Disa vite më parë, unë jetoja në Kutuzovsky Prospekt, një nga rrugët e gjera, radiale që të çon në qendër të Moskës – dhe rrugën e preferuar të autokolonës së Presidentit Vladimir Putin për në Kremlin, raporton DailyMail
Putinit nuk i pëlqente kurrë të udhëtonte me helikopterë, kështu që ekstravaganca me 18 automjete, duke përfshirë udhëtarët e jashtëm, një ambulancë dhe një varg limuzinash të zeza me xham të lyer, ishte një pamje e njohur.
Rreth 45 minuta para se të kalonte, rruga do të mbyllej plotësisht. Një person sigurie ishte vendosur në hyrje të ndërtesës sime të banesës duke penguar banorët të largoheshin.
Presidenti rus ka qenë gjithmonë i ndërgjegjshëm për sigurinë, por sot, nën dritën e disfatave të ‘operacionit të tij special ushtarak’ në Ukrainë, për të cilin fajëson vetëm veten, Putini është më paranojak se kurrë.
Ai rrallë futet edhe në zyrën e tij në Kremlin tani, duke preferuar t’i drejtojë punët nga rezidenca e tij madhështore, e ngjyrosur me të verdhë, në pronën e tij verore, Novo-Ogaryovo, në një periferi ekskluzive të popullarizuar me yjet e rock-ut dhe oligarkët në perëndim të Moskës.
Njerëzit vijnë tek ai nëse dhe kur dëshiron t’i shohë. Dhe gjithnjë e më shumë, ai nuk e bën.
Ai ka stafin e tij, truprojat e tij, ekipin e tij të shijuesve të ushqimit e kështu me radhë, por për muaj të tërë ministra, këshilltarë dhe ndihmës të lartë me të cilët dikur konsultohej shpesh, janë mbajtur në distancë. Pandemia e lehtësoi këtë – por ai nuk tregon asnjë shenjë se dëshiron të ndryshojë status quo-në.
Është e pamundur të mos kujtohen ditët e fundit të Adolf Hitlerit, kur kundër tij po shkonte edhe një luftë që ai filloi. Natyrisht, armiqtë e Putinit nuk janë në portat e Moskës siç ishin Hitleri në Berlin, megjithatë ka paralele në refuzimin e të dy liderëve për të dëgjuar këshillat dhe këmbënguljen e tyre për mikro-menaxhimin e manovrave ushtarake pavarësisht se nuk kanë përvojë për ta bërë këtë.
Ditë pas dite, zakoni i Putinit është të zgjohet vonë, të notojë dhe më pas të fillojë punën. Ai nuk i beson internetit dhe këmbëngul në informime në letër. Që nga pushtimi, prioritet kanë raportet ushtarake, pastaj dokumentet nga SFV, shërbimi inteligjent, që i tregojnë se çfarë po ndodh ndërkombëtarisht; pastaj raporti i FSB, shërbimi federal i sigurisë, për atë që po ndodh brenda Rusisë; dhe së fundi një përmbledhje e veprimeve të elitës ruse – miqve dhe armiqve të tij oligarkë – nga FSO, shërbimi federal i mbrojtjes.
Pastaj ai vendos se me kë dëshiron të flasë. Ai preferon video-konferencat sesa takimet ballë për ballë, pasi i jep atij kontroll mbi atë që dëgjon dhe atë që nuk dëgjon. Merrni, për shembull, një takim të fundit me kreun e Bankës Qendrore, Elvira Nabiullina. Ajo po shpjegonte ndikimin e pushtimit të Ukrainës në ekonominë e Rusisë dhe tha: ‘Kjo luftë po e ccon ekonominë në kanalizime.’ Putin e ndërpreu bisedën.
Ne e dimë se Valery Gerasimov, shefi i shtabit të përgjithshëm, po punon ngushtë me Putinin, por në dukje më shumë si ndihmës sesa si këshilltar. Gerasimov është një veteran i ashpër i forcave të tankeve, ai ka qenë në vijën e parë – ukrainasit u përpoqën ta vrisnin me një sulm artilerie – dhe ai e di saktësisht se sa keq ka shkuar lufta për Rusinë. Por nuk ka asnjë shenjë se ai ka ndonjë ndikim te presidenti.
