Ata duan që ajo të jetë tokë e askujt dhe asgjësë. Një brez thuajse një kilometër i thellë përgjatë gardhit të Rripit të Gazës ku nuk do të qëndrojë asnjë shtëpi. Ushtarët izraelitë që u urdhëruan ta rrafshonin me mina dhe buldozerë e quajnë atë një zonë tampon: pa strehë, jashtë kufijve, të kontrollueshme, gjë që i pengon militantët e Hamasit të vendosin raketahedhës dhe t’i afrohen fshehurazi gardhit.
Palestinezët, të cilët dëshmojnë ngjeshjen e hapësirës së tyre ditë pas dite, në vend të kësaj e quajnë atë atdheun e tyre.
“Zona tampon është e nevojshme për sigurinë e izraelitëve që jetojnë pranë barrierës…”, shpjegon nënkoloneli Anshi, 46 vjeç, nga rezervistët e brigadës së 55-të të parashutës, njerëz që para 7 tetorit bënin diçka tjetër me jetën e tyre.
Ai ka punuar në një kompani të teknologjisë së lartë. I mjaftoi një vështrim që ai të kuptonte konfuzionin e gazetarëve të huaj përballë grumbujve të rrënojave, copave të çatisë dhe shtyllave të prera që deri vonë ishin shtëpitë e familjeve palestineze.
Dhe se ata tani janë tapeti që të çon në Khan Yunis. Automjeti fuoristradë përparon në një re pluhuri, duke kërcyer mbi mbeturina dhe duke shmangur humnerat në rrugën e poshtër.
“Jemi brenda Rripit, atje, diku, Sinwar është fshehur”, thotë Anshi, duke treguar ndërtesat në distancë. Në nëntor gazetarët ishin në qytetin e Gazës, këtë herë në Khan Yunis: i rrethuar nga Forcat e Armatosura të Izraelit (IDF), është streha e fundit e njohur e Yahya Sinwar, organizatori që lindi tmerrin e 7 tetorit.
Kanë kaluar më shumë se njëqind ditë nga fillimi i konfliktit dhe gazetarët ende nuk lejohen të hyjnë lirshëm. Opsioni i vetëm është të përfshihesh me ushtrinë dhe kjo do të thotë t’u nënshtrohesh rregullave të angazhimit, të vlefshme vetëm për këtë reportazh.
Pas misionit, zyra e censurës ushtarake shqyrtoi fotografitë dhe videot, duke kërkuar që të mos publikohej një foto që tregonte një depo të përkohshme municionesh.
“Është një objektiv i ndjeshëm”. Asgjë tjetër. Rastësisht u zbulua se po ndërtohet zona tampon. Një javë më parë, 21 rezervistë të IDF-së u vranë në këtë rajon.Grupi Hamas doli nga një nga luginat e shumta urbane dhe gjuajti një raketë RPG, duke shkaktuar shpërthimin e minave dhe shembjen e ndërtesave. Zëdhënësi i IDF-së pranoi se ushtarët po shkatërronin “infrastrukturën e përdorur nga terroristët” 600 metra larg gardhit, “për të krijuar kushte sigurie për banorët e Izraelit jugor”. Shefi i Shtabit Herzi Halevi më vonë konfirmoi se trupat ishin me të vërtetë “në zonën tampon”.
Kështu doli lajmi.
Autoritetet palestineze e konsiderojnë atë një pushtim të ri, një tjetër copë toke të vjedhur.
Departamenti Amerikan i Shtetit i ka kërkuar vazhdimisht qeverisë Netanyahu që të përmbahet nga ndryshimi i përhershëm i territorit të Rripit. Dhe organizatat ndërkombëtare përsërisin se gërmimi i një zone të banuar në atë mënyrë mund të përbënte një krim lufte. Pasi kalon hendekun, nënkoloneli ndalon autokolonën e gazetarëve.
Një shtëllungë tymi i zi mbi çatitë e periferisë së Khan Yunis, tre të shtëna artilerie dhe disa breshëri mitralozi sinjalizojnë një luftë në zhvillim që oficeri e vlerëson “në një kilometër e gjysmë”. Në tokën djerrë, ku tufa bari ende rezistojnë, hapet një gërmim që zbret rreth dhjetë metra.
“Si nishanet, ata dolën prej këtu më 7 tetor. Tunelin e zbuluam dy javë më parë, era për më shumë se një kilometër në drejtim të qytetit. Nuk arrin në sipërfaqe, terroristët gërmuan tokën për të dalë dhe për të sulmuar gardhin”.
Gjurmët e baltës së freskët dhe gjurmët e çizmeve u gjetën në shkallët e brendshme; ndoshta tuneli u përdor gjithashtu kohët e fundit për të spiunuar lëvizjet e ushtrisë. Pas eksplorimit të tij (“nuk ka tregues për praninë e pengjeve”), tuneli u shkatërrua me eksploziv të lëngshëm.
“Ne zbuluam mijëra prej tyre, të lidhur me njëri-tjetrin në shtëpi, shkolla dhe xhami”. Është motivimi me të cilin ata justifikojnë urgjencën e nivelimit të sipërfaqes, dhe çmontimit të gjithçkaje që është ndërtuar poshtë. Ndalesa e dytë është një shkollë fillore në periferinë lindore të qytetit. IDF mbërriti 55 ditë më parë, pati një përleshje të ashpër siç tregohet nga vrimat e plumbave në muret e klasave.
“Hamasi i përdori ato si bazë, tani trupat tona janë të vendosura atje. Kur ne morëm pozicionin, qytetarët tashmë ishin larguar të gjithë”. Nënkoloneli nuk dridhet fare kur, jo shumë larg, i hedhin një mjet shpërthyes. Ai është njeri i kulturuar, familjar, flet gjuhë, di të komunikojë me shtypin. Ne e pyesim atë pse IDF-ja qëllon edhe civilët, pse ato video që dokumentojnë palestinezë të pambrojtur me flamuj të bardhë në duar të kositur nga zjarri i mitralozëve.
“Kur ndodh, është një fatkeqësi e vërtetë”, përgjigjet ai.
“Ne kurrë nuk do të donim që kjo të ndodhte. Ushtria jonë ndjek rregullat, me përpikëri. Para se të sulmojmë një spital ose një shkollë, për shembull, protokolli kërkon që të informohet Shefi i Shtabit, të cilit duhet t’i sjellim prova për praninë e terroristëve brenda”. Por ndodh, vazhdon të ndodhë, njerëz të pafajshëm vdesin.
“Çdo komandë ka një avokat që monitoron respektimin e rregullave, ne bëjmë gjithçka për të mbrojtur popullsinë, e cila përdoret nga terroristët si mburojë”. Shkalla e shkatërrimit, nga sa mund të shihet në pak orë, është totale. Khan Yunis sot është qendra e konfliktit. Luftimet më të përgjakshme janë në pjesën perëndimore, përballë detit.
Më shumë se 25 mijë viktima janë raportuar deri më tani nga Ministria e Shëndetësisë e kontrolluar nga Hamasi.Mijëra qytetarë po evakuohen drejt Rafahut, qyteti i fundit përpara kufirit të mbyllur me Egjiptin, këndi tani më i mbushur me njerëz të Rripit. IDF raporton se ka hapur një korridor humanitar.
Nuk ka shtëpi që mund të përkufizohen si të tilla përreth shkollës.
“Ato ishin infrastruktura e Hamasit” shkurton oficeri.
Koha në dispozicion ka mbaruar dhe gazetarët largohen./ Marrë nga “Repubblica”
