Natalya flet me zë të heshtur, e frikësuar se Oleksii, djali i saj i vogël, do të zgjohet dhe do të mësojë të vërtetën e tmerrshme. Përse u desh të iknin nga shtëpia e vogël pranë pyllit me pisha që i ati kishte ndërtuar për ta. Për atë që burrat me armë i bënë asaj ndërsa djali ishte ulur duke qarë në dhomën e errësuar të bojlerit. Për të cilët burri ishte i shtrirë i pajetë në oborrin e tyre të parë teksa dilnin nga shtëpia për herë të fundit.
“Ai nuk kupton shumë,” shpjegon ajo në linjën telefonike nga qyteti perëndimor ku nënë e bir ikën tre javë më parë nga fshati i tyre pranë Kievit. “Në këndin e lojërave këtu, ai shkon te njerëzit dhe thotë se ne duhej të largoheshim nga shtëpia sepse kishte luftë dhe kishte banditë në shtëpi, por babai mbeti. Ai nuk e di se babai i tij ka vdekur.”
Natalya nuk është emri i saj i vërtetë dhe djali i saj nuk quhet Oleksii, por këta janë emrat që ajo ka zgjedhur për të treguar historinë se si jeta e tyre u përmbys nga ushtarët rusë që pushtuan shtëpinë e tyre, i vodhën dhe e qëlluan për vdekje. burrit përpara se ta përdhunonte atë në mënyrë të përsëritur gjatë disa orëve më 9 mars.
Autoritetet ukrainase kanë raportuar sulme sistematike seksuale ndaj grave nga forcat ruse që kur forcat e Kremlinit pushtuan muajin e kaluar, duke shtuar përdhunimin në arsenalin e tyre mizor dhe arkaik. Dymtro Kuleba, ministri i jashtëm i Ukrainës, është zotuar të kërkojë drejtësi përmes Gjykatës Ndërkombëtare Penale, pas njohjes historike të përdhunimit si krim lufte në vitin 2008. Rasti i Natalya mund të jetë prova e parë. Javën e kaluar Iryna Venediktova, prokurorja e përgjithshme e Ukrainës, njoftoi se hetimi i parë zyrtar ishte hapur për përdhunimin e dyshuar të një gruaje nga ushtarët rusë pasi ata qëlluan për vdekje burrin e saj. Gruaja, e cila mbetet anonime, ishte Natalya.
Ajo pranoi të tregonte historinë e saj për herë të parë për The Times për të larguar pëshpëritjet se raportet e përdhunimit nga ushtarët rusë ishin shumë tronditëse për të qenë të vërteta.
Natalya, 33 vjeç dhe burri i saj, Andrey, 35 vjeç, jetonin në një fshat të vogël pranë fshatit Shevchenkove në rrethin Brovary, jashtë Kievit, ku çifti zgjodhi të ndërtonte shtëpinë e tyre të parë së bashku pranë një pylli të dendur me pisha.
“Ne po planifikonim një fëmijë dhe po ëndërronim për shtëpinë tonë të parë,” kujton ajo në një telefonatë të gjatë nga Ternopil, qyteti ku ajo tani është strehuar. “Ne donim të jetonim më afër natyrës, prandaj nuk jetonim në qytet. Burri im vuri zemrën dhe shpirtin për ndërtimin e shtëpisë dhe gjithçka ishte prej druri dhe guri natyral. Ne madje shkonim në pyll për të mbledhur mbeturinat që njerëzit e tjerë kishin lënë pas.”
Brovary ishte një nga fushat e hershme të betejës për trupat ruse që kërkonin të sulmonin kryeqytetin, Kiev. Më 8 mars, pasi mësuan se rusët kishin hyrë në fshat, çifti varën një çarçaf të bardhë nga porta e tyre “për të treguar se këtu ka vetëm një familje dhe askush nuk dëshiron asnjë të keqe”.
Të nesërmen në mëngjes, ata dëgjuan një të shtënë të vetme jashtë shtëpisë dhe zhurmën e thyerjes së portës. Duke dalë nga shtëpia me duar të ngritura, ata panë një grup ushtarësh, njëri me pushkën e tij ende të drejtuar nga qeni i tyre i shtrirë i vdekur në oborr. “Ata thanë se nuk e dinin se kishte njerëz këtu, se nuk kishin asnjë dëm,” tha Natalya. “Të gjitha përrallat e zakonshme, “ne menduam se po shkonim në stërvitje, nuk e dinim se do të na dërgonin në luftë”.
Më vonë ushtarët shkuan të kërkonin benzinë për një biçikletë katërkëndëshe që kishin vjedhur nga fqinjët e tyre. Komandanti iu drejtua Natalias, duke u prezantuar si Mikhail Romanov, duke thënë se nëse nuk do të kishte një luftë, ata me siguri do të kishin një romancë.
“Ishte një djalë tjetër i quajtur Vitaly i cili kërkoi falje për qenin. Ai tha në qytetin e tij të lindjes ai dhe gruaja e tij ishin mbarështues qensh, “tha Natalya. “Mikhail në atë moment dukej pak i dehur. I kërkova të largoheshin, sepse djali im ishte i frikësuar, është vetëm katër vjeç. Unë u thashë, ‘mund të largoheni, ju keni kontrolluar shtëpinë dhe tani thjesht po e frikësoni atë’.