Në mënyrë intriguese, Pentagoni konfirmoi se Gerasimov foli me oficerin më të lartë ushtarak amerikan, gjeneralin Mark Milley, të enjten për herë të parë që nga fillimi i konfliktit. Përveç faktit se ata kishin rënë dakord të mbanin ‘linjat e komunikimit të hapura’, nuk janë zbuluar detaje të bisedës. Personalisht, jam i sigurt se kjo nuk është lufta që do të kishte bërë Gerasimov.
Ndërkohë, ministri i mbrojtjes i Putinit, Sergei Shoigu, 66 vjeç, i cili konsiderohet gjerësisht si i mbijetuari i madh politik i politikës ruse që nga rënia e Bashkimit Sovjetik, po shihet më rrallë me presidentin, duke çuar në spekulime se ai është rreshtuar si bie djalë për dështimet ushtarake.
Vëzhguesit e përkushtuar të Kremlinit besojnë se Putini po kalon shumë nga koha e tij vetëm, duke menduar për luftën dhe duke menduar për strategjinë në terren, gjë që është alarmante për Rusinë, sepse historia na tregon se kjo është saktësisht e kundërta e asaj që ai duhet të bëjë.
Hitleri shërbeu në Luftën e Parë Botërore, por ai nuk ishte gjeni ushtarak. As Joseph Stalin nuk ishte. Të dy filluan pjesën e tyre në Luftën e Dytë Botërore duke ndërhyrë në dislokimin e forcave të tyre – në rastin e Stalinit me pasoja katastrofike.
Ai ishte i sigurt se Hitleri nuk do të tentonte një pushtim të Bashkimit Sovjetik pas paktit të mossulmimit midis dy vendeve. Pastaj, kur vala e luftës u kthye në vitin 1941, ai refuzoi t’u besonte gjeneralëve të tij që i thoshin se një sulm ishte i afërt. Ai mendoi se ishte një komplot britanik për të nxitur telashe dhe si rezultat forcat sovjetike u shkatërruan pak a shumë në terren.
Stalini e kuptoi gabimin e tij dhe që nga ai moment i la gjeneralët e tij të vazhdonin me të. Hitleri nuk e mësoi kurrë atë mësim. Deri në fund, në bunkerin e tij poshtë rrugëve të Berlinit, ai po mikromenaxhonte trupat e tij.
Në studimet e inteligjencës ka një debat të gjatë nëse britanikët duhet të kishin vrarë Hitlerin, duke u dhënë shansin. Përgjigja është, para luftës, po. Por pasi filloi lufta, jo – sepse dikush kompetent mund ta kishte zëvendësuar atë. Në këtë aspekt, për momentin, Putin është miku më i mirë i Ukrainës.
Arsyeja pse ofensiva ushtarake e Rusisë ka shkuar kaq keq nuk është se forcat e saj janë të padobishme, por se ato janë përdorur aq keq. Ata nuk kanë qenë në gjendje të luftojnë ashtu siç janë menduar.
Por çfarëdo që të ndodhë në Ukrainë, Putini do ta pretendojë atë si fitore, sepse duhet. Koha po mbaron. Ai do të jetë 70 vjeç në tetor dhe është e qartë se nuk është mirë. Thashethemet thonë se ai mund të ketë sëmundjen e Parkinsonit, kancerin e tiroides ose kancerin e gjakut. Unë nuk jam mjek, por kam 25 vjet që e shikoj me vëmendje Putinin dhe ka diçka shumë të gabuar.
Ishte e çuditshme ta shihje atë – njeriun që bëri një kapital të tillë politik nga rripi i tij i zi në xhudo, hokej mbi akull dhe kalërim me gjoks të zhveshur – të ulur në përkujtimin e Ditës së Fitores të triumfit mbi nazistët në Moskë më 9 maj. i rrethuar nga dhjetë truproja dhe me një batanije mbi gjunjë. Pranë tij ishin veteranë 90-vjeçarë, gjoksi i tyre i zbukuruar me medalje, të cilët rrinin rehat.
