Të shtunën pasdite, Rai Storia ripropozoi një dokumentar të famshëm nga viti 1973 (ai është gjithashtu i dukshëm në Rai Play). Është “Dhuna dhe devotshmëria” e Brando Giordani dhe është kronika e fazave të restaurimit të “Pietà” të Mikelanxhelos në Bazilikën e Shën Pjetrit, pas një vandalizmi të çmendur. Më pas u transmetua bardh e zi, sot është e dukshme me ngjyra. Maj 1972: Laszlo Toth, duke thirrur “Unë jam Jezu Krishti i ringjallur nga të vdekurit”, sulmoi Pietà-n e Michelangelo, duke sulmuar kryeveprën me 15 goditje me çekiç.
Në pak sekonda, por vdekjeprurëse, skulptura e çmuar pësoi dëmtime serioze: hunda, qepallat, krahu dhe bërryli i Virgjëreshës u thyen. E transportuar në Muzetë e Vatikanit aty pranë, vepra u rikthye në shkëlqimin e saj origjinal në vetëm gjashtë muaj. Ekskluzivisht në mbarë botën, me vullnetin e shprehur të Palit VI, Brando Giordani (babai i tij, Igino, bashkëthemelues i Lëvizjes Focolare, ishte një bashkëpunëtor i gjatë i Osservatore Romano) kishte për detyrë të shkrepte imazhet e përpikta dhe punë shumë delikate, me interes mbarëbotëror.
Pas rikuperimit të fragmenteve, në kabinetin e kërkimit shkencor në Vatikan, trupa rifillon punën e teknikëve që eksperimentojnë me përbërjen e mastikës që do të përdoret për ta ngjitur dhe përzierjen e nevojshme për të ndërtuar fragmentet që mungojnë.
Nga data 22 tetor, pra, një laborator i improvizuar ngrihet në kapelën e Pietà në San Pietro: dhe këtu zhvillohet – nën syrin e kamerave – faza e fundit e punës, ribashkimi i pjesëve, deri në 30 nëntor, Virgjëreshës iu “qep krahu”. Pse një dokumentar i tillë nuk do të gjente më hapësirë sot në TV gjeneralist? A besohet se publiku nuk është më në gjendje të kuptojë apo të interesohet për një temë të tillë në dukje elitiste? A është kultura tani një vend i varfër i dërrmuar nga abuzimet me pushtetin?
