Nga Mira Kazhani/ Dua Lipa është këngëtarja kosovare që ka arritur majën e botës së muzikës me artin e saj. Historia e një emigranteje, që e provoi fatin me modeling dhe me konkurset e muzikës, derisa ylli një ditë i shkëlqeu. Për kombin shqiptar dhe dy shtetet tona nuk ka fushatë imazhi më të mirë sesa suksesi i njërit nga ne. Fundjava në Tiranë nisi me lajmin e Dua Lipës që po rindërton një kopsht pas tërmetit që goditi Shqipërinë në 2019-ën. si ylli që erdhi në Shqipëri, pooor darka dhe pritja që iu bë asaj familjarisht me kryeministrin dhe kryebashkiakun, i ndezi disa xhelozi jo për Duan – se fama dhe talenti i saj ta bëjnë të pamundur të merresh me të personalisht -por ngjarja provokoi ndjenja artistësh, të cilët ndihen të pavlerësuar personalisht nga Shqipëria.
Me siguri këtu ka edhe plot të tjerë që mendojnë se Shqipëria iu rri e vogël dhe siç thoshte dikur një ish- kryeministër “ç’t’ju bëj që keni Francën, se dija unë si ju sillja vërdallë”. Këtu ka politikanë e gazetarë që besojnë se në Manhattan, Londër edhe Romë do kishin qenë në apogjeun e tyre. Sigurisht, shumë nga këta mund të mos kishin asnjë shans dhe ndoshta disa do shisnin hamburger, sepse sa më i fortë shteti aq më e fortë konkurrenca. Dhe falë Shqipërisë, këtu ka Vip-a me shumicë.
Shqipëria është treg i vogël dhe që nuk të jep mundësi as para 60-milionësh as 200- milionësh, por ky është vendi ynë e s’na takon ta mallkojmë, por ta pranojmë dhe sidomos ta ndryshojmë! Jo vetëm duke ndryshuar fatin personal, por duke e parë si një histori kolektive dhe shans të barabartë
Politika 30 vjet s’ka mundur të krijojë një traditë në sporte dhe art. Ose ka qenë me hope, ose krejt spontane, si me kampionatin europian. Ka funksionuar me favore personale dhe me individë dhe asnjëherë si një ndërmarrje për vendin dhe brezat.
Ajo do të gjykohet në të ardhmen për këtë borxh. Sepse, sot është ky ngërç që ndikon të biem në kurthin e xhelozive dhe personalizimeve. Peshkohemi lehtë, si nga xhelozia dhe krenaria. Çështja është të shohim përtej hundës tonë.
Për ata që ia dalin vetë, pavarësisht gjithë këtyre frenimeve, ka vetem respekt, siç është rasti i Dua Lipës; provë e gjallë e suksesit të një emigranteje në dhé të huaj, në një vend ku askush s’ia ka shtruar tapetin e kuq dhe ka garuar si të gjithë adoleshentët ëndërrimtarë, pa asgjë nga pas, as para, as makineri, as portale e gazeta e revista promovuese.
Ndërsa suksesin që varet edhe nga talenti e politika e tregojnë Distria dhe Nora!
Kosova ka talente dhe pikë! Është një dhunti por duhet të ketë edhe diçka më shumë, qoftë edhe në mënyrën si punohet dhe disiplina që vjen prej shumë faktorësh historik, politik, e shoqëror! Dy fitueset nga Kosova në Lojërat Olimpike të Tokios janë një leksion jo thjesht krenarie, se krenaria është ndjenjë rrjeti dhe që shpejt kthehet në urrejtje, por mësim se diçka vilet qoftë edhe nga një investim më shumë apo ligj i mirë.
Nuk postova urime personale, sepse po përpiqem të realizoj intervista me Çikat e Tokios, por derisa ta realizoj, u interesova të kuptoj çfarë ka diçka përtej punës dhe talentit, trajnerit, që i ka bërë këto vajza fituese. Me një mik prej Kosove pasi theksuam për të njëqindën herë në telefon se Kosova ka talente, mesova se veç kësaj në sport është bërë një ligj favorizues. Ligji i Sportit i jep më shumë mundësi investimeve. “Ata janë me kohë përpara Shqipërisë në kuadrin e organizimeve dhe sponsorizimeve” – më tha ai.
Ndërkaq, nga Shqipëria nuk kemi pasur ende një fitues (uroj të ketë), por nëse askush nuk fiton duhet të merremi me çfarë po ndodh. Jo me personin as personalisht, jo me pasojën siç ngjet rëndom por me shkakun. Duhet ta trajtojmë pa kompleks dhe të kërkojmë llogari pse nuk kemi fitues në Tokio, pse nuk i kemi yjet yje!? Çfarë ndodh këtu? Pse nuk ka fusha për t’u stërvtiur, si ushqehen, a ushqehen? A ka trajnerë të specializuar në sportet e tjera veç futbollit, si në not, tenis, gjimnastikë, xhudo, karate. Ku stërviten? Çfarë motivimi ka për ta?
Sa herë që dal nga liqeni më ndodh të shoh fëmijë që luajnë tenis ose vajza dhe djem që vrapojnë e nga muskujt duken që merren me një sport. I admiroj në heshtje, por si gazetare dua t’i ndihmoj me fjalë. Unë dhe kolegë të mi e dinë që këto janë investime të “rrezikshme” për politikën sepse ta kthejnë pas 30 vjetësh.
Dhe të investohesh në sport e art kërkon një politikë humaniste dhe largpamëse, specifikisht jo egoiste.
Detyra e shtetit dhe qeverive është të investohen për një të ardhme që frytet t’i sjellë edhe pas vitesh dhe jo për në mandatin e radhës. Duhen vënë edhe tulla aty ku tullat nuk shihen me sy të lirë.
Kështu ndoshta do të ndërtojmë një shoqëri me më pak xhelozi e frustrim dhe kjo ka vetëm një mënyrë: investim tek fushat e talenteve dhe mjeshtërive! Investim aty ku s’ka direkt fitim! Gjithkush duhet të ketë shansin të matë veten në vendin e tij, dhe sidomos të zhvillojë ëndrra, punë e madhe edhe nëse ndodh mos të bëhen realitet. Dhe pa asnjë dyshim, për artin individual dhe sportet individuale ka edhe një fat e punë personale, që s’varet për fat as nga skuadra, as nga vendi apo më keq akoma nga politika, por thjesht nga talenti
