Një forcë luftarake e frikshme, e nderuar, shumë e mitologjizuar, Urdhri i Kalorësve Templarë u formua në vitin 1119 me qëllimin e qartë të mbrojtjes së pelegrinëve të krishterë që udhëtonin në Tokën e Shenjtë.
Duke nxjerrë emrin nga selia e tyre në vendin e mëparshëm të Tempullit të Solomonit në Jerusalem, Templarët u rritën në pasuri dhe ndikim, duke u bërë lojtarë të fuqishëm në botën mesjetare dhe madje duke krijuar atë që konsiderohet si sistemi i parë bankar ndërkombëtar.
Megjithatë, pavarësisht fuqisë së organizatës, vëllezërit kalorës pritej të jetonin një jetë të përulur, të rregulluar rreptësisht nga një kod sjelljeje i njohur si Rregulli Latin.
Ky rregullonte detajet më të vogla të jetës së një Templari, duke deklaruar hapur se një kalorës i mirë duhet ‘të përbuzë fshehurazi vullnetin e tij’ dhe të përqafojë një ekzistencë të bindjes absolute.
Bërja e një betimi për dëlirësinë dhe adoptimi i një diete kryesisht vegjetariane ishte vetëm maja e ajsbergut – disa nga rregullat më të veçanta përfshinin eleminimin e lidhësve të këpucëve (të cilat quheshin ‘pagane’), të kërkonin leje përpara se të rregullonin sqetullat, madje edhe të detyroheshin të hanin nga dyshemeja, mes qenve, si ndëshkim për sjellje të keqe.
