Vizita e kësaj jave në Tajvan nga Kryetarja e Dhomës së Përfaqësuesve të Kongresit Amerikan, Nancy Pelosi, çoi në një përshkallëzim të konsiderueshëm të konfliktit të SHBA me Kinën dhe shkaktoi krizën më të madhe ushtarake në ngushticën e Tajvanit në pothuajse një shekull të tërë.
Kështu e nisi artikullin gazetari Andre Damon, redaktor në portalin “World Socialist Web Site” (WSWS), në të cilin ai tërheq vëmendjen për pasojat e vizitës së Pelosit në Tajvan dhe lidhjen e saj me politikën e ndjekur nga administrata e Presidenti amerikan Joe Biden dhe liderët e Partisë Demokratike Amerikane kanë ndaj Kinës.
Në një artikull të titulluar “Biden dëshiron luftë me Kinën”, Damon tregoi se Tajvani është nën bllokadë ushtarake për shkak të vizitës në fjalë, pasi Kina po kryen stërvitje me municion të vërtetë pranë ishullit, ndërsa dy aeroplanmbajtëse kineze kanë lundruar drejt Tajvanit në ujërat ku SHBA ka dhe aeroplanmbajtëset e saj.
Në mes të kësaj krize ushtarake, e cila mund të errësojë luftën e furishme kundër Rusisë në Ukrainë, “asnjë personalitet i medias amerikane nuk është përpjekur seriozisht të shpjegojë arsyet apo të bëjë pyetjen e qartë: Pse Kryetarja e Dhomës së Përfaqësuesve të SHBA-së vizitoi Tajvanin me mbështetjen e Shtëpisë së Bardhë?”
Shkatërrimi sistematik i politikës “një Kinë”
Damon beson se pohimi i zëdhënësit të Shtëpisë së Bardhë, John Kirby, i cili komentoi se vizita “nuk ndryshon asgjë” në marrëdhëniet e SHBA me Kinën, është absurde.
Ai thotë se administratat e ish-presidentëve amerikanë Donald Trump dhe tani Joe Biden kanë identifikuar masa që Kina i konsideron të papranueshme si shkelje të sovranitetit të saj dhe kanë filluar t’i zbatojnë ato njëra pas tjetrës. Ai beson se është një shkatërrim sistematik i politikës “një Kinë” që ka karakterizuar marrëdhëniet midis SHBA-së dhe Kinës që nga vitet 1970.
Damon shpjegon se Biden e di shumë mirë se kur SHBA të braktisë aderimin e politikës “një Kinë”, e cila do të ishte e barabartë me njohjen e Tajvanit si një vend të pavarur, Kina do ta marrë përsëri ishullin me forcë ushtarake. Biden është zotuar të shkojë në luftë me Kinën nëse e bën këtë.
Me fjalë të tjera, administrata Biden po bën një punë që me vetëdije e di se do të çojë në një konflikt ushtarak me vendin më të populluar në botë. Prandaj, Biden dëshiron, de fakto ose de jure, të shkojë në luftë me Kinën, të cilën Uashingtoni e sheh si kërcënimin më të madh për dominimin global amerikan.
Damon e mbështeti përfundimin e tij me një sërë deklaratash dhe qëndrimesh nga administrata amerikane, duke përfshirë një deklaratë të Sekretarit të Shtetit Anthony Blinken, i cili tha në mars të vitit të kaluar se Biden kishte udhëzuar “Departamentin e Mbrojtjes të shikonte Kinën si një sfidë në rritje të shpejtë me të cilën përballet”. “Kina është i vetmi vend me fuqi ekonomike, diplomatike, ushtarake dhe teknologjike që mund të kërcënojë seriozisht një rend ndërkombëtar të qëndrueshëm dhe të hapur”, shtoi Blinken.
Politika e provokimit të Kinës
Motivet gjeopolitike të SHBA-së për luftë me Kinën u parashtruan nga Elbridge Colby, i cili luajti një rol kyç në përcaktimin e strategjisë së mbrojtjes së SHBA-së për vitin 2018, i cili njoftoi në Twitter të martën se një konflikt me Kinën mbi Tajvanin “ka kuptim për qëllimin e arritjes konkrete të interesave ekonomike të amerikanëve”.
Colby paralajmëroi për një të ardhme në të cilën Kina do të kontrollojë më shumë se 50 për qind të PBB-së globale nëse fuqia e saj ushtarake nuk frenohet. Ai parashikoi se Kina do të bëhej qendra e ekonomisë globale dhe do ta dominonte atë, dhe se monedha e saj do të bëhej monedha dominuese në botë.
Në librin e tij të vitit 2021, “Strategjia e Mohimit”, Colby gjithashtu mbron një politikë të inkurajimit të Kinës për të ndërmarrë veprime ushtarake.
Lidhur me këtë, ai thekson se aspekti moral dikton që agresori të konsiderohet ai që e nisi luftën, prandaj ai “mbart pjesën më të madhe të përgjegjësisë morale” në luftë.
Autori i artikullit komenton se është e qartë se Amerika po përpiqet të identifikojë të gjitha “vijat e kuqe” të Kinës, t’i kalojë ato dhe më pas të pretendojë të habitet kur Kina përgjigjet me veprime ushtarake.
Ai thotë se plani i Bidenit për luftë të çmendur dhe vrasje ka mbështetjen e të gjithë establishmentit politik amerikan.
Ai konkludon se qëllimet gjeopolitike të SHBA-së janë vetëm një nga arsyet për të hyrë në luftë me Kinën. Përballë një krize të pakontrollueshme mjekësore, ekonomike dhe sociale, klasa sunduese amerikane dëshiron të përdorë konfliktin ushtarak si një mjet për të garantuar “unitetin kombëtar” të vendit.
