokës? Kujt mund t’i mbushet shpirti me gazmendin e përmbytjeve e që pastaj t’i bëhet sterrë, si strehët e ahurit të Hanko Hallës, kur del dielli? Prej profesionit, e kam më të thjeshtë të më shkojnë nëpër mend komplekse të personalitetit e të jap shpjegime prej Frojdit te Jungu e deri Derrida; një kompleks masiv pamjaftueshmërie, një vorbull inferioriteti që e përpin arsyetimin, degdisje morale e shpirtërore njerëzish që rrojnë në periferi të jetës.
Megjithatë nuk besoj se është kaq e thjeshtë. Kjo mërgatë vullnetare prej përgjegjësive po bëhet përditë përmasë e qytetërimit që predikon opozita – larg prej njerëzve, sekt që përvidhet prej natyrës, jetës dhe punës. Këta që i thonë vetes të djathtë e që duhet të zhvillonin një ndjenjë më stoike, një qëndrim më moral e më pak emocional mbi jetën, pra, të kishin njëfarë identiteti sadopak te natyrshëm, duken më shumë si kumarxhinj që presin t’u vijë një dorë e mirë letrash (pa përmendur që herë-herë mbathin çizmet e mbikqyrësve të punëve komunale në facebook).
Kap ça të kapësh. Të dalë ku të dalë. Vlora edhe mund të përmbytet, një forcë madhore mund të sundojë përkohësisht jetën tonë, të vërshojë mbi lagjet, rrugët, rrugicat, sheshet, punët, hallet, mbi jetët tona. Vetëm se, pikërisht aty, shfaqet ajo që i mungon organikisht opozitës dhe që është shenja jonë, e socialisteve – bashkimi shoqëror, vetëdija qytetare, dinjiteti i punës në heshtje. Ulim kokën, përveshim mëngët, futemi në ujë e pastrojmë, gërryejmë, shpëlajmë kanalet, përpiqemi të gjejmë, në emër të të gjithëve, pajtim me atë që, këtu e tri dekada, e kemi kthyer në hasmin tonë: natyrën.
Partia Socialiste do t’i fitojë zgjedhjet, veç të tjerash, edhe për këtë. Edi Rama e ka udhëhequr drejt vullnetit për punë, drejt përkorësisë e përgjegjësisë, ushtrimit të talentit në shërbim të së bukurës e së dobishmes, drejt një qytetërimi që ka aftësinë të pajtojë e t’u krijojë të ardhme të gjithëve në një mjedis të përbashkët natyror e shoqëror (shihni tek e pohon Fatos Nano nga perspektiva e socialisteve këtu e 30 vjet). Vlora është shembulli i shkëlqyer i kësaj pasurie. Dhe këtu nuk kam parasysh vetëm thelbin moral e qytetërimor të punëve të kryera në qytet. Vlora është shembulli se si mund të iniciohet një marrëveshje shoqërore për zhvillim.
Nëse opozita vijon të rrojë me makthet e Gërdecit, 21 Janarit, thyerjeve të brendshme e problemeve të identitetit, e sigurt, pa asnjë dyshim, është se do të ketë kohë të merret me veten edhe katër vite të tjera. Fiton edhe ajo, opozita, në këtë mes. Në Vlorë, dimri përballohet lehtë, edhe me një xhaketë. Vlora ka shumë ditë me diell, por, sidoqoftë, bujrum edhe për stuhitë që lut opozita. Do të ketë gjithnjë e më pak raste të festojë.
