Një natë shtatori, gati 30 vjet më parë, Hadi u vra në një pritë. Thonë se Hassan Nasrallah u mbyll në një dhomë, pa thënë asnjë fjalë. Aty qëndroi deri në agim. Pastaj doli dhe vetëm tha: “Jam i lumtur që jam bërë baba i një dëshmori”.
Disa ditë më vonë, izraelitët i dërguan fotot e djalit të vdekur dhe i propozuan një shkëmbim për trupat e disa ushtarëve: “Mbaje”, ishte përgjigja, “ne kemi shumë Hadi të tjerë gati për t’u bashkuar me luftën”.
Nëse është e vërtetë që njerëzit më të rrezikshëm janë ata që kanë vetëm një ide në kokën e tyre, nën çallmën e madhe të libanezit qëndron një mendje e rrezikshme si pak të tjerë.
Udhëheqësi suprem i një Partie të Allahut, Hezbollahut, është një problem shumë më i madh se Hamasi. Në kohën e vdekjes së Hadi-t, Nasrallah ishte pak më shumë se një 30-vjeçar në nomenklaturën shiite.
Por nga Fjala e Shenjtë që ai tashmë e predikoi në TV Al-Manar, ai nuk devijoi me një sure: “Ne kurrë nuk do të pranojmë që Izraeli të ekzistojë. Arsyeja e ekzistencës sonë është që Izraeli të mos ekzistojë”.
Në këto 20 vjet si udhëheqës, Nasrallah është lutur shumë. Dhe ka punuar edhe më shumë. Sot, rezultati njihet edhe nga Satani i Vogël izraelit: “Le të përgatitemi – paralajmëroi ministri i Mbrojtjes, Yoav Galant, para Joe Biden – këta njerëz të Hezbollahut janë 10 herë më të fortë se Hamasi”.
20 mijë luftëtarë dhe po kaq rezervistë, por ka nga ata që flasin për 60 mijë, madje 100 mijë burra në dispozicion. Një ushtri e vërtetë, e financuar nga Irani me 700 milionë dollarë në vit.
Një arsenal raketash kundërajrore Sa-6, raketa Katyusha-2 dhe raketa Fajr të afta për të goditur Haifën dhe më tej. Pastaj vijnë dronët vdekjeprurës iranianë, të parë tashmë në veprim në Ukrainë, dhe tanket, njësitë speciale, kamikazët.
Po ashtu kundërspiunazhi i Hezbollahut konsiderohet ndër më efikasët në Lindjen e Mesme: u demonstrua në vrasjen e kryeministrit libanez Rafik Hariri, duke goditur satelitët me telekomandë nga Tel Avivi dhe duke zmbrapsur 40 mijë izraelitë që hynë në Liban në vitin 2006.
Hezbollahu është një shtet brenda shtetit libanez. Mbështetet në mirëqenien dhe konsensusin e madh popullor, në mbështetjen e Sirisë dhe Rusisë. “Por ajo që kemi është besimi”, motoja e komandantit Fieddine.
Askush nuk e di se sa shumë dëshiron Hezbollahu të ndërhyjë. Drejtuesit e Forcave të Mbrojtjes të Izraelit janë të ndarë. Disa presin një shi raketash, disa presin rishfaqjen e tuneleve të reja si ato të zbuluara në vitin 2019. Të tjerë presin që Irani të djegë burimet për Gazën që do t’i ndante me më shumë dëshirë për kauzat siriane ose jemenase.
Udhëheqësit e Hamasit ankohen se ndjehen të braktisur nga vëllezërit e tyre shiitë në veri dhe nuk i konsiderojnë raketat e lëshuara në Metulla, godinat kundër tankeve, 12 të vdekurit që nga 7 tetori, përpjekjet për infiltrim, protestat popullore…
Hezbollahu ka qenë gjithmonë i prirur të lëshojë deklaratat e luftës, por tani për tani hesht. Është më mirë të mos zgjohen disa detyra farefisnore, mendojnë amerikanët, dhe për këtë arsye Biden i kërkoi Netanyahut të shmangte një përplasje të drejtpërdrejtë edhe në veri.
“Në luftën në Siri në 2017-n, pyesja veten pse nuk e sulmuam Hezbollahun. Ata ishin në vështirësi. Shumë të vrarë ose të plagosur, Nasrallah i cili u kontestua nga njerëzit e tij. Ne patëm një mundësi të madhe. Do të kishim paguar një çmim të lartë, sigurisht. Por ne kemi paguar për të që nga viti 2006: raketat e Hezbollahut janë gjithnjë e më të sofistikuara. Në vend të kësaj nuk u bë asgjë. Sot, ai vit 2017 është shumë larg. Dhe ja ku jemi në qoshe”.
Kështu e ka përshkruar situatën e tanishme Ariel Kahana, një korrespondent izraelit. Sipas Kahana, çka duhet kuptuar është që “duhet t’i goditni ata së pari nëse nuk dëshironi që ata t’ju godasin, sepse objektivi i tyre tani është i qartë: të na shkatërrojnë, duan të na pushtojnë”.
Corriere della Sera
