Nga Dritan Hila/
Nuk do të ketë asnjë çudi nëse Berisha ja del në sipërmarrjen e tij të marrë PD. Një dorë militantësh të cilët janë gjithmonë besnikë nuk është çudi ti kesh dhe me këta të vendosësh fatet e një partie. Kur mendon që ende ka simpatizantë të Zogut dhe Enver Hoxhës, nuk ka pse mos të ndodhë me Berishën i cili është ende gjallë.
Por rikthimi i Berishës në krye të PD prish një stimul i cili është në ADN-në e çdo partie që synon shtrirje kombëtare dhe mundesi karriere: Pamundësinë të konkurosh për kryetar të saj.
Pakkush dyshonte se PD ishte parti e Berishës. Kjo u vendos që në kohën e mocionistëve. Kush erdhi pas tyre dhe u përpoq, nuk kishte potencialin ta sfidonte. Mandej, diku me forcën e votës, të personalitetit dhe jo rrallë të dhunës, Sali Berisha u konstatua si kryetar i PD-së. E megjithatë partia e ruajti shtrirjen dhe përfshirjen kombëtare. Njerëzit mendonin se me tërheqjen e tij, partia do krijonte mundësinë e garimit dhe frymëmarrje. Kjo shpresë u topit në 2013-ën kur Berisha pilotoi në krye Bashën. E megjithatë mendohej se me kalimin e viteve Berisha do tërhiqej ose Basha do fitonte terren në PD dhe të vriste atin e tij politik duke hapur mundësinë e karrierës. Rishtas nuk ndodhi. Basha afroi rreth vetes njerëz që i rrinin mirë atij vetë por jo ata lloj bashkëpunëtorësh ku secili prej tyre ka një lidership të lindur dhe të gjithë së bashku bëjnë masën kritike për të fituar. Ishin teknicienë, burokratë, të njohur personalë të Bashës, por asnjeri prej tyre me gen politikani.
Kjo solli që në një përplasje ballore Berisha ti shpartallonte.
Sot jemi në një situatë kur ndjekësit e Bashës kanë shpresën në një vendim gjykate ndërsa Berisha e ka marrë partinë në bazë. Vetëm se kjo është një fitore si e Piros.
