“Ja ku jam i ngulur, me 4 goma të shpuara. Domethënë jo në kuptimin e shpimeve, por i bllokuar se jam në asfalt dhe nuk lëviz dot. Për përkujtimet e këtij m…. M.. i shenjtë”. Kështu shefi Matteo Messina Denaro, më 23 maj, ditën e përkujtimit të masakrës mafioze të Capaci, që i kushtoi jetën gjyqtarit Giovanni Falcone, shprehu në një bisedë me disa pacientë që kishte takuar gjatë terapisë së kancerit, acarimin e tij. sepse, për shkak të përkujtimeve, ai kishte mbetur i bllokuar në trafik. “Botë e ndyrë”, mallkoi ai në mesazhin e regjistruar që ANSA mundi ta publikojë.
Frika nga sëmundja, vetmia, por edhe urrejtja janë imazhi i kryemafiozit Matteo Messina Denaro që del nga biseda me një grua me të cilën ishte lidhur për një vit e gjysmë, nga viti 2021. Përmbajtja e bisedave përmes Whatsapp do të dëgjohet ekskluzivisht sonte në Non è l’Arena në La7 , nga Massimo Giletti në transmetim nga ora 21.20 e mbrëmjes.
Messina Denaro, i cili nuk u tregoi grave identitetin e tij, u foli atyre për sëmundjen e tij dhe u tha.
“Ndihem i braktisur. Si një endacak me këmbë të thyer në mes të një pellgu gjatë kësaj nate Krishtlindjesh. E gjithë kjo e mjerë për mua është ajo që kam nevojë për dashuri. Por a është e drejtë të lyp për dashuri?”, ka shkruar ai.
Në një prej mesazheve, shefi, i cili tha se ishte një biznesmen i divorcuar, i referohet një dëshire të shprehur nga nëna e tij.
“Ja ku është Anna, supozohet të jetë vajza që është me mamanë, mbrëmë më kërkoi dhe gjeti një fletë të shkruar nga dora e nënës sime. Ajo më kthehet dhe më thotë se kur të vdesë, në varrimin e saj, por kush thotë se unë vdes pas saj, ajo nuk e di këtë, por unë e di, ajo dëshiron që grupi muzikor që duhet të luajë një melodi të vetme të marshit të kaiserit, “Marshi Radetzky” siç bëjnë në Vjenë natën e Vitit të Ri. Por kush tha që unë vdes pas saj? Ajo nuk e di, por unë e di. Megjithatë, meqë ajo e do këtë gjë, unë do ta bëj, sepse amaneti ruhet. Nëna ime ishte e tillë, një tip kapriçioz, e mora pak prej saj”.
Shefi i dërgon herë pas here mesazhe disi aluduese, por më së shumti i flet si një mik i vërtetë: “E dashur, kam pasur momente të tmerrshme në jetën time, edhe nëse nuk mund t’i shohësh. Dhe nuk po flas për kancerin. Dhe kështu e di nga përvoja se kur je i sëmurë si tani, nuk duhet të flasësh: sepse e di që nuk dëshiron të dëgjosh. Por edhe nëse dua të hesht, të respektoj këtë moment tuajin, dua t’ju them një gjë: dhe flas vetëm sepse e kam jetuar tashmë këtë moment tuajin. Unë iu nënshtrova një operacioni të rëndë, pesë orë e 40 minuta. Shpresoja se gjithçka kishte marrë fund, por ata duhej të më operonin përsëri. Gjashtë orë e 30 minuta të tjera. Pastaj kimioterapia. Çfarë dua të them? Se pas gjithë kësaj unë jam këtu. Rruga juaj është e ngjashme me timen. Ne duhet të vuajmë, por ju do t’ia dilni.”