Komandanti u bë agresiv kur pa një xhaketë kamuflazhi në makinën e Andreit dhe hapi zjarr, duke e qëlluar atë, përpara se të kërcënonte se do të hidhte në erë makinën e Natalyas me një granatë. Ajo iu lut që ta linte për raste urgjente, por ai rrëmbeu çelësat, duke ndezur motorin dhe duke e përplasur atë në një trung peme të rënë përpara se ta braktiste dhe të shkelte. Pas errësirës, ata dëgjuan një zhurmë në portë dhe Andrei doli për të kontrolluar se çfarë po ndodhte, duke e lënë derën hapur.
“Dëgjova një të shtënë, tingujt e hapjes së portës dhe më pas zhurmën e hapave në shtëpi,” tha Natalya. Ishte Romanovi, i cili ishte kthyer me një burrë tjetër rreth të njëzetat, i veshur me uniformë të zezë. Ky djalë më i ri më tërhoqi armën në kokë dhe më tha: ‘E qëllova burrin tënd sepse është nazist’.
Natalya i thirri djalit të saj që të qëndronte në dhomën e bojlerit ku ata ishin strehuar nga granatimet. “Ai tha ‘më mirë hesht ose do të marr fëmijën tënd dhe do t’i tregoj trurin e nënës së tij të përhapur nëpër shtëpi’,” kujton ajo, me zërin e saj të venitur për herë të parë. “Më tha të hiqja rrobat. Pastaj të dy më përdhunuan njëri pas tjetrit. Nuk u interesonte që djali im ishte në kazan duke qarë. Më thanë të shkoja ta mbyllja dhe të kthehesha. Gjatë gjithë kohës ma mbanin armën nga koka dhe më tallnin, duke më thënë ‘si mendon se e thith ajo? Ta vrasim apo ta mbajmë gjallë?’”
Pas ca kohësh, burrat u larguan dhe ajo shkoi te djali i saj, i cili ishte i ngurtë nga frika dhe nuk pranonte të lëvizte. Rreth 20 minuta më vonë, ata u kthyen dhe e përdhunuan përsëri para se të pengoheshin. “Kur u kthyen për herë të tretë, ishin aq të dehur sa mezi po qëndronin në këmbë”, tha Natalya. “Më në fund të dy ranë në gjumë në karrige. U futa në dhomën e bojlerit dhe i thashë djalit tim që duhet të ikim shumë shpejt, përndryshe do të na qëllojnë.” Kësaj radhe ai ndoqi në heshtje në oborr.
Natalya vazhdoi: “Ndërsa po hapja portën, djali im qëndronte pranë trupit të të atit, por ishte errësirë dhe ai nuk e kuptoi se ishte babai i tij. Ai tha ‘a do të pushkatojmë njësoj si ky njeri këtu?’
Edhe pas arratisjes së tyre nëpër fusha në shtëpinë e një fqinji dhe më pas në Brovary të nesërmen, dhe në provincën perëndimore të Lviv, Natalya nuk mund të duronte t’i jepte djalit të saj lajmin për vrasjen e të atit. Në Brovary ajo qëndroi me vjehrrit e saj, të cilët e dërguan në një qytet jashtë Ternopilit, ku motra e burrit të saj ishte evakuuar tashmë me fëmijët e saj. Ishte ajo që i kërkoi Natalisë të raportonte në polici përdhunimin dhe vrasjen e burrit të saj.
“Mund të kisha heshtur, por kur arritëm në polici, motra e burrit tim më bëri të flas dhe nuk kishte më kthim,” tha ajo. “Unë e kuptoj që shumë njerëz që janë lënduar do të heshtin sepse kanë frikë. Shumë njerëz nuk besojnë se gjëra të tmerrshme si kjo ndodhin. Një nga gratë me të cilat isha më pas i dërgoi mesazh grupit të fshatit dhe njerëzit po thoshin “mos bëni histori”.
Ajo e identifikoi Romanovin nga profilet e mediave sociale, duke mësuar më vonë se ai ishte akuzuar për sulme të shumta. Ajo nuk e di identitetin e përdhunuesit të dytë, vetëm se është e vetmja viktimë që mund ta identifikojë atë. Javën e kaluar ajo u kontaktua për t’u thënë se një burrë që besohej se ishte Romanov ishte vrarë nga forcat ukrainase në Brovary, “por unë ende nuk e di me siguri nëse është e vërtetë”.
Në Ternopil, kur ajo e çon Oleksiin në shesh lojërash, ai u thotë fëmijëve të tjerë: “‘U vra qeni im i preferuar.’ Ai nuk di për babanë e tij. Edhe nëse shkojmë në dyqan ai më kërkon t’i blej një donut për të. “Blini një donut për babin.”
24 Prilli do të ishte përvjetori i martesës së tyre. Trupi i burrit të saj ende nuk është gjetur. “Nuk mund ta varrosim, nuk mund të arrijmë në fshat, sepse fshati është ende i pushtuar,” tha ajo. Edhe nëse çlirohet, ajo nuk e di nëse do të kthehet. “Kujtimet janë të vështira,” tha ajo. “Nuk e di se si do të jetoj me gjithë këtë, por prapë e kuptoj që burri im e ka ndërtuar këtë shtëpi për ne. Unë kurrë nuk do të mund ta detyroja veten për ta shitur atë.”
