Nga Skënder Minxhozi
Bisedimet mes palëve në Partinë Demokratike kishin dështuar ende pa nisur. Janë sharë e fyer kaq shumë mes tyre vitin e fundit, sa çdo shtrëngim dore e ulje në tryezë ngjante më shumë si hipokrizi sesa si vullnet për bashkim. Megjithatë negociatat u mbajtën dhe tymi i zi mbi çatinë e partisë nuk habiti askënd. Në PD nuk ka paqe për shkak të Sali Berishës. Të një kryetari që ka vendosur me prezencën e tij, që të testojë deri në limite fatin politik dhe elektoral të forcë politike që ka kryesuar për 22 vjet.
Dhe ky është gabimi fatal që do t’i kushtojë PD qëndrimin e mëtejshëm në opozitë, kurse Sali Berishës do t’i sigurojë më së paku një zyrë prej nga të vazhdojë të sfidojë Amerikën. Që nga turneu i Foltores gjatë vitit të shkuar, demokratët pyesin veten nëse Berisha është një avantazh apo një barrë e lagur mbi shpinë, një faktor që do t’i japë atë grusht votash që e mbajtën Bashën larg pushtetit, apo një kosto e tejzgjatur në kohë, që shtyn edhe me disa vite përballjen e partisë me nevojën për një fytyrë të re në krye.
Tundimi për të zgjedhur Berishën e ka çuar PD e sotme në një situatë ku hapi i hedhur ka prodhuar një situatë tërësisht kaotike brenda mureve të partisë, si dhe një aleancë “pa dashuri” me Ilir Metën, për të cilin një pjesë e majme e elektoratit blu mendon po aq keq sa për Edi Ramën.
Ka qenë e qartë qysh në krye të herës (domethënë që në 24 korrik kur Meta doli nga Presidenca), që PD do të vendosej para dilemës hamletiane të unifikimit dhe pajtimit brenda vetes, apo të një pakti politik me Partinë e Lirisë, që nënkuptonte automatikisht vijimin e klimës së akullt me Alibejan dhe gjithë ata të tjerët që kërkojnë largimin e Doktorit nga koka e partisë.
Gjatë një viti krahu i Berishës dhe në kor me të edhe Ilir Meta e të tjerët në LSI, janë tallur e kanë ironizuar pafund me “karrigethyerit” e grupit parlamentar demokrat. Kanë hedhur ndaj tyre aludime të pista homofobike, i kanë quajtur deputetë pa elektorat, pasues të Bashës që marrin rrogë nga Edi Rama, i akuzuar si kolonë e pestë brenda opozitës dhe si vijues të trashëgimisë qesharake të “deputetëve rezervë” të legjislaturës së shkuar, ku bie në sy termi “kërpërata”!
Me agresivitet dhe vetësiguri Berisha dhe ata që i rrinë rrotull kanë ushqyer fabulën se mbi 25 deputetë me mandat në xhep dhe nerva të forta, që guxojnë të refuzojnë të kryetarin historik, përfaqësojnë diçka më shumë se një “furgon zgjedhësish” në rradhët e opozitës së sotme.
Ky interpretim naiv dhe sipërfaqësor i një krize dukshëm më të thellë e komplekse, nuk merr parasysh realitetin më të thjeshtë dhe cinik që kalon PD-ja e sotme e që përmblidhet në konstatimin se kjo forcë politike nuk e ka sot luksin minimal që të hedhë në kosh furgonin e zgjedhësve të Alibeajt e Bardhit. Përkundrazi, i duhet çdo votë, çdo zë pro, çdo njeri që del nga shtëpia për të shkuar në një protestë, çdo i pakënaqur që tundohet të dalë nga elektorati për të votuar opozitën ditën e zgjedhjeve, çdo prurje politike, intelektuale dhe çdo zë i kualifikuar në tregun e politikës e mediave, që të mbrojë kauzën e opozitës së sotme.
Sali Berisha nuk e sheh dhe dëshëron ta kuptojë këtë tokë të minuar mbi të cilën po shkel. Ata 25 e kusur deputetë që i tall e kërcënon nga mëngjesi në mbrëmje, kanë në xhep sot një copë letër që ju jep një pushtet aspak të neglizhueshëm për opozitën e sotme. Kanë mandatin e përfaqësimit të cilin e ushtrojnë sipas bindjeve të tyre, u pa qartë kjo edhe në ligjin e fundit për spiunët. Mospajtimi dhe çarja me këtë grup përfaqësuesish, e bën opozitën e sotme, që nuk ka as pushtetin vendor, tejet të brishtë e të rrezikuar.
Kriza në PD e ka pasur dhe e ka pikën e saj të gravitacionit në grupin parlamentar. Duke injoruar qëllimisht këtë rrethanë, nëse i shtojmë edhe vakumin e qeverisjes lokale, Berisha e ka lënë të zhveshur opozitën nga çdo mjet presioni mbi maxhorancën, njëlloj si Lulzim Basha para tij. Opozita nuk ka pushtet tjetër, veç atij që i jep vota në legjislativ dhe pushtetin vendor. Berisha po hyn në fushatë duke refuzuar të ketë të paktën peshë numerike në parlament, një gabim që opozita do ta vuajë edhe për disa vite nëse s’ka zgjedhje të parakohshme.
Afrimi i zgjedhjeve po dëshmon se Sali Berisha ka dështuar në bashkimin e të djathtës. Ai ka gjetur rrugës PL, partinë e zakonshme që kalon sa këtej-andej sa herë ka zgjedhje, e kujton se ky produkt final mund të konsiderohet si një paketë fitimtare në zgjedhje. Gabon rëndë dhe fatalisht që le rrugës copa e fraksione, të cilat nesër do t’i qajë kur të humbasë për një grusht votash bashkitë nëpër Shqipëri. Një vit pas ikjes së Bashës, opozita nuk është më e bashkuar, por më e ndarë. Jo më me duart e Lulit, por me duart e Doktorit, i cili la rehatinë e pensionit politik, me premtimin e një ribashkimi të madh në gojë. Kush e ka dëgjuar para një viti, sot ka rastin të konstatojë se premtimi u hodh në Lanë.
