Nga Fareed Zakaria/ Kongresi filloi këtë javë dëgjime mbi d ështimet e sigurisë që çuan në p ushtimin e Kapitolit nga një t urmë e a rmatosur më 6 janar. Kjo është e përshtatshme dhe e dobishme, por f rika ime është që këto lloj h etimesh përfundojnë pothuajse gjithmonë duke shtuar më shumë procedura sigurie, duke vendosur më shumë b arrikada dhe duke e bërë qeverinë amerikane gjithnjë e më perandorake, të a rmatosur dhe të largët nga qytetarët e saj. Më kujtohet jetesa ime e shkurtër në Uashington gjatë viteve 1980. Ishte e lehtë të hyje në Kongres dhe të ecje mes dhomave madhështore dhe statujave i mponuese, herë pas here duke u përplasur me senatorë. Edhe Shtëpia e Bardhë ishte relativisht e arritshme, ashtu siç ishte krijuar për të qenë. Jo më. Pas b ombardimeve të vitit 1995 në Oklahoma City, të s htënat në Kapitol në 1998 dhe s ulmet e 9/11, qytetarët që dëshirojnë të shkojnë në Kapitol duhet të kalojnë një turne të k ontrolluar f ort që fillon në një “qendër të gjerë vizitorësh” nëntokësore, ku janë të d etyruar të shikojnë një film (A nuk mund ta shikojmë filmin në shtëpi?). Gjatë së njëjtës periudhë, b arrikada të s hëmtuara u vendosën rreth Shtëpisë së Bardhë, me pjesë të Pennsylvania Avenue të b llokuara. Që nga p rotestat e Black Lives Matter verën e kaluar, u ngritën edhe më shumë p engesa përreth Shtëpisë së Bardhë. Pas 6 janarit, sigurisht që do të p ërkeqësohet, transmeton lexo.com.al.
Unë e kuptoj nevojën për siguri, por në një demokraci, ajo duhet të jetë e ekuilibruar ndaj nevojës për hapje dhe qasje. Pierre L’Enfant, arkitekti i Uashingtonit, projektoi rrugët e gjera të qytetit në mënyrë që njerëzit të mund të shihnin gjithmonë ndërtesat e mëdha qeveritare të vendit, të cilat ai besonte se ishin simbole të demokracisë. Vendi shpenzoi në mënyrë ekstravagante duke ndërtuar Kapitolin, duke këmbëngulur në ndërtimin e tij edhe gjatë L uftës Civile sepse ishte një monument për qytetarët e tij, jo një ndërtesë zyre për politikanët. Situata është shumë më e k eqe jashtë vendit. Misionet diplomatike të Shteteve të Bashkuara dikur ishin ndërtesa të bukura në qendër të qyteteve ku njerëzit mund të takoheshin dhe të mbaheshin ngjarje. Kujtoj kur shkoja për të parë filma klasikë të Hollivudit të sponsorizuar nga Shërbimi Informativ i SHBA-së në konsullatën mahnitëse bregdetare në Mumbai. Por ai xhevahir arkitektonik është shitur, ashtu si edhe të tjerët. Diplomatët amerikanë tani punojnë shpesh në ndërtesa të ngjashme me f ortesa, prapa mureve të betonit, me shumë shtresa sigurie, rrallë n deshen me njerëzit e vendit në të cilin ndodhen. Nëse doni të dini pse pas 20 vjetësh dhe triliona dollarë Shtetet e Bashkuara Shtetet nuk janë mirëkuptuar ose dashur në Irak ose Afganistan, vizitoni ambasadat e SHBA në kryeqytetet e tyre, transmeton lexo.com.al.
Shtetet e Bashkuara kanë një aparat perandorak më të madh sesa shumë perandori në të shkuarën. Për dekada, edhe kur Londra s undonte botën, çdokush mund të ecte deri tek 10 Downing Street, shtëpia dhe zyra e kryeministrit britanik. Pas një vargu b ombash të IRA-së në vitet 1980, qeveria instaloi porta të thjeshta, duke b llokuar një rrugë të vogël. Edhe francezët, të cilët janë të pjesshëm ndaj madhështisë, kanë një grup modest barrierash të ulëta, të lëvizshme rreth Pallatit Élysée, i cili strehon presidentin. Mënyra se si funksionon politika amerikane sot, ju shpërbleheni vetëm për mbështetjen e më shumë sigurie. Pra, pas 11 shtatorit, ambasadat dhe konsullatat në të gjithë botën r efuzuan qindra mijëra vizitorë të kualifikuar sepse zyrtarët që m ohonin aplikimet nuk paguanin asnjë k osto politike për këtë. Nëse ata lejonin qoftë një person që do realizonte një s ulm t errorist, ata do të tërhiqeshin para Kongresit dhe do të k ryqëzoheshin. I njëjti mentalitet shpjegon numrin m asiv të dokumenteve që klasifikohen në mënyrë rutinore. Siç më shpjegoi një mik që punon në qeveri, “Askush nuk është pushuar kurrë nga puna për klasifikimin e gjërave si sekrete”. Rezultati: mbi-klasifikim masiv, i cili kufizon shkëmbimin e informacionit brenda qeverisë dhe me publikun (Ish-drejtori i CIA-s Michael Hayden kujton se ai dikur mori një mesazh tepër sekret që lexonte, “Gëzuar Krishtlindjen”).
Ky hiper-sigurim është pjesë e asaj që studiuesi Paul Light e quan “trashje” të qeverisë, shtimin e shtresave dhe shtresave të hierarkisë dhe të më shumë procedurave – e cila krijon një organizim më të mbyllur, b urokratik dhe jo fleksibël. Ai shkruan, “COVID-19 tregoi se sa larg duhet të shkojnë amerikanët për të gjetur përgjegjësi në hierarkinë federale. Heronjtë e kujdesit shëndetësor që prisnin për pajisje mbrojtëse personale u përballën me 18 shtresa midis majës së Departamentit të Shëndetit dhe Shërbimeve Njerëzore dhe PPE në Stokun Kombëtar Strategjik. Bizneset e vogla që prisnin mbështetjen e Mbrojtjes së Paycheck u përballën me 16 shtresa midis kreut të Departamentit të Thesarit dhe zyrës së programit të Administratës së Biznesit të Vogël”. Nëse jeni duke u përpjekur të kuptoni pse Amerika paraqitet kaq d obët në situata të tilla si pandemia dhe gjithashtu është kaq m osbesuese nga qytetarët e saj, kjo mund të jetë një pjesë thelbësore e përgjigjes. Qeveria amerikane i ngjan tani një dinosauri – një kafshë e madhe, e rëndë me shumë trup dhe pak tru, gjithnjë e më e mbrojtur mirë, por larg nga njerëzit e zakonshëm dhe që nuk i përgjigjet s fidave të vërteta me të cilat përballet kombi./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
