Shpejtësia tej normave të lejuara, pakujdesia apo dhe fati i keq shpesh janë kthyer në tragjedi për shumë familje shqiptare të cilat kanë humbur të afërmit e tyre në aksidentet rrugore.
“Vizioni i Pasdites” i moderuar nga Brikena Prifti në Vizion Plus, ka sjellë këtë të mërkurë rrëfimin e dhimbshëm të Sabina Karisik Hasanaj, e cila humbi djalin e saj Emirin në “lulen” e rinisë, në një aksident me motor.
Hasanaj ka treguar për publikun e Vizion Plus se djali i saj Emiri ishte vetëm 22 vjeç kur u largua nga kjo jetë.
Nëna e Emirit tregoi se prej 3 vitesh i duhet të jetojë me dhimbjen por dhe me kujtimet e bukura që Emiri ka lënë pas.
Ajo tregoi se ditën e ngjarjes ashtu si çdo nënë kishte merakun e djalit, por në asnjë moment nuk e kishte menduar se djali i saj do të kishte humbur jetën në atë aksident.
Ndërsa tregoi se kur e pa në spital, në fytyrën e Emirit kishte një buzëqeshje dhe asnjë lëndim në trup, e cila tashmë i ka mbetur në kujtesë në çdo moment.
Pjesë nga biseda:
Brikena Prifti: Dhimbja nuk kalon asnjëherë, si kanë qenë këto 3 vite?
Sabina Karisik Hasanaj: Kjo dhimbje kurrë nuk harrohet, mendoj se ai jeton me ne, edhe pse nuk është me mua, ai është gjithmonë pranë meje, në mendimin tim.
Brikena Prifti: E kishit frikë?
Sabina Karisik Hasanaj: Ai ka patur dëshirën me makina me motorr. Në një moment kam menduar që e ka harruar motorrin, sepse i flisnim zakonisht. Pasi mori patentën e makinës, mendova se e harroi motorrin. Ai gjithmonë e ka patur dashurinë për motorrin. Prapë po them se nuk e ka fajin as motorri, por Zoti e ka dashur ashtu, më shumë se ne.
Brikena Prifti: Si e kujtoni atë natë?
Sabina Karisik Hasanaj: Ka qenë ditë e shtunë, edhe unë e kam patur pushim, edhe ka patur pushim, shpesh vinte në Shqipëri me motorr. Ai ka qenë i kompletuar edhe me lejen, edhe me rrobat e motorristave, i ka marrë për sigurinë e vet, as sot e kësaj dite se kuptojmë çfarë ndodhi atë ditën e aksidentit. Ai nuk ka qenë i pakujdesshëm. Ai e donte shumë motorrin, edhe nëse s’donte veten donte shumë motorin. Kur kam parë që kujdesej edhe në rrugë, më ka ikur pak frika, por çdo nënë ka frikë për fëmijën kur del jashtë shtëpisë. Atë ditë kam shkuar me vajzën në Ferizaj me shëtit se ishte ditë e shtunë, por për çudi ne asnjëherë nuk shkojmë në Ferizaj për shëtitje se kemi në Prishtinë dyqane. Jam takaur me Emrin në garazh i kam thënë a po vjen me ne, ai tha jo po pushoj, ai ka qenë momenti i fundit që e kam parë. Kemi qenë në Ferizaj dhe u kthyem pasi nuk po ndihesha mirë. Jemi kthyer. Atë ditë kam patur për të shkuar edhe në punë. Sa u shtriva, se mbaj mend kush më mori në telefon që shko merre babin se Emiri ka bërë aksident me motorr. Nuk e mbaj mend as si jam vesh as si kam shkuar, kam menduar vetëm që ka bërë aksident është plagos, nuk më shkonte në mendje se e ka humbur jetën. Me bashkëshortin u nisëm menjëherë, nuk e di se si kemi mbërritur në Ferizaj. Atë ditë kemi shkuar rrugës së vjetër dhe kemi parë se mos hasim për vendin e aksidentit, por nuk e menduam që ishte dhe rruga tjetër. Kur mbërritëm te spitali në Ferizaj kam parë disa djem në oborr, nuk e dija nëse ishin shokët e Mirit, kur i pyeta më thanë jo, pasi nuk mundeshin të flisnin. Unë mendova se ai është gjallë, por për fat të keq Emirin e kam gjet me buzëqeshje në fytyrë dhe në ato momente nuk e mendoja dot që nuk ishte gjallë. Nuk e di çfarë ka ndodhur më andej, se si jemi kthyer, atë moment nuk mundem ta harroj. Ajo ishte një ditë e vështirë dhe çdo ditë është me ne ajo ditë. Por prapë njeriu di të vazhdojë jetën. Por di që ai ka patur gjithmonë dëshirë me më pa të fortë, të qeshur.
