Nga Skënder Minxhozi/ Ja që ambasadori i BE Soreca paska qenë i pavlefshëm. Madje i kotë, në vizitën e tij “sekrete” nga dera e pasme, në Gjykatën Kushtetuese tre ditë më parë. Ja që s’ja paska dalë të ndryshojë kursin e vendimit të kësaj gjykate për Teatrin, një vendim që ka kthyer buzëqeshjen tek të gjithë ata që e duan kokëposhtë qeverinë e sotme.
Ky është konkluzioni logjik më normal, nëse e marrim për të mirëqenë akuzën që ambasadori mori mbi vete në orët e fundit nga mbrojtësit e Teatrit të shembur dhe mediat pranë opozitës, për ndërhyrje në vendimin e pritshëm për padinë e presidentit për Teatrin. Vendimi i Kushtetueses e nxjerr blof akuzën në fjalë ndaj Sorecës, por ky është detaji më i parëndësishëm i një kursi të ri përplasjeje që po merr formë mes ndërkombëtarëve e opozitës politike në këtë sezon pushimesh. Vetë Soreca është mësuar tashmë të marrë epitete e akuza edhe më të rënda se ato të orëve të fundit e kjo nuk përbën më lajm.
Ardhja e diplomatit të lartë amerikan Riker dhe takimi i munguar me presidentin Meta, ka qenë nervi i zbuluar në marrëdhëniet mes opozitës dhe SHBA në ditët e fundit. Në fakt këto raporte kanë qenë të maisura që nga zgjedhjet e 25 prillit, kur opozita u detyrua nga kancelaritë e huaja që të pranojë de facto rezultatin. Shpallja non grata e Berishës, i ka dhënë edhe ajo hov mërisë së opozitësn ndaj amerikanëve, por edhe evropianëve që heshtin e nuk bëjnë asgjë.
Po mpikset një tjetër stinë e madhe përplasjeje mes opozitës shqiptare dhe ndërkombëtarëve, me bankoprovën e madhe të sezonit të ri parlamentar dhe hetimet e përfolura që mund të përfshijnë eksponentë të opozitës aktuale. E kjo stinë e rikthyer, pas krizës së mandateve të vitit 2019, e kthen opozitën e djathtë dhe satelitin e saj LSI, në hullinë e një armiqësie të vjetër ndaj të huajve, që daton qysh nga vitet e mbrapshta ’90.
Historikisht Berisha, Meta e të tjerët pas tyre, deri tek roja i parkingut të opozitës, janë tunduar nga idea dumbabiste se pushteti është një çeshtje e brendshme e shqiptarëve. A thua se nuk janë po këta politikanë që në sherrin më të parë, edhe për dhimbje koke, shkojnë e kërkojnë paracetemol nëpër ambasadat e huaja.
Tundimi për të përjashtuar njërin ndër komponentët historikë të lojës së pushtetit në Shqipëri, faktorin ndërkombëtar, ka qenë dhe mbetet gabimi trashanik i një grupi politikanësh opozitarë të të gjitha rangjeve. Të cilët të habisin me mendjelehtësinë në këtë aspekt, megjithëse kanë mbi shpatulla dy a tre dekada eksperiencë politike. Sovranistët qesharakë të opozitës dhe hosanarat e tyre ndaj ambasadorëve e sekretarëve të shtetit të SHBA janë një ndër aspektet komike të një krize të zymtë shumevjeçare në këtë vend. Edhe vetë të huajt janë mësuar tashmë me këtë zukatje të padëmshme në sfond.
Të huajt janë dhe do të jenë në mesin tonë, si arbitrat e palëvizshëm dhe si certifikuesit e pashmangshëm të çdo evenimenti madhor politik në këtë vend. Edhe kur të quajnë burrë shteti, edhe kur të shpallin persona non grata! Ata janë noterët, pa firmën e vulën e të cilëve shbëhet thuajse çdo lëvizje, çdo lojë apo marrëveshje a kulisë politike. Përfshirë dhe zgjedhjet e të dyja niveleve.
Këtë status nuk është se e kanë marrë me tapi. Madje në esencë ky lloj roli i bën ata shpeshherë të fryrë, arrogantë e bezdisës, por të tjerë kanë dashur dhe kanë vepruar në mënyrë të tillë që ata të marrin në dorë skeptrin e gjykatësit të gjithçkaje. Kanë qenë klasat tona politike të 30 viteve të fundit, të cilat me paaftësinë, verbërinë dhe makutërinë e tyre, kanë gatuar rregullisht situata konflikti, bllokime e kriza e pa rrugëdalje, të cilat kanë thirrur më pas në tryezë arbitrat e huaj.
Nëse për të prodhuar pushtet në këtë duhen parti politike dhe vota zgjedhësish, historia na kë dëshmuar dhjetra herë se duhen gjithashtu edhe noterët nga Uashingtoni e Brukseli, që lëshojnë vërtetimin se pushteti mund të merret dhe të ushtrohet si i tillë. Pikërisht këtë aksiomë të vjetër dhe të re po refuzojnë edhe një herë ta pranojnë kalorësit e mërzitur të opozitës. Të cilët shkelin rregullisht në gjurmët e lashta të Haxhi Qamilit, sa herë që një ambasador i sheh shtrembër, apo ha drekë me Edi Ramën. Herën e parë historia përsëritet si tragjedi, të dytën si farsë. Ne jemi pikërisht në këtë fazë.
