Nga Matthew Parris
Duke ecur javën e kaluar nga stacioni Thames në Limehouse, parakalova dy gra që po ecnin në të njëjtën mënyrë. Gjuha që ato flisnin, ishte e pagabueshme. Ato ishin ruse. Ndonëse i pabindur brenda meje, u befasova nga përgjigja ime spontane, që dilte në sipërfaqe para se të mund ta mendoja; Armiqësia drejt dy grave të pafajshme! “Ato nuk duhet të flasin kaq me zë të lartë,” dëgjova veten duke thënë nga brenda. “Jo në rusisht!”
I mposhta ndjenjat shpejt. Ato nuk kishin asnjë lidhje me vrasjen masive që presidenti i tyre po kryen mbi një komb vëlla. Ato ndoshta nuk e miratojnë, ndoshta ndihen të turpëruara, ndoshta, edhe emigruan për këtë arsye. Për reflektimin me mendje të drejtë, kjo ishte përgjigja ime e menduar.
Mënyra se si po shkojnë gjërat në këtë luftë në Ukrainë, përgjigje të tilla do të mbulojnë botën e lirë; dhe mund të zënë rrënjë, ndoshta për brezat që do të vijnë. Kush është e keqja? Putin apo Rusia?! Të dy mund të ngatërrohen pazgjidhshmërisht në mendjen perëndimore. Edhe pse ne tërhiqemi me neveri nga Putini, shenja e Kainit po fiksohet në historinë perëndimore mbi një komb dhe një njeri.
“Dhe Zoti i tha Kainit: Ku është vëllai yt Abeli? Dhe ai tha: “Nuk e di: Pse unë jam rojtari i vëllait tim?” Dhe (Perëndia) tha: “Çfarë ke bërë?”. Zëri i gjakut të vëllait tënd më bërtet nga toka. Dhe tani je i mallkuar nga toka… Kështu, në versionin e King James, shkon historia e Dhjatës së Vjetër për vrasjen e vëllait të tij nga Kaini. Pastaj Perëndia vendos një “shenjë” mbi Kainin. “Ti do të jesh në tokë një i arratisur dhe një vagabond.”
Quhet faj gjaku dhe po bie, siç flasim, mbi një komb të tërë. Kjo nuk është e drejtë, por do të jetë shumë e vështirë t’i rezistosh. Megjithatë ne duhet të përpiqemi, megjithatë. Populli rus nuk e meriton këtë, por jo më pak nga tmerret që po lëshon presidenti i tyre i njollosur me gjak, Vladimir Putin po vendos mbi bashkatdhetarët e tij një njollë dhe një stigmë që mund të zgjasë për breza. Mund të ketë djem dhe vajza ruse ende të palindur, të cilët do të jenë viktima, jo të persekutimit të hapur, por të atij hezitimi shumë të lehtë, asaj pikëpyetjeje gjithmonë të pazëvendësueshme, që thjesht fakti i një kombësie mund të zgjojë kudo në botë, si p.sh. Kaini, qytetarët e tij enden. Ekzistojnë shtete të pafavorshme. Nëse Putini nuk largohet me forcë dhe në mënyrë të dukshme nga njerëzit e tij, ata mund të provojnë viktimat e tij përfundimtare: qindra miliona ‘të ndotur’ jo nga veprimet e tyre, por nga historia e vendit të tyre.
Mendoni se e teproj? Mendoni për gjermanët. Fawlty Towers ishte vetëm një komedi, por kjo shaka vjen nga një vend i errët, i njohur menjëherë për çdo britanik. Komedia u shfaq në ekranet tona televizive më shumë se një brez pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, kur shumica e audiencës së saj (përfshirë mua) as që do të ketë qenë gjallë gjatë armiqësive.
Askush nuk mendon se populli i sotëm gjerman ka ndonjë lidhje me nazizmin. Megjithatë, sa herë që Gjermania moderne vepron në një mënyrë ngacmuese (siç bën ndonjëherë çdo komb), një valë e zbehtë e asaj kujtese ende trondit sipërfaqen e ndërgjegjes evropiane.
Askush nuk mendon se japonezët e sotëm janë në ndonjë mënyrë të implikuar në histori mizore ndaj të burgosurve të luftës; por shikoni se sa kohë u desh në Evropë, dhe Azi që një ide e caktuar e japonezëve të zbehej. Një vizitë në Britani në vitin 1971 nga perandori Hirohito shkaktoi armiqësi të mprehtë dhe të përhapur. “Ne nuk mund të pretendojmë se e kaluara nuk ekzistonte,” tha Mbretëresha në një banket shtetëror të shtruar enkas për të. Asnjë serb që unë njoh nuk ishte i lidhur nga distanca me masakrën e myslimanëve boshnjakë, ose do të kishte qenë më pak i tmerruar se ne të tjerët. Por jini të sinqertë: edhe sot, më shumë se një çerek shekulli më vonë, fjala Serbi, si Srebrenica, a nuk shkakton një dridhje të çastit? Kjo është ajo që mund të bëjë një tregim i fuqishëm i mizorisë së madhe, jo vetëm ndaj një qeverie ose një lideri të dikurshëm, por edhe për vetë idenë e një kombësie.
Përshtati në shqip BalkanWeb (The Times)
