Vetëm shtatë vjet më parë, kotelet e rërës u fotografuan në natyrë për herë të parë. Nuk është çudi, imazhet e maceve të vogla me gëzof u bënë virale në internet. Pak njerëz i kishin parë më parë këto “topa pushi’ që banonin në shkretëtirë dhe shkencëtarët dinin shumë pak për speciet.
Por falë kërkimeve të reja, kjo ka filluar të ndryshojë. Në mars, një studim katërvjeçar mbi këto mace u botua në Journal of Arid Environments. Ai siguron grupin më të madh të të dhënave në gamën e maceve me rërë të regjistruar ndonjëherë dhe zbulon se si këto mace të egra të pakapshme mbijetojnë në mjedise të ashpra dhe të thata në të gjithë Afrikën e Veriut, Lindjen e Mesme dhe Azinë Jugperëndimore dhe Qendrore. Në pamje, macet e rërës janë pak më të vogla dhe kanë veshë më të mëdhenj për të dëgjuar prenë e tyre. Edhe pse po aq të adhurueshme, këto mace nuk janë për t’u përkëdhelur. Ata janë vrasës vdekjeprurës, me raportin që zbulon prova se ata prenë brejtësit dhe zvarranikët, duke përfshirë gjarpërinjtë helmues. Kjo natyrë e pakapshme është padyshim një nga arsyet pse macet e rërës janë raportuar kaq pak, thotë Breton, edhe pse speciet u regjistruan për herë të parë shkencërisht në vitin 1858.
Megjithatë, misteri rreth maces së rërës është ajo që ndezi kureshtjen e Bretonit, duke e shtyrë atë të fillojë të hulumtojë speciet në vitin 2013. “Ato janë shumë magjepsëse sepse asgjë nuk është bërë me të vërtetë për ta,” tha ai. Macet e vogla udhëtojnë në distanca të mëdha. Studimi, i cili u krye në partneritet midis Panthera, kopshtit zoologjik të Këlnit dhe kopshtit zoologjik Rabat, u fokusua në një zonë shkretëtirë përvëluese në Marokun jugor, ku temperaturat mund të arrijnë deri në 50 gradë Celsius. Breton mendon se macet e rërës mund të jenë më të rrezikuara sesa mendohej më parë, “duke pasur parasysh gamën e tyre të shtëpisë, burimet e kufizuara dhe ekosistemin e brishtë”.
