Nga Mark Galeotti, CNN
Kur perëndimorët flasin se konflikti në Ukrainë po bëhet një luftë e përjetshme, ata priren ta kuptojnë atë si një gjë të keqe. Për presidentin rus Vladimir Putin, megjithatë ka të ngjarë të jetë një qëllim.
Javën e kaluar, Putin e bëri datën 30 shtator një festë zyrtare. Ditën e quajtur në mënyrë të pahijshme, Ditën e Ribashkimit të Rajoneve të reja me Federatën ruse. Shënimi i një vjetorit të aneksimit të rajoneve të Ukrainës, si Donetsk, Luhansk, Kherson dhe Zaporizhzhia, dhe pse shumica nuk ishin as nën kontrollin rus në atë kohë i dha një mundësi Putinit që të justifikohej se kjo është një luftë “për Atdheun, për sovranitetin, vlerat shpirtërore, bashkimin dhe fitoren tonë”. Kjo nuk është, në sytë e tij, një luftë me Ukrainën aq shumë sa një luftë globale me Perëndimin, në të cilën Ukraina është vetëm një fushë beteje, edhe pse e përgjakshme. Në fjalimin e tij në Ditën e Fitores 2023, Putin ishte i zymtë ku tha “një luftë e vërtetë është nisur kundër atdheut tonë”. Ai ngriti spektrin e Luftës së Madhe Patriotike, si e përshkruajnë rusët Luftën e Dytë Botërore dhe paralajmëroi se civilizimi është përsëri në një pikë kthese vendimtare sepse elitat globaliste perëndimore ishin të vendosura të shkatërrojnë Rusinë. Nga njëra anë, kjo mund të merret si një alibi apokaliptike për dështimin relativ të të ashtuquajturit operacion special ushtarak të tij në Ukrainë, në të cilin ai që duhej të ishte një operacion i shpejtë për të imponuar një regjim kukull, në vend të kësaj u bë i përgjakshëm.
Megjithatë është më shumë se kaq. Kur Putin flet për të si një nga “betejat vendimtare për fatin e Atdheut tonë”, siç bëri në paradën e Ditës së Fitores të këtij viti, ai gjithashtu duket se edhe për regjimin e tij. Ai nuk ofronte asnjë vizion të qartë për të ardhmen, madje as ndonjë shpresë të vërtetë, vetëm mesazhin se kombi ishte i mbyllur në një luftë ekzistenciale me një Perëndim armiqësor pa një fund të vërtetë në horizont. Kjo tingëllon si një perspektivë e zymtë, por nga këndvështrimi i Putinit ajo ka gjithashtu virtytet e saj të qarta. Sigurisht, lufta është një katastrofë për Rusinë. Burimet e qeverisë amerikane sugjerojnë se Rusia mund të ketë rreth 120,000 të vrarë dhe 170,000-180,000 trupa të plagosur. Dhimbjet ekonomike do të duhen vite për t’u shëruar edhe kur të arrihet paqja dhe të hiqen sanksionet. Dhe efektet e rendit të dytë në shërbimet publike të pafinancuara, edhe pa barrën e një numri të madh veteranësh të dëmtuar fizikisht dhe psikologjikisht do të ndihen të paktën për gjeneratën e ardhshme.
Ndërsa lufta e përjetshme bëhet parimi organizues i “putinizmit të vonë”, ajo justifikon, madje kërkon shtrëngimin e represionit që Putinit i duhet për të mbajtur kontrollin e tij mbi kombin. Edhe mospajtimi më i butë bëhet tradhti dhe zhvendosja masive e burimeve në sektorin e mbrojtjes bëhet një domosdoshmëri. Buxheti i fundit parashikon që shpenzimet ushtarake të rriten me gati 70% vitin e ardhshëm, në një nivel rreth trefishi i shpenzimeve të kombinuara për shëndetin, arsimin dhe mbrojtjen e mjedisit. Në fushën e betejës, Putini mund t’i thotë vetes se ai fiton duke mos humbur. Kundërofensiva ukrainase ka thyer vijën e parë mbrojtëse ruse në rajonin jugor të Zaporizhzhia. Shpresa e Kievit është se nëse nuk mund t’i ndajë forcat pushtuese në dysh, të paktën do të arrijë aq larg sa të jetë në gjendje të bombardojë lidhjet tokësore dhe hekurudhore që lidhin Krimenë me kontinentin rus. Nga këndvështrimi i Putinit, të folurit për një luftë të përjetshme është demoralizues për armiqtë e tij.
Me afrimin e dimrit, duket se do të jetë e mundur. Nëse jo, Moska do të ketë një hapësirë frymëmarrjeje për të ndërtuar më shumë mbrojtje, për të ngritur më shumë trupa dhe për të vazhduar financimin e luftës së Ukrainës në këtë luftë. Ne nuk mund ta dimë nëse Putini beson me të vërtetë se Rusia mund të tërheqë një lloj fitoreje ose thjesht ndjen se nuk ka alternativë përveçse të shpresojë se mund t’i kalojë armiqtë e tij. Megjithatë, nga këndvështrimi i tij, të folurit për një luftë të përjetshme ka një virtyt përfundimtar dhe kjo është demoralizues për armiqtë e tij. Megjithatë, ekziston një hendek i vërtetë midis kësaj dhe një paqeje të qëndrueshme. Sanksionet kanë një efekt real në prodhimin e mbrojtjes ruse, por nuk mund të parandalojnë përshkallëzimin e tij, as ekonomia nuk po përballet me kolaps. Viktimat nuk duket se po i pengojnë rusët të dalin vullnetarë për të luftuar, aq sa Shtabi i Përgjithshëm thotë se nuk planifikon një mobilizim tjetër rezervistësh. Asnjë luftë nuk zgjat përgjithmonë, paqja është ende në horizont!
