Brexit është ekspozuar plotësisht, ekonomia është copëtuar, konservatorët kanë shpërthyer dhe qeverisë po i mbarojnë njerëzit që mund të fajësojë, thekson Nesrine Malik për “The Guardian”.
Britania e Madhe ekziston në një gjendje imagjinare krize për emigracionin. Asgjë nuk e qetëson këtë ankth, as faktet, as shifrat reale të mbërritjeve, as dallimi midis emigrantëve në përgjithësi dhe azilkërkuesve në veçanti.
Vetëm gjatë javës së kaluar, janë shfaqur raporte për emigrantë të ndaluar ilegalisht në qendrat e mbipopulluara që sëmuren, për sulme seksuale të të miturve dhe të tjerë që janë lënë në mes të qyteteve dhe janë harruar menjëherë.
Kjo është një krizë që rrjedh si rezultat i projektimit, dhe jo prurjeve. Qeveria është e prirur të theksojë rritjen e numrit të emigrantëve kohët e fundit në kalimet e La Manshit, megjithatë kërkesat për azil janë gjysma e asaj që ishin 20 vjet më parë.
Shkaku i vërtetë dhe i vetëm i dështimeve në Manston dhe qendrat e tjera është numri i kërkesave për azil të përpunuara brenda gjashtë muajve, i cili ka rënë nga pothuajse 90% në rreth 4%.
Nuk është se po mbërrijnë më shumë refugjatë se më parë, por shumë prej kërkesave të tyre nuk po përpunohen, dhe kështu kanë ngecur në sistemin e azilit prej vitesh. Efikasiteti ka rënë ndjeshëm që nga viti 2014, një vit pasi Theresa May krijoi “mjedisin armiqësor” dhe në mes të programit të kursimit të George Osborne. Kryqëzimi i këtyre dy forcave krijoi një Ministri të Brendshme të pafinancuar, mizore, dhe bashkë me të edhe “krizën e imigracionit” në Britaninë e Madhe.
Dhe është një krizë që qeverise i intereson ta ruajë, ose të paktën nuk ka interes emergjent për ta zgjidhur. Konservatorët kanë saktësuar një narrativë në të cilën vendi po rrethohet nga një numër i lartë migrantësh, që qeveria po përpiqet me guxim ta kundërshtojë, por është i frustruar në përpjekjet e saj nga një sërë fajtorësh, avokatë “aktivistë”, ligji për të drejtat e njeriut, përfituesit, opozita laburiste.
Është ai kthimi i lodhur i qeverisë së djathtë të dështuar; e deklaruar e pafuqishme përballë një kolone të pestë të kudogjendur, një njollë abstrakte e së majtës që vetëm javën e kaluar, redaktori i “Sunday Telegraph”, Allister Heath u promovua në statusin e zotërimit të “Hegjemonisë intelektuale”.
Kjo shtirje është më e frytshme me emigracionin. Dështimi i qeverisë për të ruajtur standardet e jetesës dhe infrastrukturën publike, nga shëndetësia te strehimi, mund të maskohet me ndihmën e shtypit të krahut të djathtë, duke i paraqitur emigrantët si një shterim i vazhdueshëm i këtyre burimeve. Si një bonus, frika e shumë prej këtyre parazitëve imagjinarë i shtyn votuesit drejt partisë së vetme që duket e tmerruar nga kërcënimi.
Emigrantët ofrojnë një alibi kaq të vlefshme për shpërdorimin politik, saqë nuk ka kuptim që qeveria konservatore të rregullojë sistemin e saj të dështuar të imigracionit. Dhe kështu, gjendja e jashtëzakonshme duhet të nxitet dhe, nëse është e nevojshme, të përshkallëzohet. Në këtë vend edhe pse nuk ka pasur kurrë një krizë emigracioni, gjithmonë është folur për një krizë emigracioni.
Iluzioni i përmbytjes ruhet më lehtë në momente të caktuara se të tjerat, duke i dhënë krizës së rreme të emigrantëve një ritëm që ndihet i vërtetë ndërsa zbatohet dhe rrjedh brenda dhe jashtë agjendës politike dhe mediatike. Por, ky puls nuk ka lidhje me ardhjet e emigrantëve, në të vërtetë, shqetësimet për imigracionin u zbehën për një periudhë pas Brexit, edhe pse numri i të ardhurve u rrit.
Ndonjëherë është një reflektim i modeleve të zhvendosura të migrimit. Gjatë periudhës së Covid-19, udhëtimet më rrugë tokësore i bënë migrantët më pak të dukshëm, më sfidues, duke rritur kështu udhëtimet nga deti. Mbërritjet në breg ndjellin “pushtimin” e një kufiri të gjerë e të pamundur për tu kontrolluar nga policia sesa një autobus apo kamion.
Në raste të tjera, gjithçka që duhet është një person veçanërisht i paqëndrueshëm ose i paaftë në krye. Korniza është aq e rreme saqë një person i paparashikueshëm, si Suella Braverman duhet të marrë vetëm një vendim të keq, siç është dështimi për të gjetur strehim alternativ për migrantët në qendrat e mbipopulluara të paraburgimit, në mënyrë që e gjithë struktura të shembet.
Azilkërkuesit janë bërë streha e vetë qeverisë. Në to, ekziston një problem i përhershëm për të cilin fushata konservatore do të ishte zgjidhja e vetme. Ky është një aset i vlefshëm për një qeveri që i ka mbaruar mundësia, por mund të luajë me gjithçka, nga frika e terrorizmit, sulmet seksuale, zvarritja ekonomike dhe mbytja kulturore për të përforcuar rëndësinë e saj. Ashtu si muri i Donald Trump, kufijtë e BM-së do të jenë gjithmonë të prekshëm dhe të sabotuar nga armiqtë, ndërsa qeveria lufton për t’i rindërtuar ato.
