Të gjithë prindërit duan të kenë fëmijë të mrekullueshëm, duan që ata të jenë të sjellshëm si fëmijë dhe të jenë njerëz të përgjegjshëm dhe të dobishëm për shoqërinë si të rritur. Pavarësisht kësaj, ata shpesh bëjnë shumë më tepër përpjekje për të planifikuar atë të nesërme, në vend që të hedhin themelet e duhura në të tashmen. Disa prindër mendojnë se kur fëmijët e tyre janë të vegjël, ata thjesht duhet të binden dhe se rritja e një fëmije ka të bëjë vetëm me këtë.
Rezultati i këtij qëndrimi është prania gjithnjë në rritje e fëmijëve transgresivë dhe të rriturve të pakënaqur. Kur rritni një fëmijë, por nuk keni kritere të forta, logjike dhe të qëndrueshme, gjasat që ai të shfaqë sjellje rebele dhe/ose hermetike rriten. Ndoshta do të jenë kapriçiozë, ndoshta do të jenë autoritarë, por, në të gjitha rastet, do të jenë fëmijë të paqëndrueshëm. Ata nuk janë në gjendje të krijojnë një lidhje emocionale dhe intime me prindërit e tyre, por jetojnë një luftë të heshtur ose të hapur me ta.
“Problemi me të mësuarit për të qenë prindër është se mësuesit janë fëmijët”.
– Robert Braul –
Një nga fazat më të rëndësishme të jetës sonë është fëmijëria. Pikërisht gjatë kësaj periudhe ndërtohen themelet e një mendje të shëndoshë. Në këtë mënyrë, disa sjellje prindërore lënë gjurmë të pashlyeshme: herë pozitive, herë negative, por gjithmonë të thella. Le të shohim se cilat janë 5 nga ato sjellje që fëmijët rrallë i harrojnë.
Fëmijët nuk i harrojnë kurrë rrahjet
Asnjë marrëdhënie nuk është perfekte, aq më pak një marrëdhënie kaq intensive sa ajo midis prindërve dhe fëmijëve. Do të ketë gjithmonë momente kontradikte apo konflikti dhe kjo është krejtësisht normale. Megjithatë, ajo që i ndryshon gjërat është mënyra se si përballen ato vështirësi dhe, për fat të keq, shumë prindër e konsiderojnë, duke bërë një gabim, se rrahja është një mjet i dobishëm për edukimin e fëmijëve të tyre.
Ndoshta me dhunë fizike është e mundur të frikësosh një fëmijë që të bëjë pikërisht atë që dëshiron prindi. Megjithatë, po ato rrahje do të shndërrohen në farën e mungesës së vetëvlerësimit të fëmijës dhe në burim pakënaqësie.
Dhuna i vendos fëmijët në një situatë shumë komplekse: dashuri dhe urrejtje në të njëjtën kohë. Gjithashtu, i bën ata të njohin frikën. Zemra e një fëmije është shumë e ndjeshme dhe nëse lëndohet vazhdimisht, me kalimin e kohës do të bëhet një person i pandjeshëm.
Fëmijët nuk e harrojnë kurrë mënyrën se si njëri prind trajton prindin tjetër
Marrëdhënia midis prindërve është baza nga e cila fëmija fillon të krijojë qëndrimin e vet ndaj marrëdhënieve në çift. Ka shumë mundësi që, me vetëdije ose jo, si i rritur të përsërisë me partnerin atë që ka parë në shtëpi me prindërit e tij në fëmijëri. Është gjithashtu e mundshme që ai i trajton njerëzit për të cilët kujdeset fillimisht në të njëjtën mënyrë.
Mos harroni se konfliktet midis prindërve janë një burim ankthi për një fëmijë. Një nga pasojat e mundshme do të jetë që ai të futet në telashe vetëm për të tërhequr vëmendjen e prindërve, të cilët nuk kujdesen sa duhet për të, sepse janë shumë të fokusuar në konfliktin që ekziston mes tyre. Për më tepër, ai mund ose nuk mund të jetë në gjendje të gëzojë marrëdhënie dashurie në varësi të sjelljeve që ka mësuar.
Fëmijët nuk i harrojnë kurrë momentet kur janë ndjerë të mbrojtur
Frika e fëmijëve është më e madhe dhe më tinzare se ajo e të rriturve. Të vegjlit e shtëpisë nuk janë në gjendje të dallojnë mirë vijën që ndan realitetin nga imagjinata. Prindërit janë njerëzit të cilëve u besojnë më shumë nëse kanë nevojë për atë ndjenjë sigurie që i ndihmon të mësojnë dhe të eksplorojnë atë që nuk dinë. Në këtë mënyrë, nëse prindërit e tyre e nxisin atë frikë tek ata, ata do të ndihen plotësisht të pambrojtur.
Prindërit duhet t’i dëgjojnë me shumë kujdes këto frikëra të tyre, pa i kritikuar apo minimizuar ato. Ne duhet t’i bëjmë të kuptojnë se ata nuk janë realisht në rrezik. Kjo do të rrisë ndjenjën e sigurisë tek fëmijët dhe do ta bëjë shumë më të fortë lidhjen e dashurisë dhe respektit me prindërit e tyre.
Fëmijët nuk e harrojnë kurrë mungesën e vëmendjes
Për një fëmijë, dashuria që prindërit ndjejnë për të lidhet thellësisht me vëmendjen që ai merr prej tyre. Për shembull, për fëmijët, puna e tepërt për të paguar shkollën e shtrenjtë nuk është një mënyrë për të shprehur dashurinë. Fëmijët nuk do të mendojnë se prindërit e tyre i duan nëse nuk ndajnë kohën me ta për t’i njohur ata dhe çfarë po ndodh në botën e tyre.
Djali nuk harron kurrë se babai ose nëna e tij i dhanë një këmishë jeshile kur ai kishte përsëritur deri në rraskapitje se donte një të kuqe ose se ata bënë një premtim që nuk e mbajtën kurrë. Të gjithë këtë fëmijët e përjetojnë si një lloj braktisjeje, si një mesazh që thotë: “Ti nuk je mjaftueshëm i rëndësishëm”. Dhe kjo do të lërë një gjurmë dhimbjeje në zemrat e tyre.
Fëmijët nuk harrojnë kurrë vlerën që prindërit i japin familjes
Fëmijët nuk do të harrojnë kurrë nëse babai ose nëna e tyre ishin në gjendje t’i jepnin përparësi familjes së tyre në rrethana të ndryshme. Fëmijët kanë nevojë dhe u pëlqejnë festimet, qofshin ato me shumë apo pak dhurata. Është gjithashtu shumë e rëndësishme për ta që prindërit t’i marrin seriozisht Krishtlindjet.
Nëse prindërit e vënë familjen në radhë të parë, fëmijët do të mësojnë vlerën e besnikërisë dhe dashurisë. Si të rritur, ata gjithashtu do të jenë në gjendje të lënë mënjanë çdo angazhim për të vizituar prindërit e tyre kur të kenë nevojë. Ata do të jenë më të kënaqur dhe do të kenë një aftësi më të madhe për të dhënë dhe marrë dashuri.
Të gjitha këto gjurmë që mbeten të ngulitura në fëmijëri, na shoqërojnë gjatë gjithë jetës. Shumë shpesh ato përfaqësojnë ndryshimin midis një jete të shëndetshme mendore dhe një jete të dominuar nga konfliktet. Një fëmijëri e mbushur me dashuri është dhurata më e mirë që një qenie njerëzore mund t’i bëjë tjetrës.
