Njëmbëdhjetë mijë euro për emigrant. Ideja e qeverisë Meloni për të ndërtuar atë qendër paraburgimi në Shqipëri për azilkërkuesit që vijnë nga vende të sigurta mund të kushtojë po aq (sipas parazgjedhjes) . Së bashku me atë qendër ‘paraburgimi’ që nuk do të ishte e mundur në Itali duke qenë se, një vit pas ndarjes së 42 milionë eurove për zgjerimin e rrjetit, nuk ka as idenë se ku mund të ngrihen qendra të reja riatdhesimi.
Dhe pastaj u vendos Shqipëria, pavarësisht kostos: në këtë rast gati 100 milionë euro vetëm për vitin 2024 dhe 50 milionë për secilin nga katër vitet në vijim të parashikuar në protokollin e nënshkruar nga Giorgia Meloni dhe kryeministri shqiptar Edi Rama. Pra, të paktën 300 milionë euro në pesë vjet për ndërtimin e strukturave, kostot dhe transferimet e forcave të policisë, pajisjet logjistike dhe procedurën e azilit. E gjithë kjo për një numër njerëzish që, në fund, shpresojmë se do të jenë rreth 10,000 në vit, më pak se një e treta e 36,000 të shpallurve. Sepse rezulton se, të paktën në fazën fillestare, pozicionet që do të aktivizohen do të jenë 720 dhe jo 3 mijë dhe se shifra nuk do të jetë fare mujore, por mund të arrijë në 18 muaj.
Shifra të pamatura
Shifrat e vlerësuara nga zyrat teknike të ministrive (të Jashtme dhe të Brendshme) janë të pamatura. Ata po punojnë për të mbushur kuadrin bosh të marrëveshjes së paraqitur në Dhomat e deputetëve nga Ministri i Jashtëm Antonio Tajani me rregullat dhe ngarkesa financiare përkatëse. Kuadër i cili do të duhet të ratifikohet me një projektligj që arrin sot në parakëshillin e ministrave.
Shifra të pamatur kur krahasohen me ato që kanë të bëjnë me koston e të dhjetë CPR-ve italiane në katër vitet e fundit (52 milionë) dhe mbi të gjitha kur krahasohen me numrin e njerëzve që në fakt do të merren nga anijet ushtarake italiane drejtpërdrejt në Shqipëri, shumë më pak se 36 mijë të pretenduar nga Meloni menjëherë pas marrëveshjes. Edhe nëse 720 vendet e disponueshme do të kishin një qarkullim mujor, nuk do të kishte 9000 migrantë në një vit, por azilkërkuesit që do të sillen në Shqipëri nuk ka gjasa të kenë një përgjigje për kërkesën e tyre për azil brenda 28 ditëve të parashikuara nga përshpejtimi i procedurave kufitare. Aq sa ndryshe nga ajo që u hipotezua fillimisht, qeveria nuk planifikon të mbajë më në Shqipëri azilkërkuesit nga vendet e sigurta, por edhe ata të dëbuar tashmë dhe në pritje të riatdhesimit, të cilët mund të mbahen deri në 18 muaj. Duke mbajtur të zëna vende që nuk mund të strehojnë emigrantë të tjerë.
Prandaj, për të mbajtur disa mijëra emigrantë larg nga Italia, qeveria po përgatitet të ngrejë një makineri që shpenzon paratë, 36 milionë euro do të përdoren për të krijuar dy qendrat, pikën e nxehtë me 300 vende për procedurat e identifikimit në portin e Shëngjinit dhe atë për paraburgimin në Gjadër (300 vende për azilkërkues dhe 120 si të ‘paraburgosur’). Dhe të paktën 40 milionë euro do të kushtojnë shpenzimet e udhëtimit, mirëmbajtjes dhe udhëtimit të forcave të policisë italiane, 7.5 milionë për pajisjet teknologjike, 2 milionë për shpenzimet e komisionit territorial të azilit që duhet të ngrihet i përkohshëm, plus kostot e menaxhimit të qendrës (të paktën 8 milionë në vit) që qeveria do të donte t’ia besonte Kryqit të Kuq si në Lampeduza. Për momentin, kostot e transferimit të emigrantëve me anije ushtarake nga vendi i shpëtimit në Shqipëri, më pas në Itali për të zbarkuar të miturit, gratë shtatzëna dhe njerëzit e brishtë janë të pallogaritshme. Dhe gjithashtu udhëtimet vajtje-ardhje në Adriatik të atyre që më pas do të duhet të sillen në Itali në çdo rast, në rast se kërkesa për azil pranohet ose skadon afati i paraburgimit, duke qenë se marrëveshja me Edi Ramën parashikon që asnjë emigrant nuk do të duhet të shkelë në territorin shqiptar por vetëm në dy zonat e vëna në dispozicion të Italisë. Dhe pikërisht rregullat që do të duhet të rregullojnë këtë lloj ekstraterritorialiteti (dhe mbi të gjitha juridiksionin) janë pika më delikate e projektligjit, i cili mëngjesin e sotëm, menjëherë përpara parakëshillit të ministrave , do të ketë një diskutim teknik përfundimtar për të provuar shmangnien e një orteku të parashikueshëm apelimesh të emigrantëve që do të mbahen në Shqipëri. Frika e qeverisë është se, siç ndodhi me dekretin Cutro, gjyqtarët (të cilët ende nuk janë përcaktuar) mund të çmontojnë pjesë-pjesë protokollin e Shqipërisë.
Burimi zyrtar La Repubblica: https://www.repubblica.it/economia/2023/12/04/news/migranti_albania_meloni_costi_spese_posti-421564277/?ref=RHLF-BG-INaN-P3-S1-T1
