E ndërsa në Europë fryn një erë e krahut të djathtë, Mbretëria e Bashkuar kthehet në të majtë. Timonin do ta marrë një anëtar laburist 61-vjeçar, ish-avokat për të drejtat e njeriut, ish-kryeprokuror i Anglisë dhe Uellsit, dhe tifoz i madh i ‘Arsenalit, dhe futbollist i zoti në ndeshjet javore 5-me-5 me miqtë.
Por si ia doli Keir Starmer, të bëhet kryeministër duke ndryshuar drejtimin e vendit të tij, pas 14 vitesh qeveri konservatore?
Kush është në të vërtetë ky Zotëri (Sir), titull i marrë për detyrën e magjistratit, djali i një punëtori dhe një infermiereje, i pari në familjen e tij që u diplomua.
Dhe kush është Victoria, e njohur si Vic nga bashkëshorti i saj, një avokate 50-vjeçare hebre, e vendosur për të mbrojtur privatësinë e saj dhe të dy fëmijëve të tyre edhe pasi u transferua në Doëning Street, e për këtë arsye tashmë është quajtur “Zonja e Parë ngurruese”?
Krenar që ishte nga një prejardhje e klasës punëtore, Starmer së fundmi kujtoi se, për të përballuar jetesën, prindërit në një moment u detyruan të hiqnin dorë nga telefonat e tyre. Dëshira për të shkëlqyer vjen prej andej, deri në atë pikë sa, ndërpreu së shkuari në mësimet e flautit kur kuptoi kufijtë e tij. Ai iu bashkua Laburistëve në moshën 16-vjeçare. Diplomë juridike nga Leeds, master në Oksford, karrierë brilante si avokat, avokat i rangut të lartë, që merret me të drejtat e njeriut, pastaj edhe këshilltar i mbretit, në fund emërimi si prokuror i përgjithshëm. Duke gjuajtur terroristë dhe narkotikë, ai kupton se mund të shkëlqejë edhe në politikë, në vitin 2015 u zgjodh deputet, në 2019 fitoi lehtësisht zgjedhjet paraprake të partisë për të pasuar Jeremy Corbyn, i cili u mund nga Boris Johnson.
Keir kishte qenë një bashkëpunëtor i ngushtë i Corbyn, por tani ai zbulon: “E dija se do të humbiste”. Duke marrë postin, fillimisht tha se do të bashkonte nostalgjikët për Blairizmin dhe korbinët e hekurt, por disfata më e keqe e pësuar nga laburistët në pothuajse një shekull e bëri atë të shkëputej nga radikalizmi i paraardhësit të tij, duke marrë pa hezitim një rrugë që i ngjan Rrugës së Tretë të Blair: ai me siguri nuk ka karizmën e Tony-t, por ka të njëjtën vendosmëri. Pastron partinë nga ndjenjat antiamerikane, antikapitaliste dhe antisemitike që janë rritur nën hijen e Corbyn. Myslimanët britanikë dhe socialistët e rinj e akuzojnë se nuk e kritikoi mjaftueshëm Izraelin në luftën e Gazës, por në fakt ai është në të njëjtat pozicione me SHBA-në dhe BE-në: dënon masakrat e Hamasit, mbështet një shtet palestinez, thotë se është gati të pranojë verdiktet e Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës, e cila akuzon kryeministrin izraelit Netanyahu për krime kundër njerëzimit.
Kievi mbështet luftën në Ukrainë, pa nëse por …apo… Lidhur me Brexit-in, të cilin ai e kundërshtoi më ashpër se Euroskeptiku Corbyn, ai parashikon se Mbretëria e Bashkuar nuk ka gjasa të kthehet në Bashkimin Evropian gjatë jetës së tij, por premton të përmirësojë marrëdhëniet me Brukselin. trashëgon një situatë katastrofike ekonomike nga kryeministri në largim Sunak, por është i përkushtuar për të rikthyer “shpresën” tek njerëzit.
“Ndrysho”, për të ndryshuar, ishte slogani i thjeshtë dhe konciz i fushatës së tij elektorale, i miratuar edhe nga The Sun, tabloidi i djathtë i Rupert Murdoch, në editorialin me të cilin i dha miratimin e tij, siç bëri çuditërisht edhe me Blair-in në 1997. Financial Times pajtohet: “Mbretëria e Bashkuar ka nevojë për një ndryshim”. Dhe pika e kthesës ka ardhur.
Me një baba hebre që emigroi nga Polonia dhe një nënë angleze që u konvertua në judaizëm, gruaja e tij Victoria ende kujton se çfarë mendoi në takimin e parë me Starmer: “Kush dreqin mendon ky djalë se është?”. Pas kësaj, lulëzoi një dashuri e madhe. Ndikimi i tij në Keir nuk duhet të jetë i vogël, nëse ai e bindi atë të zgjidhte besimin hebre edhe për fëmijët e tij; dhe nëse thotë se dëshiron të kalojë mbrëmjen e së premtes me familjen e tij edhe si kreu i qeverisë, për të festuar së bashku fillimin e Shabatit (një dëshirë e instrumentalizuar nga konservatorët për ta përkufizuar atë si një dembel, kur në realitet ai është punëtor).
Siç dikton tradita, në perëndim të diellit çdo të premte do të ketë qirinj të ndezur në dritaret e rezidencës së tyre të re në Doëning Street.
Por drita që Starmer përhapi me fitoren e tij dërrmuese shkëlqen përtej Kanalit Anglez, si një model i mundshëm për t’u ndjekur: provë se e majta mund të fitojë, edhe në këto kohë kur era populiste e së djathtës. Sir Keir, timonieri britanik, ia doli duke marrë vota edhe në territorin e kundërshtarit, të paktën në qendër të elektoratit, dhe duke ndërtuar një fushë të gjerë, në të vërtetë shumë të gjerë.
Marrë nga La Repubblica.
