Një javë pas marrjes së vendit nga talebanët, shumë afganë nuk janë të sigurt se çfarë do të thotë për jetën dhe sigurinë e tyre. Një studente tregon frikën e saj për të ardhmen. BBC nuk e identifikon për të mbrojtur sigurinë e saj.
Letra e plotë: “Është dita e shtatë që kur vendi u rrëzua, presidenti u ar r a tis dhe talebanët, përsëri, erdhën në pushtet. Ne kemi mbetur pas… F rika ka pushtuar gjithë qenien time, dhe me kalimin e ditëve, mund të ndiej se si shpresa zbehet nga brenda meje. Zëvendësohet me zh gë njim. Gjithçka që mund të shoh është err ësi ra, pasi guria dhe një e ardhme jo aq e ndritur. Unë me siguri do të v ri t e m. Unë kam arsye për të qenë … Kështu ndihesh kur ata që keni fr ikë të pu s hto jnë vendin.
Imagjinoni të jeni në një rrugë të gjatë, pa fund, me mot të mjegullt; vetëm. Unë kam qenë dëshmitare e kaq shumë pe ngesave në jetën time, që asnjë vajzë tjetër nuk do të ishte në gjendje t’ i tolerojë. Unë mund të arrij t’i kapërcej, por kjo … Hej botë, të intereson se çfarë ndodh këtu? A kemi rëndësi për ju? Na shihni? Po ju? Për ata që dëgjojnë, për ata që kujdesen, unë jam duke e shkruar këtë. Po e them. Ne po vuajmë këtu, po na lënë prapa. Të jetosh me f ri kë nuk është më pak se v de k ja. Është më keq.
Nëse jeni duke na dëgjuar, na ndihmoni. Na ndihmo të mbijetojmë dhe përsëri besojmë në dritë dhe ngrihemi; më e fortë se më parë. Ne duam që vendi ynë të kthehet. Dëshironi që njerëzit tanë të jetojnë ashtu siç duan, ashtu siç e meritojnë. Thuajini vendeve tuaja që të ndalojnë lu f tën, l uft a është e sh ëm tuar, ka fytyrë të nd yrë, nuk ka fitues. Zemra është shumë e vogël për të duruar l u f tën, për të duruar pasojat e saj. Ne jemi fryt i l uf t ës, disa vajza të reja mbyten në pa si guri, në fr ik ë, në dyshime … duke kërkuar dikë që të na ndihmojë të mbijetojmë. Duke parë familjet tona dhe duke qarë se nuk jemi në gjendje të bëjmë asgjë.
Duke parë qiellin dhe duke kërkuar prej tij: na shihni, a do të na ndihmoni? A do të kem shpresë, atë shpresë të vogël! Hej botë, hej njerëz që jetoni atje, me fat ju! Unë e kam zili jetën që jetoni. Shikoni ne. Unë isha ajo me kaq shumë ëndrra të mëdha, ëndrra për të ndihmuar të tjerët dhe tani po kërkoj ndihmë. Kjo është lu f të. A do të jem në gjendje të them ndonjëherë: Ne e bëmë atë? A mund t’ia dalim? Do ta bëj?“
