Filmi i fundit i shumëpritur i Christopher Nolan, Oppenheimer, tregon historinë e njeriut që krijoi bombën atomike. Me guxim imagjinar ky film përcaktohet si vepra e tij më e pjekur deri më tani.
Cillian Murphy, duke parë me sytë blu të akullt, dominon filmin, duke luajtur Robert Oppenheimer me një përmbajtje që i përshtatet në mënyrë të përkryer këtij personazhi karizmatik, por të ftohtë.
Historia na çon nga ditët e tij studentore në Evropë, në kohën e tij si profesor në Kaliforni në vitet 1930, dhe më pas në Projektin Manhattan, programi top-sekret i SHBA-së për të ndërtuar armë bërthamore në Los Alamos, New Mexico, ku ekipi i tij garon për të krijuar një bombë për t’i dhënë fund Luftës së Dytë Botërore.
Murphy na mban me vete edhe kur personazhi duket paksa i errët. Nolan e bazoi filmin e tij në biografinë amerikane Prometheus: Triumfi dhe tragjedia e J Robert Oppenheimer dhe kap pikërisht atë që sugjeron ai titull: një hero tragjik dhe thellësisht amerikan që ndihmoi në formësimin e botës moderne dhe u bë viktimë e politikës së Uashingtonit.
Filmi është përshtatur si një betejë kokë më kokë midis Oppenheimer dhe armikut të tij, Lewis Strauss (Robert Downey Jr), ish-kreu i Komisionit të Energjisë Atomike të SHBA. Historia ndërtohet gradualisht, por vështirë se e ndjeni gjatësinë e filmit, pak më shumë se tre orë. Teksa shikonte Trinity, testin e parë të bombës bërthamore në Los Alamos, Oppenheimer kujtoi në një intervistë televizive vite më vonë: “Tani jam bërë Vdekja, shkatërruesi i botëve”. Nolan tregon një njeri që me naivitet besonte se mund të fliste sinqerisht, duke i kërkuar Presidentit Truman të shmangte një garë armësh bërthamore.
Ai gjithashtu besonte se ishte e nevojshme të hidhej bomba në Hiroshima sepse, siç thotë ai, “Pasi të përdoret, një luftë bërthamore bëhet e paimagjinueshme”. Siç sugjeron ky film , tragjedia më e madhe e Oppenheimer ishte se ai nuk ishte në gjendje të shpëtonte të ardhmen nga shpikja e tij.
