Namir Lapardhaja
Nëse kanë bërë një gjë ‘të mirë’ deputetët e grupuar rreth Gazment Bardhit dhe ata që nxituan më herët t’i bashkëngjiteshin Berishës, është të shpëtuarit e vetes nga sulmet, shantazhet, presionet, të sharat, të shpifurat, të përmendurit të brezit të tretë të fisit dhe të afërmve… nga goja e Sali Berishës, medias së familjes dhe argatëve të tij mediatik dhe partiak.
Ata ‘shpëtuan’ nga akuzat për vrasës, për pengje, për të shitur, për bashkëpunim me Edi Ramën dhe Taulant Ballën, për manipulator të proceseve zgjedhore brenda partisë.
Shpëtuan nga linçimet, kërcënimet, telefonatat, presionet, takimet kokë më kokë me njerëz që një këmbë e mbajnë në politikë dhe tjetrën në botën e nëndheshme të krimit.
Familjarët e tyre janë të qetë në vendet e punës, mund t’i zhvillojnë normalisht bizneset e tyre, mund të marrin leje ndërtimi, mund të përfitojnë tendera nga pushteti qendror dhe lokal.
Ata ‘shpëtuan’ nga ushtria e verbër e militantizmit qorr të rrjeteve sociale, të ushqyer mëngjes e mbrëmje nga ciflat e berishizmit që kutërbojnë gjithandej dhe bëhen ushqim për dallavaraxhinjtë, injorantët, të papunët, të paditurit, të pakulturuarit, të pazotët ta shohin botën pa prangat mendore të idhujve, të korruptuarit që shpresojnë të vijnë në pushtet për të vjedhur lekët që kanë harxhuar në opozitë.
Nga të gjitha sa më lart, ata mund të kenë ‘shpëtuar’ përkohësisht, sepse berishizmi si koncept dhe si qasje, amniston, por nuk harron, gjithçka që mund të bësh nëse je me të, dhe nuk ‘toleron’, madje në të shumtën e rasteve trillon dhe krijon përralla me fantazi të shfrenuar, nëse je kundër tij.
Në rrugë e sipër të këtij procesi, ata kanë humbur shumë nga personaliteti i tyre. Ata nuk janë më vetja, nuk janë më ajo që ishin përpara këtij procesi. Janë shndërruar. Ka ndodhur një tjetërsim i hatashëm në përbrendësinë e tyre.
Tanimë nuk e dallon ku fillon Sali Berisha i vërtetë dhe ku mbaron saliberishizimi i tyre.
Në përpjekje e sipër për t’i ngjarë, ata e kanë tejkaluar.
Në mundim për ta imituar, ata e kanë avancuar trillimin dhe mashtrimin.
Saliberishizimi i tyre ka ndodhur me insistimin e përbrendshëm të tyre. Tashmë, ata shajnë si ai, trillojnë si ai, shpifin si ai, përdorimin metafora dhe epitete të tij.
Vetëm në pak kohë, njerëz si T. Alizoti, G. Bardhi, E. Salianji, për të mos përmendur të tjerë, janë saliberishizuar duke lëshuar pa doganë proçka që s’i mban kandari.
Madje, Flamur Noka duket si një nxënës i keq përballë tyre.
Sigurisht që saliberishizimi është proces destruktiv, por, nga ana tjetër, ai është ushqimi i duhur për egot e sëmura, për ambiciet e pafrena, për ushiqimin dhe rritjen e vulgaritetit brenda qenieve që synojnë të kapin majat e politikës.
Nuk duhet harruar që për t’u saliberishizuar përfundimisht duhen dhënë prova më të forta se këto që janë dhënë deri më sot.
Duhet sulmuar Amerika dhe SPAK-u kur të vijë dita e të trokiturit në oborrin e familjes.
Por deri atëherë, ka kohë.
Përndryshe, historia do fillojë nga e para.
